قاسم بن محمد اموی بیانی قرطبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی')
 
خط ۱۸: خط ۱۸:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۹

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

ابومحمد قاسم بن محمد بن قاسم قرطبی، معروف به بیانی. خاندان وی از موالی ولید بن عبدالملک[۱] و هشام بن عبدالملک بودند.[۲]

او در شهر قرطبه، از شهرهای معروف اندلس به دنیا آمد[۳] و طی دو سفری که به مصر داشت، از دانشمندان و عالمان آن دیار علومی را فرا گرفت[۴] و در زمره شاگردان و یاران محمد بن عبدالله بن عبدالحکم قرار گرفت و پیوسته با او به سر می‌‌برد.[۵] علم فقه را از وی و مزنی آموخت. وی به مذهب شافعی تمایل داشت.[۶] ابراهیم حرامی، ابراهیم شافعی و گروهی دیگر نیز از استادان وی بودند و او از آنان روایت کرده است. محمد بن عمر بن لبابه و فرزندش محمد بیّانی هم از او روایت کرده‌اند.

وی از فقیهان و محدثان برجسته عصر خویش بود و احادیث بسیاری را حفظ داشت.[۷] به علاوه، در زمینه تفسیر قرآن نیز ماهر بود.[۸]

آثار و تألیفات وی عبارت‌اند از: تفسیر القرآن[۹] الایضاح فی الرّد علی المقلدین[۱۰] که به نام الرّد علی ابن مزیّن و العتبی شهرت دارد[۱۱] و تصنیفی گرانسنگ در موضوع خبر واحد است.[۱۲]

بیّانی در سال ۲۷۶هـ[۱۳] در قرطبه درگذشت[۱۴].[۱۵]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۷.
  2. بغیة الملتمس، ص ۴۴۶.
  3. معجم البلدان، ج۴، ص ۳۲۴.
  4. معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
  5. تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۸.
  6. طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.
  7. تذکرة الحفاظ، ج۲، ص ۶۴۸.
  8. معجم المفسرین ۱/۴۳۵.
  9. جذوة المقتبس، ص ۳۱۰.
  10. معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
  11. الدیباج المذهب، ص ۳۲۰.
  12. طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.
  13. نفح الطیب، ج۲، ص ۵۱.
  14. معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
  15. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۶۱۹.