آرامش‌بخشی و احساس آرامش به عنوان یکی از آثار روان‌شناختی انتظار در بعد ارتقای بهداشت روانی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

# '''یاد [[مهدی]] {{ع}}، یاد خداست''': از دیدگاه [[دین]]، تنها چیزی که نیاز به [[آرامش]] و [[امنیت روانی]] را برآورده می‌‌کند، یاد خداست: {{متن قرآن|أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«همان کسانی که ایمان آورده‌اند و دل‌های ایشان با یاد خداوند آرام می‌گیرد؛ آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref>.</ref>، [[یاد حضرت مهدی]] {{ع}} در [[حقیقت]] یاد خداست؛ زیرا در [[زیارت جامعۀ کبیره]] می‌خوانیم: «یاد شما، یاد خداست»<ref>{{متن حدیث|ذِکْرُکُمْ‏ فِی‏ الذَّاکِرِینَ‏...}}</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] آیۀ {{متن قرآن|وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ}}<ref>«و به راستی یادکرد خداوند (از هر چیز) بزرگ‌تر است» سوره عنکبوت، آیه ۴۵.</ref>، فرمود: «ما ذکر [[خدا]] هستیم و ما بزرگیم»<ref>{{متن حدیث|نَحْنُ‏ ذِکْرُ اللَّهِ‏ وَ نَحْنُ‏ أَکْبَرُ}}؛ کافی، ج۲، ص۵۹۸.</ref>؛ از طرف دیگر، کسی که قصد [[تقرب به خداوند]] بزرگ نماید، به ائمۀ اطهار {{ع}} روی می‌‌آورد<ref>{{متن حدیث|وَ مَنْ قَصَدَهُ تَوَجَّهَ بِکُمْ...}}</ref>، پس مهدی‌باوری، می‌‌تواند [[آرامش]] [[بشر]] امروزی، از نوع مثبت را تأمین کند<ref>ر.ک: [[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref>.

# '''[[آینده]] مثبت و درخشان''': یکی از عوامل [[افسردگی]]، [[اضطراب]] و [[نگرانی]] در [[آدمی]]، [[بدبینی]] و [[ترس]] از آیندۀ مأیوسانه و بدبینانه است؛ ولی رویکرد [[مهدویت]]، به آیندۀ [[بشر]] بسیار مثبت و درخشان است و [[انسان]] سرگشته و [[ناآگاه]] از [[آینده]] را به چنان آرامشی رهنمون می‌سازد که سبب [[تکامل]] او می‌شود. [[قرآن مجید]] [[آینده]] و افق [[زندگی]] [[انسان‌ها]] را بسیار روشن و مسرت‌بخش توصیف کرده است: {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا}}<ref>«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان ر» سوره نور، آیه ۵۵.</ref> [[روایات]] متعددی دربارۀ آیندۀ درخشان [[بشریت]] وجود دارد. [[رسول اکرم]] {{صل}} می‌‌فرماید: «[[خداوند]] با [[مهدی]] {{ع}} از [[امت]] [[رفع گرفتاری]] می‌‌کند»<ref>{{متن حدیث|وَ بِهِ یُفَرِّجُ اللَّهُ عَنِ الْأُمَّة}}؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۵.</ref><ref>ر.ک: [[محسن موحدی|موحدی، محسن]]، [[آثار روان‌شناختی آموزه‌های مهدویت (مقاله)|آثار روان‌شناختی آموزه‌های مهدویت]]، ص ۴؛ [[نفیسه فقیهی مقدس|فقیهی مقدس، نفیسه]]، [[بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی (مقاله)|بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی]]، ص؟؟؛ [[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref> [[ایمان]] به مُنجی و [[امید به ظهور]] آخرین ذخیرۀ خیر و [[هدایت الهی]] و برچیده شدن دایمی طومار نظام‌های [[فاسد]] [[حاکم]] بر [[جهان]]، یگانه افق روشنی است که فردای روشن را برای [[بشریت]] نوید می‌دهد و استرس و نگرانی‌ها را از [[روح]] و [[جان]] او ستُرده و به وی [[آرامش]] می‌دهد. [[مکتب انتظار]] و [[فلسفه]] بزرگ [[مهدویّت]]؛ در عین اینکه [[پیش بینی]] یک سلسله حوادث و تکان‌های شدید و نابسامانی‌ها و [[کشتارها]] و بی‌‏عدالتی‌ها را در [[آخرالزمان]] کرده است، [[پیش بینی]] آیندۀ [[سعادت]] بخش و [[پیروزی]] کامل [[عقل]] بر [[جهل]]، [[توحید]] بر [[شرک]]، [[ایمان]] بر [[شک]]، [[عدالت]] بر [[ظلم]]، [[سعادت]] بر [[شقاوت]] را نیز نموده است؛ لذا نوید دِه و [[آرزو]] ساز و آرامش‌بخش است<ref>ر.ک: [[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.</ref>.

