ولایت‌دار: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | |||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
ولایت‌دار، از سوی [[خلیفه]] [[انتخاب]] می‌شد و وظایفی چون [[امامت]] [[نماز]]، [[ریاست]] [[قضا]]، [[سپاه]]، [[نگهبانی]]، اخذ [[خراج]] و موارد دیگر را عهده‌دار بود. [[عمر]] - [[خلیفه دوم]] - همواره ولایت‌دار خود را از میان عموم [[عرب]] [[انتخاب]] می‌کرد، ولی در زمان [[بنی امیه]]، این [[مقام]] به [[خویشاوندان]] [[خلیفه]] و بزرگان دربار اختصاص یافت. در ابتدا، ولایت‌داران در محل [[مأموریت]] خود مقیم شده و به امر ولایت‌داری می‌پرداختند، | ولایت‌دار، از سوی [[خلیفه]] [[انتخاب]] می‌شد و وظایفی چون [[امامت]] [[نماز]]، [[ریاست]] [[قضا]]، [[سپاه]]، [[نگهبانی]]، اخذ [[خراج]] و موارد دیگر را عهده‌دار بود. [[عمر]] - [[خلیفه دوم]] - همواره ولایت‌دار خود را از میان عموم [[عرب]] [[انتخاب]] می‌کرد، ولی در زمان [[بنی امیه]]، این [[مقام]] به [[خویشاوندان]] [[خلیفه]] و بزرگان دربار اختصاص یافت. در ابتدا، ولایت‌داران در محل [[مأموریت]] خود مقیم شده و به امر ولایت‌داری می‌پرداختند، لکن بعدها زمان بنی امیه در [[مرکز حکومت]] "[[دمشق]]" می‌ماندند و [[نمایندگان]] خویش را به ولایات گسیل می‌داشتند<ref>تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۴۵۲.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۸۳.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات سیاسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۰۵
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ولایت‌دار، از سوی خلیفه انتخاب می‌شد و وظایفی چون امامت نماز، ریاست قضا، سپاه، نگهبانی، اخذ خراج و موارد دیگر را عهده‌دار بود. عمر - خلیفه دوم - همواره ولایت‌دار خود را از میان عموم عرب انتخاب می‌کرد، ولی در زمان بنی امیه، این مقام به خویشاوندان خلیفه و بزرگان دربار اختصاص یافت. در ابتدا، ولایت‌داران در محل مأموریت خود مقیم شده و به امر ولایت‌داری می‌پرداختند، لکن بعدها زمان بنی امیه در مرکز حکومت "دمشق" می‌ماندند و نمایندگان خویش را به ولایات گسیل می‌داشتند[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۴۵۲.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۸۳.