خار مغیلان: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = عاشورا
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  =
}}
== مقدمه ==
== مقدمه ==
خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در [[بادیه]] می‌‌روید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچک‌تر می‌‌شود<ref>لغت‌نامه، دهخدا «ام غیلان».</ref>. در مرثیه‌ها چنین گفته می‌‌شود که پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و حمله [[دشمن]] به خیمه‌ها و به [[آتش]] کشیدن آنها، [[کودکان]] آواره دشت و بیابان شدند و دو [[کودک]] در بیابان، دور از جمع [[اهل بیت]]، گم شدند و [[شب]] زیر خار مغیلان [[پناه]] گرفتند و [[جان]] باختند<ref>معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.</ref>. در منابع معتبر [[تاریخی]] چنین چیزی نیامده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۷۰.</ref>.
خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در [[بادیه]] می‌‌روید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچک‌تر می‌‌شود<ref>لغت‌نامه، دهخدا «ام غیلان».</ref>. در مرثیه‌ها چنین گفته می‌‌شود که پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و حمله [[دشمن]] به خیمه‌ها و به [[آتش]] کشیدن آنها، کودکان آواره دشت و بیابان شدند و دو کودک در بیابان، دور از جمع [[اهل بیت]]، گم شدند و شب زیر خار مغیلان پناه گرفتند و [[جان]] باختند<ref>معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.</ref>. در منابع معتبر [[تاریخی]] چنین چیزی نیامده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۷۰.</ref>.


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']]
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۰: خط ۱۷:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:خار مغیلان]]
[[رده:عاشورا]]
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]]
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۶

مقدمه

خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در بادیه می‌‌روید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچک‌تر می‌‌شود[۱]. در مرثیه‌ها چنین گفته می‌‌شود که پس از شهادت امام حسین (ع) و حمله دشمن به خیمه‌ها و به آتش کشیدن آنها، کودکان آواره دشت و بیابان شدند و دو کودک در بیابان، دور از جمع اهل بیت، گم شدند و شب زیر خار مغیلان پناه گرفتند و جان باختند[۲]. در منابع معتبر تاریخی چنین چیزی نیامده است[۳].

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه، دهخدا «ام غیلان».
  2. معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.
  3. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۷۰.