# از دیدگاه [[دین]]، تنها چیزی که نیاز به [[آرامش]] و [[امنیت روانی]] را برآورده می‌‌کند، یاد خداست. [[قرآن کریم]] با تأکید تمام، اعلام می‌‌کند که [[آرامش روانی]]، فقط در سایه یاد و توجه به [[خداوند]] امکان‌پذیر است: {{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref>. تبیین روان‌شناختی این ویژگی، آن است که [[یاد خدا]] فرد را از امیالی که برای او تنیدگی‌زاست، بازمی‌‌دارد و سبب می‌‌شود به جای توجه صرف به لذت‌های [[دنیوی]] - که معمولا ناکامی در بهره‌گیری از آنها موجب تنیدگی است – به تقویت رابطه با [[خدا]] و [[تقرب]] به او توجه کند. از سوی دیگر، کسی که [[خدا]] را فراموش می‌‌کند و از یاد او غافل است، به [[دنیا]] [[دل]] می‌‌بندد و [[زندگی]] برای او راحت و آرام نیست؛ هرگز با آن احساس [[رضایت]] نمی‌کند و پیوسته دنبال [[رفاه]] بیشتر است و از این‌رو، دائم در فشار و [[سختی]] به سرمی‌برد. در [[اندیشه مهدویت]] که از [[حضرت مهدی]] {{ع}} یاد می‌‌شود، در [[حقیقت]] از [[خدا]] یاد می‌شود؛ زیرا در [[زیارت جامعه کبیره]] می‌خوانیم: یاد شما، یاد خداست ‌‌(زیرا شما برگزیدگان و [[سادات]] ذاکران هستید)<ref>{{متن حدیث| ذِكْرُكُمْ‏ فِي‏ الذَّاكِرِينَ‏...}}.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ}}<ref>«و به راستی یادکرد خداوند (از هر چیز) بزرگ‌تر است...» سوره عنکبوت، آیه ۴۵.</ref>، فرمود: "ما ذکر [[خدا]] هستیم و ما بزرگیم"<ref>{{متن حدیث|نَحْنُ‏ ذِكْرُ اللَّهِ‏ وَ نَحْنُ‏ أَكْبَرُ}}؛ کافی، ج۲، ص۵۹۸.</ref>؛ از طرف دیگر، توجه به [[حضرت حجت]] {{ع}}، توجه به [[خداوند]] [[کریم]] است و کسی که قصد [[تقرب به خداوند]] بزرگ نماید، به [[ائمه اطهار]] {{عم}} روی می‌‌آورد؛ چنان‌که در [[زیارت جامعه]] می‌‌خوانیم: "کسی او ([[خداوند]]) را قصد نماید، به سوی شما روی می‌‌آورد"<ref>{{متن حدیث|وَ مَنْ قَصَدَهُ تَوَجَّهَ بِكُمْ...}}.</ref> پس مهدی‌باوری، می‌‌تواند [[آرامش]] [[بشر]] امروزی، از نوع مثبت را تأمین کند.  

