ضرار بن ضمره: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{خرد}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام علی | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ضرار بن ضمره در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط  = }}
{{امامت}}
{{جعبه اطلاعات اصحاب
| نام = ضرار بن ضمره
| مشهور به =
| نام تصویر = تصویر قدیمی از مسجد کوفه.jpg                           
| عرض تصویر =
| توضیح تصویر = تصویر قدیمی از مسجد کوفه
| نام کامل = ضرار بن ضمره
| نام‌های دیگر =
| جنسیت = مرد
| کنیه = 
| لقب = 
| اهل = 
| از قبیله =   
| از تیره = 
| پدر =             
| مادر = 
| همسر =
| پسر = 
| دختر = 
| خواهر =
| برادر =   
| خویشاوندان =
| وابستگان =
| تاریخ تولد = 
| محل تولد = 
| محل زندگی = 
| تاریخ درگذشت =     
| محل درگذشت =
| تاریخ شهادت =     
| محل شهادت = 
| طول عمر =
| محل دفن =
| دین =
| مذهب =
| از اصحاب = [[امام علی]]
| از طبقه =
| در جنگ =
| نقش‌ها = 
| فعالیت‌ها =     
| علت شهرت = 
| علت درگذشت = 
| علت شهادت =   
| راوی از =
| روایات مشهور = 
| مشایخ او = 
| راویان از او = 
| آخرین راوی از او =
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
*'''ضرار بن ضمره ضبابی''' از [[یاران]] و ارادتمندان [[امام علی]] {{ع}} بود. پس از [[شهادت امام علی]] {{ع}} بر [[معاویه]] وارد شد. [[معاویه]] به او گفت: "[[علی]] را برای من توصیف کن." ضرار ابتدا طفره رفت و چون با اصرار [[معاویه]] روبه‌رو شد، این‌گونه لب به سخن گشود: "گواهی می‌دهم در حالی‌که شب پرده‌های [[تاریکی]] خود را آویخته بود، در یکی از جنگ‌هایش او را در محراب عبادتش دیدم که [[ایستاده]] و ریش خود را به دست گرفته بود و چون مار گزیده به خود می‌پیچید و اندوهگینانه می‌گریست و می‌گفت: ای [[دنیا]]، از من دور شو، خود را به من عرضه می‌داری یا شیفته من شده‌ای؟! هرگز زمان تو نرسد، هرگز. جز من مرا [[فریب]] ده که مرا نیازی به تو نیست. تو را سه طلاقه کرده‌ام و در آن بازگشتی نیست، عیش [[زندگی]] تو کوتاه و [[ارزش]] تو اندک و آرزوی تو کوچک و حقیر است. آه از کمی توشه و درازی راه و دوری سفر و [[سختی]] آن‌جا که باید در آن درآمد!"
'''ضرار بن ضمره ضبابی''' از [[یاران]] و ارادتمندان [[امام علی]] {{ع}} بود. پس از شهادت امام علی {{ع}} بر [[معاویه]] وارد شد. معاویه به او گفت: «علی را برای من توصیف کن». ضرار، ابتدا طفره رفت و چون با اصرار معاویه روبه‌رو شد، این‌گونه لب به سخن گشود: «[[گواهی]] می‌دهم در حالی‌که شب پرده‌های [[تاریکی]] خود را آویخته بود، در یکی از جنگ‌هایش او را در [[محراب]] عبادتش دیدم که ایستاده و ریش خود را به دست گرفته بود و چون مار گزیده به خود می‌پیچید و اندوهگینانه می‌گریست و می‌گفت: ای [[دنیا]]، از من دور شو، خود را به من عرضه می‌داری یا شیفته من شده‌ای؟! هرگز [[زمان]] تو نرسد، هرگز. جز من مرا [[فریب]] ده که مرا نیازی به تو نیست. تو را سه طلاقه کرده‌ام و در آن بازگشتی نیست، عیش [[زندگی]] تو کوتاه و [[ارزش]] تو اندک و آرزوی تو کوچک و حقیر است. [[آه]] از کمی توشه و درازی راه و دوری [[سفر]] و [[سختی]] آنجا که باید در آن درآمد!»
*[[شریف رضی]] نیز در [[نهج البلاغه]] حکایت را چنین [[نقل]] کرده است: و در خبر ضرار پسر ضمره ضبابی است که چون بر [[معاویه]] درآمد وی را از [[امیر المؤمنین]] {{ع}} پرسید، گفت: "گواهی می‌دهم او را در حالی دیدم که شب‌پرده‌های خود را افکنده بود و او در محراب خویش برپا [[ایستاده]]، [[محاسن]] را به دست گرفته و چون مارگزیده به خود می‌پیچید و چون اندوهگینی می‌گریست و می‌گفت: "ای [[دنیا]]، ای [[دنیا]]، از من دور شو (با [[خودنمایی]]) فرا راه من آمده‌ای یا شیفته‌ام شده‌ای؟! مباد که تو در [[دل]] من جای گیری، هرگز. جز مرا بفریب، مرا به تو چه نیازی است، من تو را سه بار طلاق گفته‌ام و بازگشتی در آن نیست. زندگانی‌ات کوتاه است و جاهت ناچیز و آرزوی تو داشتن، [[خرد]](>نیز). آه از توشه اندک و درازی راه و دوری منزل و [[سختی]] درآمدنگاه"<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۷۷</ref>. [[معاویه]] پس از شنیدن این سخنان گریست و برای [[امام]] [[رحمت]] طلبید و از ضرار پرسید: "[[وصف]] تو در جدایی [[علی]] {{ع}} چگونه است؟" ضرار گفت: "حال غم‌انگیز مادری که فرزندش را از دامانش درکشند"<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 527.</ref>.
*وی از یاران باوفای [[امام علی|امیر المؤمنین]] بود. پس از شهادت آن حضرت، معاویه در برخوردی که با او داشت، از وی خواست [[امام علی|علی]]{{ع}} را برایش توصیف کند. ابتدا عذر آورد، امّا با اصرار معاویه زبان به سخن گشود و از فضایل و مناقب [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} و شب‌زنده‌داری، پارسایی، تهجّد، اشک‌های شبانه، یتیم‌نوازی و عدالت و علمش گفت.<ref>نهج البلاغه حکمت ۷۷ مروج الذهب ج۲ص۴۲۱</ref> وی در [[شهادت]] [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} بسیار اندوهگین شد و غم خود را در فقدان مولایش همچون اندوه مادری دانست که تنها فرزندش را در دامانش سر بریده باشند<ref>فضائل الخمسه من الصحاح السته، ج۳ ص۲۸</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۷۰.</ref>


