معروف در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
این لغت ضدّ «منکره» است و به معنای هر امری است که [[عقل]] و [[شرع]] آن را می‌پسندند. در مقابل، منکر چیزی است که به [[زشتی]] شناخته می‌شود<ref>الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة (ط. دارالعلم للملایین، ۱۴۰۴ﻫ.ق)، ج۴، ص۱۴۰۱.</ref>. «[[عرفان]]» به معنای شناختن با [[تدبر]] و دقت، یا اطلاع دقیق بر ذات چیزی و [[علم]] به خصوصیات و آثار آن شیء است<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص۹۹.</ref>. به این ترتیب، معروف در مقابل منکر، اسم برای هر عمل یا عقیده‌ای است که عقل یا شرع آن را می‌شناسد و می‌‌پسندد. بدین ترتیب، معروف در متن واقع باید شناخته شده و | این لغت ضدّ «منکره» است و به معنای هر امری است که [[عقل]] و [[شرع]] آن را می‌پسندند. در مقابل، منکر چیزی است که به [[زشتی]] شناخته می‌شود<ref>الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة (ط. دارالعلم للملایین، ۱۴۰۴ﻫ.ق)، ج۴، ص۱۴۰۱.</ref>. «[[عرفان]]» به معنای شناختن با [[تدبر]] و دقت، یا اطلاع دقیق بر ذات چیزی و [[علم]] به خصوصیات و آثار آن شیء است<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص۹۹.</ref>. به این ترتیب، معروف در مقابل منکر، اسم برای هر عمل یا عقیده‌ای است که عقل یا شرع آن را می‌شناسد و می‌‌پسندد. بدین ترتیب، معروف در متن واقع باید شناخته شده و پسندیده باشد<ref>مفردات ألفاظ القرآن، ص۵۶۰.</ref> و لذا مصادیق آن همه [[عقاید]] و [[اعمال پسندیده]] و مستحسن [[شرعی]] و [[عقلی]] را در بر می‌گیرد. برخی از اهل لغت معروف را از «[[عُرف]]»، به معنای امر آرامشآوری که [[انسان]] با آن مأنوس است، معنا کرده‌اند؛ در مقابل، منکر از «نُکر» است که به معنی امر وحشتآور و نفرتزاست<ref>معجم مقاییس اللغه (ط. مکتب الاعلام الإسلامی، ۱۴۰۴ ﻫ.ق)، ج۴، ص۲۸۱.</ref>. | ||
بر این اساس، مبنای معروف در اصطلاح شرعی به معنای آن امری است که با [[فطرت انسانی]] هماهنگ و آشنا است. این مطلب به اصل [[فطری]] بودن [[دین]] باز می‌گردد که همه [[اوامر و نواهی]] شرعی، متناسب با | بر این اساس، مبنای معروف در اصطلاح شرعی به معنای آن امری است که با [[فطرت انسانی]] هماهنگ و آشنا است. این مطلب به اصل [[فطری]] بودن [[دین]] باز می‌گردد که همه [[اوامر و نواهی]] شرعی، متناسب با خواست فطری انسان است. در نتیجه، معروف شرعی مأنوس فطری با انسان است و متقابلاً منکر شرعی، امر نفرتزا و غیرمأنوس با نهاد [[آدمی]] است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶]]، ص ۲۹۳.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث معروف است. معروف از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: معروف در لغت - معروف در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
این لغت ضدّ «منکره» است و به معنای هر امری است که عقل و شرع آن را می‌پسندند. در مقابل، منکر چیزی است که به زشتی شناخته می‌شود[۱]. «عرفان» به معنای شناختن با تدبر و دقت، یا اطلاع دقیق بر ذات چیزی و علم به خصوصیات و آثار آن شیء است[۲]. به این ترتیب، معروف در مقابل منکر، اسم برای هر عمل یا عقیده‌ای است که عقل یا شرع آن را می‌شناسد و می‌‌پسندد. بدین ترتیب، معروف در متن واقع باید شناخته شده و پسندیده باشد[۳] و لذا مصادیق آن همه عقاید و اعمال پسندیده و مستحسن شرعی و عقلی را در بر می‌گیرد. برخی از اهل لغت معروف را از «عُرف»، به معنای امر آرامشآوری که انسان با آن مأنوس است، معنا کرده‌اند؛ در مقابل، منکر از «نُکر» است که به معنی امر وحشتآور و نفرتزاست[۴].
بر این اساس، مبنای معروف در اصطلاح شرعی به معنای آن امری است که با فطرت انسانی هماهنگ و آشنا است. این مطلب به اصل فطری بودن دین باز می‌گردد که همه اوامر و نواهی شرعی، متناسب با خواست فطری انسان است. در نتیجه، معروف شرعی مأنوس فطری با انسان است و متقابلاً منکر شرعی، امر نفرتزا و غیرمأنوس با نهاد آدمی است[۵].