# یکی از عوامل [[افسردگی]]،  [[اضطراب]] و [[نگرانی]] در [[آدمی]]، [[بدبینی]] و [[ترس]] از [[آینده]] خویش است. عده‌ای به [[سرنوشت]] و [[آینده بشر]] نگاه مأیوسانه و بدبینانه دارند؛ ولی رویکرد [[مهدویت]]، به [[آینده بشر]] بسیار مثبت و درخشان است و از این جهت در ایجاد [[آرامش]] مؤثر است. [[قرآن مجید]] [[آینده]] و افق [[زندگی]] [[انسان‌ها]] را بسیار روشن و مسرت‌بخش توصیف کرده است؛ مانند [[آیات]]: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور  پس از تورات  نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>؛ {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند  منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم» سوره قصص، آیه ۵.</ref>؛ {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا}}<ref>«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان را از پس هراس به آرامش بر می‌گرداند» سوره نور، آیه ۵۵.</ref>. علاوه بر [[آیات]]، [[روایات]] متعددی درباره [[آیات]] متعددی درباره [[آینده]] درخشان [[بشریت]] وجود دارد که [[روح]] [[امید]] و حرکت رو به جلو را در افراد زنده می‌‌کند. [[رسول اکرم]] {{صل}} می‌‌فرماید: "[[خداوند]] با [[مهدی]] {{ع}} از [[امت]] [[رفع گرفتاری]] می‌‌کند، دل‌های [[بندگان]] را با [[عبادت]] و [[اطاعت]] پر می‌‌سازد و عدالتش همه‌جا را فرا می‌‌گیرد. [[خداوند]] با او، [[دروغ]] و [[دروغگویی]] را نابود می‌‌کند، [[روح]] درندگی و ستیزه‌جویی را از بین می‌‌برد و [[ذلت]] [[بردگی]] را از گردن آنها برمی‌دارد"<ref>بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۵.</ref>.

# بسیاری از مشکلات و اندوه‌هایی که به [[بیماری‌های روانی]] هم‌چون [[افسردگی]] و [[اضطراب]] منجر می‌‌شود، به دیدگاه‌های [[فکری]] و شناختی برمی‌گردد. [[افکار]] التقاطی، متزلزل و آمیخته به [[شک]] که منشأ ثابت و [[استواری]] ندارد، فرد را به بی‌کفایتی و پوچی [[اندیشه]] و [[فکر]] سوق می‌‌دهد. در مقابل [[یقین]] و [[علم]]، حالتی است نفسانی که [[آرامش]] [[خیال]] وسکون نفسی را برای [[انسان]] به ارمغان می‌‌آورد؛ اگرچه به صورت [[جهل]] مرکب باشد. چنان‌چه از [[رسول خدا]] {{صل}} [[نقل]] شده است که فرمودند: "[[خداوند]] به [[عدالت]] و [[اراده]] خویش، [[نشاط]] و [[آسایش]] را در [[یقین]] و [[رضا]] قرار داده و [[غم]] و [[اندوه]] را در [[شک]] و ناخرسندی"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ بِعَدْلِهِ وَ قِسْطِهِ جَعَلَ الرَّوْحَ وَ الرَّاحَةَ فِي الْيَقِينِ وَ الرِّضَا وَ جَعَلَ الْهَمَّ وَ الْحَزَنَ فِي الشَّكِّ وَ السَّخَطِ...}}؛ کافی، ج۲، ص۵۷.</ref>. اصل [[اعتقاد به مهدویت]] با ویژگی‌های منحصربه فرد آن، در [[نظام اعتقادی]] [[شیعه]] است که موجب [[زدودن تردید]] از فضای [[زندگی]] [[انسان]] [[مسلمان]] و پشت‌گرمی و خاطرجمعی افراد [[معتقد]] به آن می‌‌شود. برخورداری از پشتوانه [[فکری]] مستحکم و تنظیم [[زندگی]] بر اساس این [[باور]] یقینی، جایی برای تشویش و [[دلهره]] باقی نمی‌گذارد. چنین فردی، سراسر زندگی‌اش را [[آرامش]] [[دل]] و فراغت خاطر فراگرفته است؛ چه تمام [[رفتار]] ریز و درشت او، از پشتوانه [[فکری]] [[قوی]] برخوردار است و برای تک تک کنش‌ها و واکنش‌های خود، [[دلیل]] و توجیه منطقی و قابل پذیرش دارد.

