دیدگاه شیعه درباره مهدویت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۵

«[[شیعیان]] درباره [[امامان]] {{ع}} خویش به حقایقی والاتر معتقدند. به [[اعتقاد]] [[شیعه]]، [[امام]] هر عصر و زمان، نه تنها [[مرجع]] [[علمی]] و [[سیاسی]] [[مردم]] است، بلکه کسی است که به خواست [[خدا]] در همه مقام‌های [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}}، به جز [[مقام]] [[نبوت]] و [[رسالت]]، شریک شده است<ref>ر.ک: بخش مقام‌های [[امام زمان]].</ref>. [[علم امام]] {{ع}}، [[علم]] خدایی، و [[قدرت]] او، [[قدرت]] خدادادی است. [[حکومت]] او نیز حکومتی ظاهری نیست و فقط جنبه [[سیاسی]] و [[علمی]] و [[فرهنگی]] ندارد؛ بلکه یک نوع "اتصال بین [[خدا]] و خلق" است<ref>در دعای ندبه چنین نجوا می‌کنیم: {{عربی|" أَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاء"}}؛ کجا است آن وسیله حق که آسمان و زمین را به هم پیوسته است.</ref>. [[خداوند متعال]]، [[علم]] و [[حکمت]] را به [[امام]] {{ع}} [[افاضه]] می‌کند و به [[قدرت]] خویش، کرامت‌هایی را به او عطا می‌فرماید؛ به همین جهت، [[امام]] {{ع}} بدون این که به تحصیل و اکتساب [[علم]] نیاز داشته باشد، در سنین [[کودکی]] چیزهایی را می‌داند که [[عالمان]] بزرگ در سنین [[پیری]] هم به آن نمی‌رسند. [[امام]] {{ع}} از نظر [[تکلیف]] هم مثل [[مردم]] دیگر در ۱۵ـ۱۶ سالگی [[مکلف]] نمی‌شود؛ بلکه از ابتدای [[تولد]] [[مکلف]] است. [[درک]] او، مثل [[درک]] [[مردم]] دیگر نیست. اگر هم در [[طفولیت]] به [[مقام]] [[امامت]] برسد، آن چه را برعهده [[امام]] نهاده شده است می‌داند. حتی زبان طائفه‌های گوناگون [[مردم]] را نیز می‌داند و با هرکسی به زبان خودش سخن می‌گوید. بالاتر از همه این‌ها، [[امام]] {{ع}} بر [[قلوب]] [[مردم]] [[ولایت]] قلبی و روحی، و به [[بندگان]] [[شایسته]] [[خدا]] و [[پیروان]] [[راستین]] خود [[عنایت]] خاصی دارد. دعایی که در [[حق]] [[پیروان]] واقعی خود می‌کند، رد نمی‌شود و به [[اجابت]] می‌رسد. [[امام]] {{ع}} از [[رفتار]] [[مردم]]، و از نیت‌ها و ویژگی‌های قلبی آن‌ها [[آگاه]] است. نه تنها [[امام]] حاضر، در زمان حضور خود این ویژگی‌ها را دارد، بلکه [[امام زمان]] {{ع}} هم در زمان [[غیبت]] خود از تمام [[رفتار]] و نیت‌ها و حالات شیعیانش [[آگاه]] است. این جزو اعتقادهای ویژه [[شیعیان]] است که در وقت درماندگی و قطع [[امید]] از همه جا، به [[امام مهدی|امام دوازدهم]] {{ع}} [[متوسل]] می‌شوند و [[حضرت]] نیز دستگیری می‌فرماید. از جمله [[برکات]] جنگی که بر [[ملت]] ما تحمیل شد، یکی این بود که [[جوانان]] عزیز ما بسیاری از [[امدادهای غیبی]] [[امام زمان]] {{ع}} را با چشم خودشان دیدند. این سرمایه‌های عظیم را که با قیمت گرانی به دست ما رسیده است، ارزان نفروشیم و آن خاطره‌های [[لذت]] بخش و ملکوتی را که برای عزیزان ما در [[جبهه‌ها]] حاصل شده