حرز امام رضا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[یاسر خادم]] می‌گوید: «چون کاروان [[امام رضا]]{{ع}} به باغ [[حمید بن قحطبه]] رسید، [[امام]]{{ع}} لباس‌های خویش را در آوردند و به حمید<ref>منظور حمید بن ابی غانم طایی است که در آن زمان به عنوان والی سناباد، در باغ منسوب به حمید بن قحطبه ساکن بود. برای اطلاع بیشتر به تیتر واژه حمید بن ابی غانم و حمید بن قحطبه مراجعه شود.</ref> دادند. حمید به [[کنیز]] خویش [[دستور]] داد تا لباس‌های امام{{ع}} را بشوید. مدتی نگذشت که کنیز به سوی حمید آمد و رقعه‌ای را به او داد و گفت: آن را در لباس‌های امام{{ع}} یافتم. حمید آن رقعه را به نزد امام{{ع}} برد و عرض کرد: فدای وجودت شوم! کنیزم در لباستان این رقعه را یافت؛ مرا از آن مطلع می‌سازید؟ امام{{ع}} رقعه را گرفتند و فرمودند: این رقعه، حرزی است که من از خود جدا نمی‌کنم. حمید عرض کرد: مرا به آن آشنا می‌کنید؟ امام{{ع}} فرمود: هر کس این حرز را با خود داشته و آن را حفظ نماید، [[بلا]] از او دفع می‌گردد و [[شیطان]] [[ملعون]] او را نفریبد و از [[شرّ]] او ایمن باشد. آن‌گاه امام{{ع}} آن حرز را برای حمید خواندند: {{متن حدیث|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ بِسْمِ اللَّهِ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا أَوْ غَيْرَ تَقِيِّ أَخَذْتُ بِاللَّهِ السَّمِيعِ الْبَصِيرِ عَلَى سَمْعِكَ وَ بَصَرِكَ لَا سُلْطَانَ لَكَ عَلَيَّ وَ لَا عَلَى سَمْعِي وَ لَا بَصَرِي وَ لَا عَلَى شَعْرِي وَ لَا عَلَى بَشَرِي وَ لَا عَلَى لَحْمِي وَ لَا عَلَى دَمِي وَ لَا عَلَى مُخِّي وَ لَا عَلَى عَصَبِي وَ لَا عَلَى عِظَامِي وَ لَا عَلَى أَهْلِي وَ لَا عَلَى مَالِي وَ لَا عَلَى مَا رَزَقَنِي رَبِّي سَتَرْتُ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ بِسِتْرَةِ النُّبُوَّةِ الَّذِي اسْتَتَرَ بِهِ أَنْبِيَاءُ اللَّهِ مِنْ سُلْطَانِ الْفَرَاعِنَةِ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِي وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِي وَ إِسْرَافِيلُ مِنْ وَرَائِي وَ مُحَمَّدٌ{{صل}} أَمَامِي وَ اللَّهُ مُطَّلِعٌ عَلَى مَا يَمْنَعُكَ وَ يَمْنَعُ الشَّيْطَانَ مِنِّي اللَّهُمَّ لَا يَغْلِبُ جَهْلُهُ أَنَاتَكَ أَنْ يَسْتَفِزَّنِي وَ يَسْتَخِفَّنِي اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ}}<ref>عیون الاخبار الرضا{{ع}}، ج۲، باب ۳۹، ص۳۰۵ و ۳۰۶ (ترجمه این دعا در منبع ذکر شده آمده است.)</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۲۲۸.</ref> | [[یاسر خادم]] می‌گوید: «چون کاروان [[امام رضا]]{{ع}} به باغ [[حمید بن قحطبه]] رسید، [[امام]]{{ع}} لباس‌های خویش را در آوردند و به حمید<ref>منظور حمید بن ابی غانم طایی است که در آن زمان به عنوان والی سناباد، در باغ منسوب به حمید بن قحطبه ساکن بود. برای اطلاع بیشتر به تیتر واژه حمید بن ابی غانم و حمید بن قحطبه مراجعه شود.</ref> دادند. حمید به [[کنیز]] خویش [[دستور]] داد تا لباس‌های امام{{ع}} را بشوید. مدتی نگذشت که کنیز به سوی حمید آمد و رقعه‌ای را به او داد و گفت: آن را در لباس‌های امام{{ع}} یافتم. حمید آن رقعه را به نزد امام{{ع}} برد و عرض کرد: فدای وجودت شوم! کنیزم در لباستان این رقعه را یافت؛ مرا از آن مطلع می‌سازید؟ امام{{ع}} رقعه را گرفتند و فرمودند: این رقعه، حرزی است که من از خود جدا نمی‌کنم. حمید عرض کرد: مرا به آن آشنا می‌کنید؟ امام{{ع}} فرمود: هر کس این حرز را با خود داشته و آن را حفظ نماید، [[بلا]] از او دفع می‌گردد و [[شیطان]] [[ملعون]] او را نفریبد و از [[شرّ]] او ایمن باشد. آن‌گاه امام{{ع}} آن حرز را برای حمید خواندند: {{متن حدیث|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ بِسْمِ اللَّهِ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا أَوْ غَيْرَ تَقِيِّ أَخَذْتُ بِاللَّهِ السَّمِيعِ الْبَصِيرِ عَلَى سَمْعِكَ وَ بَصَرِكَ لَا سُلْطَانَ لَكَ عَلَيَّ وَ لَا عَلَى سَمْعِي وَ لَا بَصَرِي وَ لَا عَلَى شَعْرِي وَ لَا عَلَى بَشَرِي وَ لَا عَلَى لَحْمِي وَ لَا عَلَى دَمِي وَ لَا عَلَى مُخِّي وَ لَا عَلَى عَصَبِي وَ لَا عَلَى عِظَامِي وَ لَا عَلَى أَهْلِي وَ لَا عَلَى مَالِي وَ لَا عَلَى مَا رَزَقَنِي رَبِّي سَتَرْتُ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ بِسِتْرَةِ النُّبُوَّةِ الَّذِي اسْتَتَرَ بِهِ أَنْبِيَاءُ اللَّهِ مِنْ سُلْطَانِ الْفَرَاعِنَةِ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِي وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِي وَ إِسْرَافِيلُ مِنْ وَرَائِي وَ مُحَمَّدٌ{{صل}} أَمَامِي وَ اللَّهُ مُطَّلِعٌ عَلَى مَا يَمْنَعُكَ وَ يَمْنَعُ الشَّيْطَانَ مِنِّي اللَّهُمَّ لَا يَغْلِبُ جَهْلُهُ أَنَاتَكَ أَنْ يَسْتَفِزَّنِي وَ يَسْتَخِفَّنِي اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ}}<ref>عیون الاخبار الرضا{{ع}}، ج۲، باب ۳۹، ص۳۰۵ و ۳۰۶ (ترجمه این دعا در منبع ذکر شده آمده است.)</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۲۲۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۲
مقدمه
«حرز» در لغت، به معنی دعاست که برای حفظ و ایمن داشتن جان از جمیع بلایا (شر انس و جن) بر کاغذی نوشته و با خود به همراه دارند[۱].
یاسر خادم می‌گوید: «چون کاروان امام رضا(ع) به باغ حمید بن قحطبه رسید، امام(ع) لباس‌های خویش را در آوردند و به حمید[۲] دادند. حمید به کنیز خویش دستور داد تا لباس‌های امام(ع) را بشوید. مدتی نگذشت که کنیز به سوی حمید آمد و رقعه‌ای را به او داد و گفت: آن را در لباس‌های امام(ع) یافتم. حمید آن رقعه را به نزد امام(ع) برد و عرض کرد: فدای وجودت شوم! کنیزم در لباستان این رقعه را یافت؛ مرا از آن مطلع می‌سازید؟ امام(ع) رقعه را گرفتند و فرمودند: این رقعه، حرزی است که من از خود جدا نمی‌کنم. حمید عرض کرد: مرا به آن آشنا می‌کنید؟ امام(ع) فرمود: هر کس این حرز را با خود داشته و آن را حفظ نماید، بلا از او دفع می‌گردد و شیطان ملعون او را نفریبد و از شرّ او ایمن باشد. آن‌گاه امام(ع) آن حرز را برای حمید خواندند: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ بِسْمِ اللَّهِ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا أَوْ غَيْرَ تَقِيِّ أَخَذْتُ بِاللَّهِ السَّمِيعِ الْبَصِيرِ عَلَى سَمْعِكَ وَ بَصَرِكَ لَا سُلْطَانَ لَكَ عَلَيَّ وَ لَا عَلَى سَمْعِي وَ لَا بَصَرِي وَ لَا عَلَى شَعْرِي وَ لَا عَلَى بَشَرِي وَ لَا عَلَى لَحْمِي وَ لَا عَلَى دَمِي وَ لَا عَلَى مُخِّي وَ لَا عَلَى عَصَبِي وَ لَا عَلَى عِظَامِي وَ لَا عَلَى أَهْلِي وَ لَا عَلَى مَالِي وَ لَا عَلَى مَا رَزَقَنِي رَبِّي سَتَرْتُ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ بِسِتْرَةِ النُّبُوَّةِ الَّذِي اسْتَتَرَ بِهِ أَنْبِيَاءُ اللَّهِ مِنْ سُلْطَانِ الْفَرَاعِنَةِ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِي وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِي وَ إِسْرَافِيلُ مِنْ وَرَائِي وَ مُحَمَّدٌ(ص) أَمَامِي وَ اللَّهُ مُطَّلِعٌ عَلَى مَا يَمْنَعُكَ وَ يَمْنَعُ الشَّيْطَانَ مِنِّي اللَّهُمَّ لَا يَغْلِبُ جَهْلُهُ أَنَاتَكَ أَنْ يَسْتَفِزَّنِي وَ يَسْتَخِفَّنِي اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ اللَّهُمَّ إِلَيْكَ الْتَجَأْتُ»[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ لغتنامه دهخدا.
- ↑ منظور حمید بن ابی غانم طایی است که در آن زمان به عنوان والی سناباد، در باغ منسوب به حمید بن قحطبه ساکن بود. برای اطلاع بیشتر به تیتر واژه حمید بن ابی غانم و حمید بن قحطبه مراجعه شود.
- ↑ عیون الاخبار الرضا(ع)، ج۲، باب ۳۹، ص۳۰۵ و ۳۰۶ (ترجمه این دعا در منبع ذکر شده آمده است.)
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص۲۲۸.