# [[خداوند]] برای [[مؤمنان]] [[وعده]] [[امنیتی]] [[حقیقی]]، ماندگار و زوال‌ناپذیر داده است؛ نه [[امنیت]] ظاهری که سطحی و بسیار شکننده است. [[قرآن مجید]] دراین‌باره می‌‌فرماید: {{متن قرآن|الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ}}<ref>«آنان که ایمان آورده‌اند و ایمانشان را به هیچ ستمی  نیالوده‌اند، امن (و آرامش) دارند و رهیافته‌اند» سوره انعام، آیه ۸۲.</ref>. مؤمنی که دارای چنین احساس [[امنیتی]] است، ممکن است به ظاهر در امواج [[بلاها]] و [[فتنه‌ها]] [[اسیر]] باشد؛ اما همچنان احساس [[امنیت]] و [[آرامش]] کند. [[انتظار ظهور]] [[منجی]]، مهدی‌باوری و [[اعتقاد]] به [[حضور امام]] در میان [[مردم]]، به تقویت برخورداری از چنین احساس [[امنیتی]] [[کمک]] می‌‌کند؛ زیرا ما [[امام عصر]] {{ع}} را [[خلیفه خداوند]] در [[زمین]] و تجلی‌بخش اسمای [[الهی]] می‌‌دانیم؛ بنابراین همان‌گونه که [[خداوند]] خود [[پناه]] [[مؤمنان]] است، [[حجت]] او روی [[زمین]] نیز می‌‌تواند پناهگاهی امن برای [[مؤمنان]] باشد. از این‌روست که [[امام عصر]] {{ع}} در بخشی از [[نامه]] خود به "[[اسحاق بن یعقوب]]" درباره نقش خود چنین فرمود: "من مایه [[امنیت]] اهل زمینم، چنان‌که [[ستارگان]] مایه [[امنیت]] اهل آسمان‌اند"<ref>{{متن حدیث|وَ إِنِّي لَأَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ كَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ}}؛ شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۹۲.</ref>. نیز در نامه‌ای خطاب به [[شیخ مفید]] فرمود: "ما در رعایت حال شما کوتاهی نمی‌کنیم و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم که اگر جز این بود، [[گرفتاری‌ها]] به شما روی می‌‌آورد و [[دشمنان]] شما را ریشه‌کن می‌کردند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّا غَيْرُ مُهْمَلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَكُمُ الْأَعْدَاءُ}}؛ بحارالانوار، ج۱۳، ص۲۴۹.</ref>. از آموزه‌های مؤکد [[اهل بیت]] {{عم}} است که وجود [[انسان‌های صالح]]، باعث [[امنیت]] و رفع [[بلاها]] و [[مصائب]] از یک [[امت]] می‌‌شود؛ چنان‌که [[امام رضا]] {{ع}} خطاب به "[[زکریا بن آدم]]" که به [[دلیل]] [[رفتار]] برخی [[جاهلان]]، اجازه ترک [[شهر]] [[قم]] را درخواست کرده بود، فرمود: "چنین نکن که به [[برکت]] تو از خانواده‌ات [[بلا]] دور می‌‌شود؛ چنان‌که به [[برکت]] پدرم [[امام کاظم]] {{ع}}، [[بلا]] از [[مردم]] [[بغداد]] دور می‌‌شد"<ref>بحارالانوار، ج۴۹، ص۲۷۸.</ref>.

# هر [[قدر]] [[انسان]] در دنیای [[پیشرفت]] فن‌آوری، در جلوه‌های [[زندگی مادی]]، [[رفاه]] ظاهری و ارضای خواسته‌های جسمانی خود [[غرق]] شود و از اندیشه‌های اصیل و [[فطری]] خویش فاصله بگیرد، افقی مبهم‌تر از گذشته فراروی خود مشاهده خواهد کرد، خود را تنهاتر از همیشه و جدا از واقعیت وجودی و [[معنوی]] خویش، در وادی هولناک بی‌پناهی، رها و سرگردان خواهد یافت. این احساس تنهایی و سردرگمی از یک‌سو وروبه‌رو شدن با پوچی‌های ناشی‌ از دور بودن از [[فطرت]] و [[طبیعت]] اصیل بشری، [[انسان‌ها]] را در انواع درهم‌ریختگی‌های [[فکری]] و مشکلات گوناگون روحی و [[رفتاری]] گرفتار کرده است؛ به‌گونه‌ای که او مهم‌ترین و آشکارترین ویژگی زمان را، حالت [[اضطراب]] و تنش عمومی ارائه می‌کند»<ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref>.

«احساس [[آرامش]]، به عنوان یکی از آثار روان شناختی [[انتظار]]، در بعد ارتقای [[بهداشت روانی]] به این معناست که [[فلسفه]] و [[مکتب انتظار]]، که بر [[اراده]] حتمی [[خداوند]] بر تحقّق [[حاکمیت]] [[عدل]] محور و جهانی [[امام مهدی]] {{ع}} و ریشه کردن هر گونه [[شرک]] و [[ظلم]] و [[تبعیض]] توسط آن [[حضرت]] و رسیدن به [[امنیت]] و [[آسایش]] و [[رفاه]] و [[معنویت]] فراگیر برای کل [[بشریت]] مبتنی است، نه تنها از استرس و نگرانی‌های فرد و [[جامعه]] [[منتظِر]] نسبت به [[آینده]] [[پیشگیری]] می‌کند، بلکه انگیزش و توان‌مندی [[فکری]] و روانی [[منتظران]] را در جهت [[زمینه‌سازی]] و نیل به این اهداف والا و رسیدن به چنین [[آینده]] روشن ارتقا می‌بخشد.

