تفسیر ابن راهویه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[اسحاق بن راهویه مروزی]]''' است. </div>
| موضوع مرتبط = اسحاق بن راهویه مروزی
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  =
}}


== مقدمه ==
== مقدمه ==
خط ۷: خط ۱۱:
[[داوودی]] در معرفی [[اسحاق بن ابراهیم بن مخلّد مروزی]] گفته است: وی ساکن [[نیشابور]] و دانشمند آنجا بلکه شیخ [[اهل مشرق]] و معروف به «[[ابن راهویه]]» است، و این تفسیر را با عنوان التفسیر از تألیفات وی معرفی کرده و گفته است: [[محمد بن یحیی بن خالد مروزی مشعرانی]] آن را از وی [[روایت]] کرده است<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۰۲، رقم ۹۵.</ref>.
[[داوودی]] در معرفی [[اسحاق بن ابراهیم بن مخلّد مروزی]] گفته است: وی ساکن [[نیشابور]] و دانشمند آنجا بلکه شیخ [[اهل مشرق]] و معروف به «[[ابن راهویه]]» است، و این تفسیر را با عنوان التفسیر از تألیفات وی معرفی کرده و گفته است: [[محمد بن یحیی بن خالد مروزی مشعرانی]] آن را از وی [[روایت]] کرده است<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۰۲، رقم ۹۵.</ref>.


[[حاج خلیفه]] این تفسیر را با عنوان تفسیر اسحاق بن راهویه ذکر کرده است<ref>حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۴۲.</ref>. و اسحاق بن راهویه را از افرادی که کتاب‌های تفسیری‌شان دربردارندۀ اقوال [[صحابه]] و [[تابعان]] می‌باشد، به شمار آورده است<ref>ر.ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۳۰.</ref>.
[[حاج خلیفه]] این تفسیر را با عنوان تفسیر اسحاق بن راهویه ذکر کرده است<ref>حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۴۲.</ref>. و اسحاق بن راهویه را از افرادی که کتاب‌های تفسیری‌شان دربردارندۀ اقوال [[صحابه]] و [[تابعان]] می‌باشد، به شمار آورده است<ref>ر. ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۳۰.</ref>.


[[اسماعیل پاشا]] این تفسیر را با عنوان [[تفسیر القرآن]] در شمار تألیفات ابن راهویه ذکر کرده است<ref>ر.ک: بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۱۶۷.</ref>. [[کحاله]] نیز با عنوان فوق از این تفسیر یاد کرده و از تألیفات وی به شمار آورده است<ref>کحاله، معجم المؤلفین، ج۲، ص۲۲۸.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۸۹-۳۹۰.</ref>
[[اسماعیل پاشا]] این تفسیر را با عنوان [[تفسیر القرآن]] در شمار تألیفات ابن راهویه ذکر کرده است<ref>ر. ک: بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۱۶۷.</ref>. [[کحاله]] نیز با عنوان فوق از این تفسیر یاد کرده و از تألیفات وی به شمار آورده است<ref>کحاله، معجم المؤلفین، ج۲، ص۲۲۸.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۸۹-۳۹۰.</ref>
 
== جستارهای وابسته ==
* [[اسحاق بن راهویه مروزی]]


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۵: خط ۲۲:
# [[پرونده:IM009972.jpg|22px]] [[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|'''تاریخ تفسیر قرآن''']]
# [[پرونده:IM009972.jpg|22px]] [[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|'''تاریخ تفسیر قرآن''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}
==جستارهای وابسته==
* [[اسحاق بن راهویه مروزی]]


== پانویس ==
== پانویس ==
خط ۲۳: خط ۲۷:


[[رده:تفسیر]]
[[رده:تفسیر]]
[[رده:اسحاق بن ابراهیم حنظلی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۱

مقدمه

ابن ندیم در ذیل عنوان «اسحاق بن راهویه» این تفسیر را با همین عنوان از تألیفات وی به شمار آورده است[۱].

داوودی در معرفی اسحاق بن ابراهیم بن مخلّد مروزی گفته است: وی ساکن نیشابور و دانشمند آنجا بلکه شیخ اهل مشرق و معروف به «ابن راهویه» است، و این تفسیر را با عنوان التفسیر از تألیفات وی معرفی کرده و گفته است: محمد بن یحیی بن خالد مروزی مشعرانی آن را از وی روایت کرده است[۲].

حاج خلیفه این تفسیر را با عنوان تفسیر اسحاق بن راهویه ذکر کرده است[۳]. و اسحاق بن راهویه را از افرادی که کتاب‌های تفسیری‌شان دربردارندۀ اقوال صحابه و تابعان می‌باشد، به شمار آورده است[۴].

اسماعیل پاشا این تفسیر را با عنوان تفسیر القرآن در شمار تألیفات ابن راهویه ذکر کرده است[۵]. کحاله نیز با عنوان فوق از این تفسیر یاد کرده و از تألیفات وی به شمار آورده است[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابن ندیم، الفهرست، ص۲۸۶ (فن ششم از مقاله ششم).
  2. داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۰۲، رقم ۹۵.
  3. حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۴۲.
  4. ر. ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۳۰.
  5. ر. ک: بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۱۶۷.
  6. کحاله، معجم المؤلفین، ج۲، ص۲۲۸.
  7. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۳۸۹-۳۹۰.