است، فراموش نکنیم. ای کاش این گونه توسل‌ها و کرامت‌ها به طور کامل جمع‌آوری و ثبت می‌شد تا برای آیندگان ذخیره‌ای ارزنده باشد! البته امداد رسانی [[امام]] {{ع}} هیچ گاه دستگاه طبیعی و [[حکمت الهی]] را بر هم نمی‌زند. کار [[امام]] {{ع}} در مسیر [[حکمت]] [[خدا]] است و او تا جایی می‌تواند [[تصرف]] کند که در مسیر [[اراده خدا]] باشد. وجود [[امامان]] {{عم}} و کارهای ایشان مکمل دستگاه [[حکمت]] [[خدا]] است، نه معارض دستگاه او. [[اراده]] [[امام]] {{ع}} همان [[اراده خدا]] است: {{عربی|"قُلُوبُنَا أَوْعِيَةٌ لِمَشِيَّةِ اللَّهِ "}}<ref>{{عربی|" قُلُوبُنَا أَوْعِيَةٌ لِمَشِيَّةِ اللَّهِ فَإِذَا شَاءَ شِئْنَا وَ اللَّهُ يَقُولُ وَ ما تَشاؤُنَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّه‏"}}؛ علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج ۲۵، ص ۳۳۶، باب ۱۰، ۱۶.</ref>؛ دل‌های ما، جلوه گاه خواست [[خدا]] است، ظرفی است که [[مشیت]] [[خدا]] در آن تبلور و تجلی می‌یابد. [[قلب]] [[امام]] {{ع}} هر آن چه را که [[خدا]] می‌خواهد، همان را [[اراده]] می‌کند، نه چیز دیگری غیر از آن را»<ref>[[محمد تقی مصباح یزدی|مصباح یزدی، محمد تقی]]، [[آفتاب ولایت (کتاب)|آفتاب ولایت]]، ص۱۶۵ - ۱۶۶.</ref>.

*«در مورد [[عقیده]] [[شیعه]] نیازی به سخن گفتن و اقامه [[برهان]] نیست. البته درست است که [[اعتقاد]] به [[مهدی]] [[موعود]] یا به تعبیر دیگر، [[مصلح کل]] اختصاصی به [[شیعه]] ندارد، ولی [[شیعه]] به آن اختصاص دارد، چرا که [[مهدی]]، فاطمی است؛ یعنی از [[فرزندان]] آن بانوی بزرگ [[جهان]] [[بشریت]] است و پسر [[امام عسکری]] یازدهمین [[وصی]] و خلفیه [[پیامبر]] و خود [[مهدی]] {{ع}} طبق [[عقیده]] [[شیعه]]، داوزدهمین [[امام]] [[شیعه]] و [[وصی]] و [[جانشین]] [[پیامبر]] است. اصولاً [[شیعه]] بر خلاف سایر [[فرق اسلامی]] [[معتقد]] است که [[زمین]] هیچ‌گاه خالی از [[حجت]] نخواهد بود، زیرا اگر [[زمین]] بدون [[حجت]] بماند، اهل خود را فرو خواهد برد. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: {{عربی|"لَوْ بَقِيَتِ الْأَرْضُ بِغَيْرِ حُجَّةٍ لَسَاخَتْ بَاهِلَهَا"}}<ref> کافی، ج ۱، کتاب الحجة، باب «ان الارض لا تخلو من حجة»، حدیث ۱۰.</ref> بنابراین، [[اعتقاد]] [[شیعه]] به [[مهدویت]] نیاز به [[استدلال]] ندارد، چرا که یکی از اصول و امتیازاتش از سایر فرق، [[اعتقاد]] به [[مهدی]] [[موعود]] به نام و نشان است، برخلاف [[اهل سنت]] که در عین [[اعتقاد]] به اصل [[مهدویت]]، [[حضرت مهدی]] را منحصر به شخص خاصی نمی‌دانند. [[شیعه]]، درباره وجود [[حضرت مهدی]] {{ع}} و [[ظهور]] او در [[آخرالزمان]]، کتاب‌های بسیاری تألیف کرده و مقالات و رساله‌های زیادی نوشته است. این [[نوشتن]] عمدتاً از زمان [[امام عسکری]] {{ع}} شروع شده و تا عصر حاضر ادامه یافته است. کمتر کسی در میان [[عالمان]] [[شیعه]] پیدا می‌شود که اهل قلم و نویسنده باشد و در مورد وجود [[حضرت مهدی]] {{ع}} کتابی مستقل یا در ضمن کتاب دیگر یا در حد یک مقاله چیزی ننوشته باشد<ref> [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۵.