آری، یک نفر مادّی مسلک می‌‏تواند این چنین [[فکر]] کند، ولی یک نفر [[تربیت]] شده در [[مکتب الهی]] اینطور [[فکر]] نمی‌کند؛ او می‌گوید: ممکن نیست که [[جهان]] به دست چند نفر دیوانه ویران شود؛ او می‏‌گوید: درست است که [[جهان]] بر سر پیچ خطر قرار گرفته است، ولی [[خداوند]] همان طور که در گذشته- البتّه در شعاع کوچک‌تری- این [[معجزه]] را نشان داده، بر سر پیچ‌های خطر [[بشر]] را [[یاری]] کرده و از آستین [[غیب]] [[مصلح]] و [[منجی]] رسانده است، در این شرایط نیز چنان خواهد کرد، همان‌طور که [[پیامبر اعظم]] {{صل}} این [[اطمینان]] را برای [[بشریت]] داد: {{متن حدیث|وَ أَهْلُ بَیْتِی أَمَانٌ‏ لِأَهْلِ‏ الْأَرْضِ‏ فَإِذَا ذَهَبَ أَهْلُ بَیْتِی ذَهَبَ أَهْلُ الْأَرْضِ}} «[[اهل‌بیت]] من مایه [[امنیت]] و [[امان]] اهل [[زمین]] است، پس زمانی‌که آنان از [[زمین]] بروند، اهل [[زمین]] نیز از میان خواهند رفت».<ref>.محمد بن علی ابن بابویه، کمال الدین و تمام النعمة، ۲جلد، اسلامیه - تهران، چاپ: دوم، ۱۳۹۵ق، ص۲۰۵.</ref>.

لذا در [[جهان‌بینی]] [[انتظار]]، کار [[جهان]] عبث نیست، [[عمر]] [[جهان]] به پایان نرسیده است، هنوز اوّل کار است، دولتی مقرون به [[عدل]] و [[عقل]] و [[حکمت]] و خیر و [[سعادت]] و [[سلامت]] و [[امنیّت]] و [[رفاه]] و [[آسایش]] و [[وحدت]] عمومی و جهانی در [[انتظار]] بشریّت است، همان‌طور که [[پیامبر]] اخرالزمان این نوید قطعی را به [[بشریت]] داده است: {{متن حدیث|وَ لَوْ لَمْ یَبْقَ مِنَ الدُّنْیَا إِلَّا یَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِکَ حَتَّی یَخْرُجَ قَائِمُنَا فَیَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ‏ جَوْراً وَ ظُلْماً}}<ref> «اگر از دنیا جز روزی باقی نماند، خداوند آن روز آن چنان طولانی گرداند تا قائم ما ظهور کند، پس جهان را سرشار از قسط و عدالت گرداند، چنان‌که از ظلم و ستم پر شده بود» علی بن محمد خزاز رازی، کفایة الأثر فی النصّ علی الأئمة الإثنی عشر، ۱جلد، بیدار - قم، ۱۴۰۱ ق، ص۱۶۵.</ref>. در آن [[دولت]]، [[حکومت]] با [[صالحین]] است و [[انتخاب]] اصلح به معنی واقعی در آن صورت خواهد گرفت. روز بهروزی خواهد رسید (وَ اشْرَقَتِ الارْضُ بِنورِ رَبِّها: و [[زمین]] به [[نور]] پروردگارش روشن می‌شود)، روزی که: {{متن حدیث|اذا قامَ الْقائِمُ حَکَمَ بِالْعَدْلِ، ارْتَفَعَ فی أیّامِهِ الْجَوْرُ وَ أمِنَتْ بِهِ السُّبُلُ، وَ اخْرَجَتِ الارْضُ بَرَکاتِها فَلَا یَجِدُ الرَّجُلُ مِنْکُمْ یَوْمَئِذٍ مَوْضِعاً لِصَدَقَتِهِ وَ لَا لِبِرِّهِ لِشُمُولِ الْغِنَی جَمِیعَ الْمُؤْمِنِینَ وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعالی‏: وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ}}<ref>«زمانی که حضرت قائم {{ع}} قیام کند، در آن روز به عدالت حکم شود و ستم برای همیشه رخت بر بندد، راهها امن گردد، زمین برکات و استعدادهای خود را ظاهر گرداند و حدّاکثر استفاده از منابع و خیرات زمین صورت گیرد، فقیری پیدا نشود که مردم صدقات و زکات خود را به او بدهند و این است معنی سخن خدا: عاقبت از آن متّقیان است» محمد بن احمد فتال نیشابوری،  روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ۲جلد، انتشارات رضی - ایران؛ قم، چاپ: اول، ۱۳۷۵ش، ص۲۶۵.</ref>.

