حسن افطس: تفاوت میان نسخه‌ها
| (۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
==آشنایی اجمالی== | ==آشنایی اجمالی== | ||
[[حسن بن علی بن علی بن | [[حسن بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب]]{{عم}} | ||
در زمان [[امام صادق]]{{ع}} می‌زیست. | |||
چون پدرش علی به [[رحمت]] ایزدی پیوست مادر حسن که کنیزکی سندیّه بود، به وی حمل داشت، پس از تولّد چون به حدّ [[بلوغ]] رسید در نزد [[محمد بن عبدالله بن حسن مثنی بن حسن مجتبی]] که معروف به «[[نفس زکیه]]» و [[امام ششم زیدیه]] است و او را «[[مهدی موعود]]» دانند؛ به سر می بُرد و در وقت خروج محمد بر منصور، حسن، رایت محمّد را در دست داشت وی را به جهت طول قامت، رُمح [[آل ابی طالب]] می‌گفتند. چون محمّد به [[قتل]] آمد، حسن از [[خوف]] [[بنی عباس]] مخفی شد. | چون پدرش علی به [[رحمت]] ایزدی پیوست مادر حسن که کنیزکی سندیّه بود، به وی حمل داشت، پس از تولّد چون به حدّ [[بلوغ]] رسید در نزد [[محمد بن عبدالله بن حسن مثنی بن حسن مجتبی]] که معروف به «[[نفس زکیه]]» و [[امام ششم زیدیه]] است و او را «[[مهدی موعود]]» دانند؛ به سر می بُرد و در وقت خروج محمد بر منصور، حسن، رایت محمّد را در دست داشت وی را به جهت طول قامت، رُمح [[آل ابی طالب]] می‌گفتند. چون محمّد به [[قتل]] آمد، حسن از [[خوف]] [[بنی عباس]] مخفی شد. | ||
| خط ۸: | خط ۹: | ||
بعضی از [[نسابین]] مثل: [[ابوجعفر محمد سید حسنی نسابه]] صاحب کتاب «مبسوط» و [[ابن طباطبائی نسابه]] که [[طعن]] در نسب و [[سیادت]] وی زده‌اند بی‌جاست. | بعضی از [[نسابین]] مثل: [[ابوجعفر محمد سید حسنی نسابه]] صاحب کتاب «مبسوط» و [[ابن طباطبائی نسابه]] که [[طعن]] در نسب و [[سیادت]] وی زده‌اند بی‌جاست. | ||
بیشتر از نسّابین از [[عامه]] و خاصّه تصحیح نسب او را کرده‌اند؛ چنان که [[شیخ شرف نسابه]] در کتاب موسوم به «انتصار بنی فاطمة الاشرار» افطس را از [[اشرار]] [[بنی‌فاطمه]] شمرده و در [[حقیقت]]، حالتش خالی از [[شرارت]] هم نبوده؛ چنان که نسبت به حضرت صادق{{ع}} مکرّر [[سوء ادب]] کرد. | بیشتر از نسّابین از [[عامه]] و خاصّه تصحیح نسب او را کرده‌اند؛ چنان که [[شیخ شرف نسابه]] در کتاب موسوم به «انتصار بنی فاطمة الاشرار» افطس را از [[اشرار]] [[بنی‌فاطمه]] شمرده و در [[حقیقت]]، حالتش خالی از [[شرارت]] هم نبوده؛ چنان که نسبت به حضرت صادق{{ع}} مکرّر [[سوء ادب]] کرد<ref>اعتضاد السلطنه، على قلى ميرزا، شرح حال امامزادگان ری، ص۲۸.</ref>. | ||
==فرزندان == | |||
===پسران=== | |||
[[عبدالله بن حسن افطس|عبدالله]]، [[عمر بن حسن افطس|عمر]]، [[حسن بن حسن افطس|حسن]]، [[حسین بن حسن افطس|حسین]]، [[علی بن حسن افطس|علی]]، [[زید بن حسن افطس|زید]]، [[محمد بن حسن افطس|محمد]]، [[عبدالله اصغر بن حسن افطس|عبدالله اصغر]]، [[حسن اصغر بن حسن افطس|حسن اصغر]]، [[حسین اصغر بن حسن افطس|حسین اصغر]]، [[قاسم بن حسن افطس|قاسم]]، [[جعفر بن حسن افطس|جعفر]]. | |||
===دختران=== | |||
[[حسنه بنت حسن افطس|حسنه]]، [[فاطمه بنت حسن افطس|فاطمه]]، [[کلثوم بنت حسن افطس|کلثوم]]، [[خدیجه بنت حسن افطس|خدیجه]]. | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:اعلام]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۰:۱۳
آشنایی اجمالی
حسن بن علی بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب(ع) در زمان امام صادق(ع) می‌زیست.
چون پدرش علی به رحمت ایزدی پیوست مادر حسن که کنیزکی سندیّه بود، به وی حمل داشت، پس از تولّد چون به حدّ بلوغ رسید در نزد محمد بن عبدالله بن حسن مثنی بن حسن مجتبی که معروف به «نفس زکیه» و امام ششم زیدیه است و او را «مهدی موعود» دانند؛ به سر می بُرد و در وقت خروج محمد بر منصور، حسن، رایت محمّد را در دست داشت وی را به جهت طول قامت، رُمح آل ابی طالب می‌گفتند. چون محمّد به قتل آمد، حسن از خوف بنی عباس مخفی شد.
وقتی که امام جعفر صادق(ع) به عراق آمد، روزی به منصور گفت: آیا مایل هستی خدمتی به رسول خدا کنی؟ منصور عرض کرد بلی. حضرت گفت: از جرم حسن بن علی درگذر. منصور به فرمایش آن حضرت حسن را عفو کرد و این حدیث و حدیثی که از حضرت صادق(ع) نقل خواهد شد برهانی قاطع بر صحّت نسب حسن است.
بعضی از نسابین مثل: ابوجعفر محمد سید حسنی نسابه صاحب کتاب «مبسوط» و ابن طباطبائی نسابه که طعن در نسب و سیادت وی زده‌اند بی‌جاست.
بیشتر از نسّابین از عامه و خاصّه تصحیح نسب او را کرده‌اند؛ چنان که شیخ شرف نسابه در کتاب موسوم به «انتصار بنی فاطمة الاشرار» افطس را از اشرار بنی‌فاطمه شمرده و در حقیقت، حالتش خالی از شرارت هم نبوده؛ چنان که نسبت به حضرت صادق(ع) مکرّر سوء ادب کرد[۱].
فرزندان
پسران
عبدالله، عمر، حسن، حسین، علی، زید، محمد، عبدالله اصغر، حسن اصغر، حسین اصغر، قاسم، جعفر.
دختران
پانویس
- ↑ اعتضاد السلطنه، على قلى ميرزا، شرح حال امامزادگان ری، ص۲۸.