نادانی در اصول فقه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۵

جهل، مقابل علم بوده و به معنای نبود آگاهی و علم در کسی است که استعداد دانستن را دارد؛ بنا بر این، به جمادات و حیوانات، جاهل و عالم اطلاق نمی‌شود، زیرا نسبت میان علم و جهل، نسبت عدم و ملکه است. در برخی مباحث علم اصول، جهل به عنوان یکی از حالات مکلف (شک، ظن و علم) نسبت به حکم واقعی، مطرح می‌‌شود و برای انسانی که دارای چنین جهلی است احکام خاصی مقرر شده است^[۱].

↑ المنطق، ج۱، ص۱۷؛ کتاب التعریفات، ج۱، ص۳۶؛ فرهنگ معارف اسلامی، ج۲، ص۲۱۰-۲۱۱؛ کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۱، ص۲۵۳-۲۵۴.

@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 ==مقدمه==
 *[[جهل]]، مقابل [[علم]] بوده و به معنای نبود [[آگاهی]] و [[علم]] در کسی است که استعداد دانستن را دارد؛ بنا بر این، به جمادات و حیوانات، [[جاهل]] و عالم اطلاق نمی‌شود، زیرا نسبت میان [[علم]] و [[جهل]]، نسبت عدم و [[ملکه]] است. در برخی مباحث [[علم اصول]]، [[جهل]] به عنوان یکی از حالات [[مکلف]] ([[شک]]، [[ظن]] و [[علم]]) نسبت به [[حکم واقعی]]، مطرح می‌‌شود و برای [[انسانی]] که دارای چنین جهلی است [[احکام]] خاصی مقرر شده است<ref>المنطق، ج۱، ص۱۷؛ کتاب التعریفات، ج۱، ص۳۶؛ فرهنگ معارف اسلامی، ج۲، ص۲۱۰-۲۱۱؛ کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۱، ص۲۵۳-۲۵۴.</ref>.
-== پرسش‌های وابسته ==
 == جستارهای وابسته ==