[[رئیس]] [[مکتب]] [[شیعه]] [[امام صادق]] {{ع}} ذیل [[آیات]] شریفه ۶٢-۶۴ [[سوره]] [[یونس]] چنین می‌فرمایند: ای ابا [[بصیر]]! خوش بر احوال [[شیعیان]] [[قائم]] ما که [[منتظر ظهور]] او در دوران غیبتش هستند و در [[دوران ظهور]] [[مطیع]] [[اوامر]] او می‌باشند. آنان [[دوستان]] خدایند و هیچ [[خوف]] و اندوهی بر آنان نیست. فقدان [[خوف]] و [[حزن]] در [[زندگی]] که عامل اصلی دست‌یابی به [[آرامش]] و [[بهداشت روان]] در [[خانواده]] است از یک سو به رهایی از تنهایی و پیوند قلبی و [[عاطفی]] [[انسان]] با امامی که ناظر بر [[اعمال]] و [[رفتار]] [[انسان]] بوده و در شدائد و [[سختی‌ها]] همراه اوست، بستگی دارد و نیز منوط به [[التزام]] به ویژگی‌های [[رفتاری]] [[انسان]] [[منتظر]] است. در [[کلام]] [[معصومین]] {{عم}} [[تمسک]] به [[دین الهی]] و دوری از [[شیطان]]، که از دیدگاه [[قرآن کریم]] از عوامل اصلی رسیدن به [[آرامش]] است از [[ویژگی‌های منتظرین]] [[راستین]] شمرده شده و [[امام صادق]] {{ع}} [[تمسک]] به [[دین]] الاهی و [[تقوا]] را از بایسته‌های [[دوران غیبت]] معرفی می‌‌نمایند. [[پیامبر]] {{صل}} نیز با [[پیش‌بینی]] آن چه در [[امت اسلام]] رخ می‌‌دهد بر [[ثبات]] قدم در [[دین]] و عدم [[تبعیت]] از [[شیطان]] که [[انسان]] را از مسیر [[اعتدال]] و [[سلامت روان]] خارج می‌‌کند تأکید می‌‌فرماید: "[[سوگند]] به آن کس که مرا به [[حق]] [[مبعوث]] کرده، [[قائم]] {{ع}} از [[فرزندان]] من در روزگاری [[غیبت]] می‌کند، تا اینکه اکثر [[مردم]] می‌گویند که به [[خدا]] [[سوگند]] نیازی به [[آل محمد]] {{صل}} نیست و گروه دیگر در ولادتش [[شک]] و تردید می‌کنند، پس هر آن که زمان او را [[درک]] کرد، باید به [[دین]] او [[تمسک]] یابد و راهی برای [[نبرد]] [[شیطان]] باقی نگذارد تا او را از [[ملت]] و آئین من خارج نماید".

افزون بر کار ویژه غایت‌گرایانه و نقش آن در [[آرامش روانی]] [[انسان]]، در [[نصوص دینی]] [[منتظران فرج]] به [[گشایش]] در امور و رهایی از تنگناهای [[زندگی]] [[بشارت]] داده شده‌اند. بنابر منقول [[امام محمد باقر]] {{ع}} با [[سوگند]] به [[پروردگار]]، رهایی و [[گشایش]] در امور را به [[منتظران ظهور]] [[وعده]] داده‌اند و بر کسانی که به احیای [[تعالیم]] [[اهل بیت]] {{عم}} [[همت]] گمارند [[درود]] و [[رحمت]] نثار کرده‌اند»<ref>[[نفیسه فقیهی مقدس|فقیهی مقدس، نفیسه]]، [[بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی (مقاله)|بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی]]، ص ؟؟</ref>.