هلال بن علفه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== از رهبران خوارج اباضیه، مشهور به جنگاوری و دلیری، همان که گفته‌اند در جنگ قادسیه رستم فرحزاد را کشت. وی پس از جنگ نهروان با بیش از دویست تن از خوارج...» ایجاد کرد)
 
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


==مقدمه==
==آشنایی اجمالی==
از [[رهبران]] [[خوارج]] [[اباضیه]]، مشهور به [[جنگاوری]] و [[دلیری]]، همان که گفته‌اند در [[جنگ قادسیه]] رستم فرحزاد را کشت. وی پس از [[جنگ نهروان]] با بیش از دویست تن از خوارج در ماسبذان بر [[امام علی]]{{ع}} خروج کرد و [[امام]] [[معقل بن قیس ریاحی]] را برای دفع او فرستاد و در این [[جنگ]] هلال و همه یارانش کشته شدند. نام پدرش را [[علقمه]] نیز گفته‌اند.<ref>زرکلی، خیرالدین، اعلام، ج۸، ص۹۱.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص ۴۹۶</ref>
هلال بن علفه (یا: هلال بن علقمه) از [[رهبران]] [[خوارج]] [[اباضیه]]، مشهور به [[جنگاوری]] و [[دلیری]]، همان که گفته‌اند در [[جنگ قادسیه]] رستم فرحزاد را کشت. وی پس از [[جنگ نهروان]] با بیش از دویست تن از خوارج در ماسبذان بر [[امام علی]]{{ع}} خروج کرد و [[امام]] [[معقل بن قیس ریاحی]] را برای دفع او فرستاد و در این [[جنگ]] هلال و همه یارانش کشته شدند.<ref>زرکلی، خیرالدین، اعلام، ج۸، ص۹۱.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲]] ص ۴۹۶</ref>
 
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۹

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

هلال بن علفه (یا: هلال بن علقمه) از رهبران خوارج اباضیه، مشهور به جنگاوری و دلیری، همان که گفته‌اند در جنگ قادسیه رستم فرحزاد را کشت. وی پس از جنگ نهروان با بیش از دویست تن از خوارج در ماسبذان بر امام علی(ع) خروج کرد و امام معقل بن قیس ریاحی را برای دفع او فرستاد و در این جنگ هلال و همه یارانش کشته شدند.[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. زرکلی، خیرالدین، اعلام، ج۸، ص۹۱.
  2. تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ ص ۴۹۶