</ref>. همین امر نشانه اهتمام [[شیعه]] به این موضوع است. این موضوع در حدود نیم قرن اخیر به ویژه پس از [[انقلاب اسلامی]] شدت بیشتری پیدا کرده است. ما در اینجا به بعضی از کتاب‌های [[شیعه]] اشاره می‌کنیم و در مورد وجود آن [[حضرت]] در کلمات [[ائمه اطهار]] در درس بعدی به بررسی می‌نشینیم. البته ذکر این نکته لازم است که بعضی از کتاب‌ها مستقلاً درباره آن [[حضرت]] نوشته شده و برخی نیز بابی یا فصلی را در کتاب خود به آن [[حضرت]] اختصاص داده‌اند که عبارتند از:  [[اصول کافی]] ([[کتاب الحجة]]) از [[کلینی]]، اکمال الدین از [[صدوق]]، [[ارشاد]] از [[شیخ مفید]]، الوجیزه فی الغیبه از [[سید مرتضی علم الهدی]]، [[غیبت]] از [[شیخ طوسی]]، [[غیبت]] از [[محمد بن ابراهیم نعمانی]]، الملاحم و [[الفتن]] از [[سید بن طاووس]]، [[اعلام الوری]] از [[امین الاسلام طبرسی]]، فصول نصیریه (فصل [[امامت]]) از [[خواجه نصیر طوسی]]، المحجه فیما نزل فی القائم الحجه از [[سید هاشم بحرانی]]، [[بحارالانوار]]، ج ۵۱، ۵۲، ۵۳، از [[محمد باقر مجلسی]]، اثبات الهدی از [[شیخ]] [[حر عاملی]]، [[نجم الثاقب]] از میرزا [[حسین نوری]]، الصحیفة المهدویه از [[شیخ]] [[فضل الله نوری]]، کفایة الموحدین جلد ۳، از [[سید اسماعیل طبرسی]]، بیان الفرقان جلد ۵، از [[شیخ]] [[مجتبی قزوینی]]، نوید امن و [[امان]] از [[آیت الله]] [[لطف‌الله صافی گلپایگانی]]، [[دادگستر جهان (کتاب)|دادگستر جهان]] از [[ابراهیم امینی]]، [[منتخب الاثر]] از [[آیت الله]] [[لطف‌الله صافی گلپایگانی]]، [[قیام]] و [[انقلاب مهدی]] از دیدگاه فسلفه [[تاریخ]] از [[شهید]] [[مرتضی مطهری]]، العبقری الحسان از نهاوندی. و ده‌ها کتاب دیگر که ذکر نام همه آنها در اینجا نه [[ضرورت]] دارد و نه ممکن است. مقصود ما این است که [[اعتقاد]] به [[مهدویت]]، آن هم با تعیین شخص و با معرفی خصوصیات فردی، جزء [[عقاید]] لاینفک [[شیعه]] [[امامیه]] اثنا عشریه است»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص۳۰ -۳۱.</ref>.

«[[باور به مهدویت]]، از [[ضروریات مذهب شیعه]] است. اینان بر این باورند، [[حضرت مهدی]] {{ع}} نهمین [[فرزند]] [[حضرت]] [[سیدالشهدا]] {{ع}} است که در سال ۲۵۵ متولد شده و از آن زمان تا به حال، زنده و در پس پرده غیبت‌اند. در کتاب [[معجم احادیث‌ المهدی (کتاب)|معجم احادیث‌ المهدی]]، ۱۹۴۱ [[حدیث]] در باره [[مهدویت]] گردآوردی شده است. این [[احادیث نبوی]] به ۵۵ نفر از [[صحابه]] می‌رسد. بسیاری از [[عالمان شیعه]]، درباره [[مهدویت]] کتاب نوشته‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:

# کتاب [[الغیبة ۲ (کتاب)|الغبیة]]، نوشته [[شیخ طوسی]].