== جستارهای وابسته ==
[[شریف رضی]] نیز در [[نهج البلاغه]] حکایت را چنین نقل کرده است: و در خبر ضرار پسر ضمره ضبابی است که چون بر معاویه درآمد وی را از [[امیر المؤمنین]] {{ع}} پرسید، گفت: «گواهی می‌دهم او را در حالی دیدم که شب‌پرده‌های خود را افکنده بود و او در محراب خویش برپا ایستاده، [[محاسن]] را به دست گرفته و چون مارگزیده به خود می‌پیچید و چون اندوهگینی می‌گریست و می‌گفت:»ای دنیا، ای دنیا، از من دور شو (با [[خودنمایی]]) فرا راه من آمده‌ای یا شیفته‌ام شده‌ای؟! مباد که تو در [[دل]] من جای گیری، هرگز. جز مرا بفریب، مرا به تو چه نیازی است، من تو را سه بار [[طلاق]] گفته‌ام و بازگشتی در آن نیست. زندگانی‌ات کوتاه است و جاهت ناچیز و آرزوی تو داشتن، [[خرد]](>نیز). آه از توشه اندک و درازی راه و دوری [[منزل]] و [[سختی]] درآمدنگاه«<ref>نهج البلاغه، حکمت ۷۷</ref>. [[معاویه]] پس از شنیدن این سخنان گریست و برای [[امام]] رحمت‌طلبید و از [[ضرار]] پرسید:»وصف تو در جدایی علی {{ع}} چگونه است؟ «ضرار گفت:»حال غم‌انگیز [[مادری]] که فرزندش را از دامانش درکشند"<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص527.</ref>.


==منابع==
وی از [[یاران باوفای امیر المؤمنین]] بود. پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]]، معاویه در برخوردی که با او داشت، از وی خواست علی {{ع}} را برایش توصیف کند. ابتدا عذر آورد، امّا با [[اصرار]] معاویه [[زبان]] به سخن گشود و از [[فضایل]] و [[مناقب]] [[حضرت علی]] {{ع}} و [[شب‌زنده‌داری]]، [[پارسایی]]، [[تهجّد]]، [[اشک‌های شبانه]]، [[یتیم‌نوازی]] و [[عدالت]] و علمش گفت.<ref>نهج البلاغه حکمت ۷۷ مروج الذهب ج۲ص۴۲۱</ref> وی در [[شهادت امیر مؤمنان]] {{ع}} بسیار [[اندوهگین]] شد و [[غم]] خود را در فقدان مولایش همچون [[اندوه]] مادری دانست که تنها فرزندش را در دامانش سر [[بریده]] باشند<ref>فضائل الخمسه من الصحاح السته، ج۳ ص۲۸</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۷۰.</ref>
* [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']].
* [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]؛
==پانویس==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس2}}


== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']]
{{پایان منابع}}


[[رده:مدخل]]
== پانویس ==
[[رده:امام علی]]
{{پانویس}}
[[رده:صعصعة بن صوحان]]
 
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:مدخل نهج البلاغه]]
[[رده:مدخل نهج البلاغه]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۶

این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. ضرار بن ضمره از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ضرار بن ضمره در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد
ضرار بن ضمره
تصویر قدیمی از مسجد کوفه
نام کاملضرار بن ضمره
جنسیتمرد
از اصحابامام علی

مقدمه

ضرار بن ضمره ضبابی از یاران و ارادتمندان امام علی (ع) بود. پس از شهادت امام علی (ع) بر معاویه وارد شد. معاویه به او گفت: «علی را برای من توصیف کن». ضرار، ابتدا طفره رفت و چون با اصرار معاویه روبه‌رو شد، این‌گونه لب به سخن گشود: «گواهی می‌دهم در حالی‌که شب پرده‌های تاریکی خود را آویخته بود، در یکی از جنگ‌هایش او را در محراب عبادتش دیدم که ایستاده و ریش خود را به دست گرفته بود و چون مار گزیده به خود می‌پیچید و اندوهگینانه می‌گریست و می‌گفت: ای دنیا، از من دور شو، خود را به من عرضه می‌داری یا شیفته من شده‌ای؟! هرگز زمان تو نرسد، هرگز. جز من مرا فریب ده که مرا نیازی به تو نیست. تو را سه طلاقه کرده‌ام و در آن بازگشتی نیست، عیش زندگی تو کوتاه و ارزش تو اندک و آرزوی تو کوچک و حقیر است. آه از کمی توشه و درازی راه و دوری سفر و سختی آنجا که باید در آن درآمد!»

شریف رضی نیز در نهج البلاغه حکایت را چنین نقل کرده است: و در خبر ضرار پسر ضمره ضبابی است که چون بر معاویه درآمد وی را از امیر المؤمنین (ع) پرسید، گفت: «گواهی می‌دهم او را در حالی دیدم که شب‌پرده‌های خود را افکنده بود و او در محراب خویش برپا ایستاده، محاسن را به دست گرفته و چون مارگزیده به خود می‌پیچید و چون اندوهگینی می‌گریست و می‌گفت:»ای دنیا، ای دنیا، از من دور شو (با خودنمایی) فرا راه من آمده‌ای یا شیفته‌ام شده‌ای؟! مباد که تو در دل من جای گیری، هرگز. جز مرا بفریب، مرا به تو چه نیازی است، من تو را سه بار طلاق گفته‌ام و بازگشتی در آن نیست. زندگانی‌ات کوتاه است و جاهت ناچیز و آرزوی تو داشتن، خرد(>نیز). آه از توشه اندک و درازی راه و دوری منزل و سختی درآمدنگاه«[۱]. معاویه پس از شنیدن این سخنان گریست و برای امام رحمت‌طلبید و از ضرار پرسید:»وصف تو در جدایی علی (ع) چگونه است؟ «ضرار گفت:»حال غم‌انگیز مادری که فرزندش را از دامانش درکشند"[۲].

وی از یاران باوفای امیر المؤمنین بود. پس از شهادت آن حضرت، معاویه در برخوردی که با او داشت، از وی خواست علی (ع) را برایش توصیف کند. ابتدا عذر آورد، امّا با اصرار معاویه زبان به سخن گشود و از فضایل و مناقب حضرت علی (ع) و شب‌زنده‌داری، پارسایی، تهجّد، اشک‌های شبانه، یتیم‌نوازی و عدالت و علمش گفت.[۳] وی در شهادت امیر مؤمنان (ع) بسیار اندوهگین شد و غم خود را در فقدان مولایش همچون اندوه مادری دانست که تنها فرزندش را در دامانش سر بریده باشند[۴].[۵]

منابع

  1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر
  2. دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲

پانویس

  1. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۷۷
  2. ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص527.
  3. ↑ نهج البلاغه حکمت ۷۷ مروج الذهب ج۲ص۴۲۱
  4. ↑ فضائل الخمسه من الصحاح السته، ج۳ ص۲۸
  5. ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۷۰.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=ضرار_بن_ضمره&oldid=1304836»