بر در حدیث

این مدخل زیرشاخهٔ بحث بر است. بر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بر در قرآن - بر در حدیث - بر در فقه سیاسی - بر در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

کلمات قصار پیرامون بِرّ

در غررالحکم و دررالکلم در “باب البِرّ” سخنانی به اقتصار از مولای موحدان، امیر مؤمنان، علی (ع) بیان شده، که در این جا تنها به نقل بخشی از آنها می‌پردازیم:

1. «الْبِرُّ عَمَلٌ‏ مُصْلِحٌ‏»: نیکویی، عملی است اصلاح‌کننده.
2. «الْبِرُّ عَمَلٌ‏ صَالِحٌ‏»: نیکویی و کار خیر، عملی است پسندیده.
3. «الْبِرُّ غَنِيمَةُ الْحَازِمِ‏‏»: نیکویی، یا صله و احسان، غنیمت دوراندیش است.
4. «خَيْرُ الْبِرِّ مَا وَصَلَ‏ إِلَى‏ الْأَحْرَارِ»: بهترین احسان، آن است که به آزادگان رسا۔ (به کسانی که در بند علایق نیستند).
5. «خَيْرُ الْبِرِّ مَا وَصَلَ‏ إِلَى‏ الْمُحْتَاجِ‏»: بهترین احسان، آن است که به محتاج رسد.
6. «فِي‏ كُلِّ‏ بِرٍّ شُكْرٌ‏»: در هر خیر و نیکی، شکری است.
7. « تَعْجِيلُ الْبِرِّ زِيَادَةٌ فِي‏ الْبِرِّ‏»: شتاب کردن در نیکی، زیادتی در نیکویی است.
8. «مَنْ‏ مَنَعَ‏ بِرّاً مَنَعَ‏ شُكْراً»: هر که احسانی را منع کند (و احسانی را که توانایی آن را دارد، انجام ندهد)، منع شکری کرده، (یا از شکری منع شده است، که دیگران و یا خدا از او تشکر نماید).
9. «مَنْ‏ بَذَلَ‏ بِرَّهُ‏ انْتَشَرَ ذِكْرُهُ‏»: هر که نیکی خود را بذل کند، یاد او (در میان مردم) پراکنده شود، (شهرت پیدا کند).
10. «مَنْ أَتْبَعَ الْإِحْسَانَ بِالْإِحْسَانِ وَ احْتَمَلَ‏ جِنَايَاتِ‏ الْإِخْوَانِ‏ وَ الْجِيرَانِ فَقَدْ أَكْمَلَ الْبِرَّ»: هر که احسانی را در پی احسانی کند، متحمل (هزینه) جنایات برادران و همسایگان گردد، پس در حقیقت بِرّ و نیکی را کامل گردانیده است.
11. «مَنْ‏ بَخِلَ‏ عَلَيْكَ‏ بِبِشْرِهِ‏ لَمْ يَسْمَحْ بِبِرِّهِ»: هر که از شکفته‌رویی خود، بخیلی کند، با احسان خود جود نکند.
12. «مِنْ‏ أَفْضَلِ‏ الْبِرِّ بِرُّ الْأَيْتَامِ»: از افزون‌ترین نیکویی، نیکویی نمودن به یتیمان است.

منابع

1. امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن