نیایش سی و چهارم: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
[[امام سجاد]] {{ع}} در این [[دعا]] نحوه برخورد صحیح با این [[ابتلائات]] را به ما یاد می‌دهد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى سِتْرِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ، وَ مُعَافَاتِكَ بَعْدَ خُبْرِكَ...}}؛ «ای خداوند، [[حمد]] باد تو را که گناهان را می‌دانی و می‌پوشانی. حمد باد تو را که بر حال درون ما [[آگاهی]] و ما را عافیت عطا می‌کنی». | [[امام سجاد]] {{ع}} در این [[دعا]] نحوه برخورد صحیح با این [[ابتلائات]] را به ما یاد می‌دهد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى سِتْرِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ، وَ مُعَافَاتِكَ بَعْدَ خُبْرِكَ...}}؛ «ای خداوند، [[حمد]] باد تو را که گناهان را می‌دانی و می‌پوشانی. حمد باد تو را که بر حال درون ما [[آگاهی]] و ما را عافیت عطا می‌کنی». | ||
«ای خداوند، ما همگان در پی [[عیب]] و | «ای خداوند، ما همگان در پی [[عیب]] و عار بوده‌ایم و حال آنکه تو ما را بر زبان‌ها نیفکنده‌ای، مرتکب [[گناهان بزرگ]] شده‌ایم و حال آنکه تو رسوایمان نساخته‌ای. در [[نهان]] [[بدی‌ها]] کرده‌ایم و حال آنکه تو کسی را بر بدی‌های ما راه ننموده‌ای. ای خداوند، چنان کن که هر عیب ما که پوشیده داشته‌ای و هر گناه که نهان کرده‌ای، ما را [[اندرز]] دهنده‌ای شود که از [[اخلاق]] بد و ارتکاب خطاها بازمان دارد و به سوی توبه‌ای محوکننده گناهان براند و به آن راه که پسند توست بکشاند». «ای خداوند، [[زمان]] توبه ما نزدیک گردان و به [[غفلت]] گرفتارمان مساز، که ما به تو می‌گراییم و از گناهان توبه می‌کنیم». | ||
«بارخدایا، [[درود]] بفرست بر آن [[برگزیدگان]] از میان آفریدگانت: [[محمد]] و [[عترت]] او، آن [[پاکان]] و گزیدگان، و چنان که خود [[فرمان]] داده‌ای ما را نیوشنده سخن ایشان و [[فرمانبردار]] [[حکم]] ایشان قرار ده». چنان‌که ملاحظه می‌شود خاتمه دعای حضرت که در واقع [[آموزش]] [[رفتار]] صحیح پس از ابتلای به [[گناه]] است، [[توسل]] به [[ساحت]] [[آبرومند]] [[محمد]] {{صل}} و [[عترت]] [[پاک]] اوست، که دوای هر دردی و چاره هر مشکلی است<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش سی و چهارم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۸۶.</ref> | «بارخدایا، [[درود]] بفرست بر آن [[برگزیدگان]] از میان آفریدگانت: [[محمد]] و [[عترت]] او، آن [[پاکان]] و گزیدگان، و چنان که خود [[فرمان]] داده‌ای ما را نیوشنده سخن ایشان و [[فرمانبردار]] [[حکم]] ایشان قرار ده». چنان‌که ملاحظه می‌شود خاتمه دعای حضرت که در واقع [[آموزش]] [[رفتار]] صحیح پس از ابتلای به [[گناه]] است، [[توسل]] به [[ساحت]] [[آبرومند]] [[محمد]] {{صل}} و [[عترت]] [[پاک]] اوست، که دوای هر دردی و چاره هر مشکلی است<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش سی و چهارم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۸۶.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۰۷
مقدمه
این نیایش حضرت سجاد است که هرگاه به مشکلی مبتلا می‌شد یا کسی را می‌دید که به رسوایی گناه گرفتار شده است می‌خواند. ابتلا و آزمایش سنت همگانی خداوند است: ﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ﴾[۱].
ای بسا در این امتحانات ما گرفتار گناه و لغزش شویم ولی مهم این است که به خود آییم، از شکست‌ها درس بگیریم و از گناهان توبه کنیم. امام سجاد (ع) در این دعا نحوه برخورد صحیح با این ابتلائات را به ما یاد می‌دهد: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى سِتْرِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ، وَ مُعَافَاتِكَ بَعْدَ خُبْرِكَ...»؛ «ای خداوند، حمد باد تو را که گناهان را می‌دانی و می‌پوشانی. حمد باد تو را که بر حال درون ما آگاهی و ما را عافیت عطا می‌کنی».
«ای خداوند، ما همگان در پی عیب و عار بوده‌ایم و حال آنکه تو ما را بر زبان‌ها نیفکنده‌ای، مرتکب گناهان بزرگ شده‌ایم و حال آنکه تو رسوایمان نساخته‌ای. در نهان بدی‌ها کرده‌ایم و حال آنکه تو کسی را بر بدی‌های ما راه ننموده‌ای. ای خداوند، چنان کن که هر عیب ما که پوشیده داشته‌ای و هر گناه که نهان کرده‌ای، ما را اندرز دهنده‌ای شود که از اخلاق بد و ارتکاب خطاها بازمان دارد و به سوی توبه‌ای محوکننده گناهان براند و به آن راه که پسند توست بکشاند». «ای خداوند، زمان توبه ما نزدیک گردان و به غفلت گرفتارمان مساز، که ما به تو می‌گراییم و از گناهان توبه می‌کنیم».
«بارخدایا، درود بفرست بر آن برگزیدگان از میان آفریدگانت: محمد و عترت او، آن پاکان و گزیدگان، و چنان که خود فرمان داده‌ای ما را نیوشنده سخن ایشان و فرمانبردار حکم ایشان قرار ده». چنان‌که ملاحظه می‌شود خاتمه دعای حضرت که در واقع آموزش رفتار صحیح پس از ابتلای به گناه است، توسل به ساحت آبرومند محمد (ص) و عترت پاک اوست، که دوای هر دردی و چاره هر مشکلی است[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ «و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
- ↑ بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش سی و چهارم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۴۸۶.