زکریا بن ادریس بن عبدالله اشعری قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[زکریا بن ادریس بن عبدالله اشعری قمی در معارف و سیره رضوی ]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام صادق| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[زکریا بن ادریس بن عبدالله اشعری قمی در معارف و سیره رضوی ]]| پرسش مرتبط  = }}
==آشنایی اجمالی ==
==آشنایی اجمالی ==
[[ابوجریر زکریا بن ادریس بن عبدالله بن سعد اشعری قمی]] از [[اصحاب]] [[امام صادق]]، [[امام کاظم]] و [[امام رضا]]{{عم}} است<ref>رجال الطوسی، ص۲۰۰، ۳۶۵ و ۳۷۷.</ref> که از آن بزرگواران [[روایت]] کرده<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۳.</ref> و [[ابن ابی عمیر]]، [[احمد بن محمد بن ابی نصر]]، [[صفوان بن یحیی]] و [[یونس بن عبدالرحمان]] از او روایت نموده‌اند.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۲۷۷ ـ ۲۷۸.</ref> [[رجال شناسان]] وی را امامی و [[ممدوح]] به حساب آورده‌اند، ولی در [[وثاقت]] او [[اختلاف]] کرده‌اند.<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۴۴۹.</ref> برخی نوشته‌اند که امام رضا{{ع}} بعد از درگذشت [[ابوجریر]]، از حال وی جویا شد وبرای او [[طلب رحمت]] کرد.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۶۱۶.</ref> کتاب الحدیث از اوست.<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref> [[تاریخ]] دقیق درگذشت ابوجریر معلوم نیست، اما چون در [[زمان امام رضا]]{{ع}} [[وفات]] یافته و روایت چنان می‌‌نماید که [[حضرت]] در آن هنگام در [[مدینه]] بوده است، وفاتش را باید در دو دهه پایانی [[قرن دوم]] دانست. وی در [[قبرستان]] شیخان [[قم]] مدفون است<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۴۳.</ref>
[[ابوجریر زکریا بن ادریس بن عبدالله بن سعد اشعری قمی]] از [[اصحاب]] [[امام صادق]]، [[امام کاظم]] و [[امام رضا]]{{عم}} است<ref>رجال الطوسی، ص۲۰۰، ۳۶۵ و ۳۷۷.</ref> که از آن بزرگواران [[روایت]] کرده<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۳.</ref> و [[ابن ابی عمیر]]، [[احمد بن محمد بن ابی نصر]]، [[صفوان بن یحیی]] و [[یونس بن عبدالرحمان]] از او روایت نموده‌اند.<ref>معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۲۷۷ ـ ۲۷۸.</ref> [[رجال شناسان]] وی را امامی و [[ممدوح]] به حساب آورده‌اند، ولی در [[وثاقت]] او [[اختلاف]] کرده‌اند.<ref>تنقیح المقال، ج۱، ص۴۴۹.</ref> برخی نوشته‌اند که امام رضا{{ع}} بعد از درگذشت [[ابوجریر]]، از حال وی جویا شد وبرای او [[طلب رحمت]] کرد.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۶۱۶.</ref> کتاب الحدیث از اوست.<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref> [[تاریخ]] دقیق درگذشت ابوجریر معلوم نیست، اما چون در [[زمان امام رضا]]{{ع}} [[وفات]] یافته و روایت چنان می‌‌نماید که [[حضرت]] در آن هنگام در [[مدینه]] بوده است، وفاتش را باید در دو دهه پایانی [[قرن دوم]] دانست. وی در [[قبرستان]] شیخان [[قم]] مدفون است<ref>الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۴۳.</ref>
==جستارهای وابسته==
{{مدخل وابسته}}
* [[خاندان اشعری]]
* [[عبدالله بن سعد اشعری قمی]] (جد)
* [[ادریس بن عبدالله اشعری قمی]] (پدر)
* [[عبدالملک بن عبدالله قمی]] (عمو)
{{پایان مدخل وابسته}}


== منابع ==
== منابع ==
خط ۱۴: خط ۲۲:
[[رده:راویان امام رضا]]
[[رده:راویان امام رضا]]
[[رده:اصحاب امام رضا]]
[[رده:اصحاب امام رضا]]
[[رده:اصحاب امام صادق]]
[[رده:اصحاب امام کاظم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۲

آشنایی اجمالی

ابوجریر زکریا بن ادریس بن عبدالله بن سعد اشعری قمی از اصحاب امام صادق، امام کاظم و امام رضا(ع) است[۱] که از آن بزرگواران روایت کرده[۲] و ابن ابی عمیر، احمد بن محمد بن ابی نصر، صفوان بن یحیی و یونس بن عبدالرحمان از او روایت نموده‌اند.[۳] رجال شناسان وی را امامی و ممدوح به حساب آورده‌اند، ولی در وثاقت او اختلاف کرده‌اند.[۴] برخی نوشته‌اند که امام رضا(ع) بعد از درگذشت ابوجریر، از حال وی جویا شد وبرای او طلب رحمت کرد.[۵] کتاب الحدیث از اوست.[۶] تاریخ دقیق درگذشت ابوجریر معلوم نیست، اما چون در زمان امام رضا(ع) وفات یافته و روایت چنان می‌‌نماید که حضرت در آن هنگام در مدینه بوده است، وفاتش را باید در دو دهه پایانی قرن دوم دانست. وی در قبرستان شیخان قم مدفون است[۷].[۸]

جستارهای وابسته

منابع

  1.   جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال الطوسی، ص۲۰۰، ۳۶۵ و ۳۷۷.
  2. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۹۳.
  3. معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۲۷۷ ـ ۲۷۸.
  4. تنقیح المقال، ج۱، ص۴۴۹.
  5. اختیار معرفة الرجال، ص۶۱۶.
  6. الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.
  7. الذریعه، ج۶، ص۳۳۳.
  8. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۳۴۳.