حکومت اهواز: تفاوت میان نسخه‌ها
برچسب: واگردانی دستی |
(←پانویس) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = حکومت بصره | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = | ||
| مداخل مرتبط = | | مداخل مرتبط = | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
{{اصلی|اهواز}} | {{اصلی|اهواز}} | ||
در برخی از ادوار تاریخی، منطقه [[فارس]] و [[کرمان]] و [[اهواز]] زیر نظر [[استانداری بصره]] بود<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۱۶۰.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۲۶۶؛ [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص۴۳۰-۴۳۱.</ref> | |||
== حاکمان اهواز == | == حاکمان اهواز == | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۵: | ||
بنابر نقل [[اعثم کوفی]]، [[خریت بن راشد]] ابتدا کارگزار [[حضرت امیر]]{{ع}} در اهواز<ref>تاریخ اعثم کوفی، ص۳۰۹؛ الفتوح، ج۲، ص۲۴۰.</ref> بوده که بعدها در [[سال سی و هشتم هجری]] پس از اتمام قضیه [[تحکیم]]، همراه سیصد تن از [[بنی ناجیه]] که در [[جنگ صفین]] حضور داشتند، [[شورش]] کرد و از [[کوفه]] به منطقه اهواز و عمان فرار کرد. | بنابر نقل [[اعثم کوفی]]، [[خریت بن راشد]] ابتدا کارگزار [[حضرت امیر]]{{ع}} در اهواز<ref>تاریخ اعثم کوفی، ص۳۰۹؛ الفتوح، ج۲، ص۲۴۰.</ref> بوده که بعدها در [[سال سی و هشتم هجری]] پس از اتمام قضیه [[تحکیم]]، همراه سیصد تن از [[بنی ناجیه]] که در [[جنگ صفین]] حضور داشتند، [[شورش]] کرد و از [[کوفه]] به منطقه اهواز و عمان فرار کرد. | ||
اما باید دانست وی در سال ۲۹ هجری برابر دستور [[عثمان]] یا [[عبدالله بن عامر]]، بر یکی از مناطق [[فارس]] [[امارت]] یافت<ref>تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۶۶؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۳۶۴.</ref> و بنابر نقل استیعاب، [[اسد الغابه]] و [[تاریخ طبری]] وی در [[جنگ جمل]] همراه [[طلحه]] و [[زبیر]] بود و [[فرماندهی]] مُضَر را بر عهده داشت<ref>الإستیعاب، ج۲، ص۶۹۲؛ اسدالغابه، ج۲، ص۱۱۰؛ تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۵۰۵.</ref>، بنابراین، [[انتصاب]] وی به | اما باید دانست وی در سال ۲۹ هجری برابر دستور [[عثمان]] یا [[عبدالله بن عامر]]، بر یکی از مناطق [[فارس]] [[امارت]] یافت<ref>تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۶۶؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۳۶۴.</ref> و بنابر نقل استیعاب، [[اسد الغابه]] و [[تاریخ طبری]] وی در [[جنگ جمل]] همراه [[طلحه]] و [[زبیر]] بود و [[فرماندهی]] مُضَر را بر عهده داشت<ref>الإستیعاب، ج۲، ص۶۹۲؛ اسدالغابه، ج۲، ص۱۱۰؛ تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۵۰۵.</ref>، بنابراین، [[انتصاب]] وی به [[امارت خوزستان]] در ابتدای [[خلافت امیرالمؤمنین]]{{ع}} صحیح نیست؛ مگر اینکه بگوییم وی از [[زمان عثمان]] در آن منطقه امارت داشته و بعداً به طلحه و زبیر پیوسته است<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (کتاب)|سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین]]، ج۱، ص ۴۱۱-۴۱۳.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۵: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:شهرهای ایران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۵۰
آشنایی اجمالی
در برخی از ادوار تاریخی، منطقه فارس و کرمان و اهواز زیر نظر استانداری بصره بود[۱].[۲]
حاکمان اهواز
خریت بن راشد
بنابر نقل اعثم کوفی، خریت بن راشد ابتدا کارگزار حضرت امیر(ع) در اهواز[۳] بوده که بعدها در سال سی و هشتم هجری پس از اتمام قضیه تحکیم، همراه سیصد تن از بنی ناجیه که در جنگ صفین حضور داشتند، شورش کرد و از کوفه به منطقه اهواز و عمان فرار کرد.
اما باید دانست وی در سال ۲۹ هجری برابر دستور عثمان یا عبدالله بن عامر، بر یکی از مناطق فارس امارت یافت[۴] و بنابر نقل استیعاب، اسد الغابه و تاریخ طبری وی در جنگ جمل همراه طلحه و زبیر بود و فرماندهی مُضَر را بر عهده داشت[۵]، بنابراین، انتصاب وی به امارت خوزستان در ابتدای خلافت امیرالمؤمنین(ع) صحیح نیست؛ مگر اینکه بگوییم وی از زمان عثمان در آن منطقه امارت داشته و بعداً به طلحه و زبیر پیوسته است[۶].
منابع
پانویس
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۲، ص۱۶۰.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، تجلی امامت ص ۲۶۶؛ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص۴۳۰-۴۳۱.
- ↑ تاریخ اعثم کوفی، ص۳۰۹؛ الفتوح، ج۲، ص۲۴۰.
- ↑ تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۲۶۶؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۳۶۴.
- ↑ الإستیعاب، ج۲، ص۶۹۲؛ اسدالغابه، ج۲، ص۱۱۰؛ تاریخ طبری (ده جلدی)، ج۴، ص۵۰۵.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین، ج۱، ص ۴۱۱-۴۱۳.