قاسطین در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +))
 
(۱۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = قاسطین
| عنوان مدخل  = قاسطین
| مداخل مرتبط = [[قاسطین در تاریخ اسلامی]] - [[قاسطین در نهج البلاغه]] - [[قاسطین در فقه سیاسی]]
| پرسش مرتبط  =
}}


{{امامت}}
== مقدمه ==
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''قاسطین''' است. "'''قاسطین'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
[[قاسطین]] در لغت، به معنای ستم‌کاران و بازگرداندگان از [[حق]] است<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱۱، ص۱۷۳۱۵.</ref> و در اصطلاح، [[لقب]] آن دسته از اهل صفین بود که در صف [[لشکر]] معاویه بوده‌اند.
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[قاسطین در قرآن]] - [[قاسطین در حدیث]] - [[قاسطین در فقه اسلامی]] - [[قاسطین در فقه سیاسی]]</div>
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[قاسطین (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
قاسطین در برابر [[ناکثین]] و [[مارقین]] بکار رفته و این [[القاب]] را [[پیامبر]]{{صل}} در روایتی خطاب به علی{{ع}} نام برد و فرمود: "تو -علی- پس از من با قاسطین، ناکثین و مارقین [[جنگ]] خواهی کرد"<ref>بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۵؛ شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۹۸-۹۷.</ref>. با [[پیروزی]] علی{{ع}} بر ناکثین و تعیین [[حاکمان]] ایالات، معاویه که موقعیت خود را در خطر دید، به بهانۀ خونخواهی عثمان، به سوی [[عراق]] لشکرکشی کرد و لشکر عراق در صحرای [[صفین]]، مقابل لشکر شام قرار گرفت که سرانجام با حیلۀ [[عمرو بن عاص]]، علی{{ع}} وادار به پذیرش [[حکمیت]] شد<ref>ر.ک: حکمیت، تاریخ طبری، ج۵، ص۷۸-۳۹؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۰۵-۱۶۱.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص۱۴۶.</ref>
قاسطین در لغت، به معنای ستم‌کاران و بازگرداندگان از [[حق]] است<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱۱، ص۱۷۳۱۵.</ref> و در اصطلاح، [[لقب]] آن دسته از [[اهل]] [[صفین]] بود که در صف [[لشکر]] [[معاویه]] بوده‌اند.
قاسطین در برابر [[ناکثین]] و [[مارقین]] بکار رفته و این [[القاب]] را [[پیامبر]]{{صل}} در روایتی خطاب به [[علی]]{{ع}} نام برد و فرمود: "تو -[[علی]]- پس از من با قاسطین، [[ناکثین]] و [[مارقین]] [[جنگ]] خواهی کرد"<ref>بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۵؛ شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۹۸-۹۷.</ref>. با [[پیروزی]] [[علی]]{{ع}} بر [[ناکثین]] و [[تعیین]] [[حاکمان]] ایالات، [[معاویه]] که موقعیت خود را در خطر دید، به بهانۀ [[خونخواهی عثمان]]، به سوی [[عراق]] [[لشکرکشی]] کرد و [[لشکر]] [[عراق]] در صحرای [[صفین]]، مقابل [[لشکر]] [[شام]] قرار گرفت که سرانجام با حیلۀ [[عمرو بن عاص]]، [[علی]]{{ع}} وادار به [[پذیرش]] [[حکمیت]] شد<ref>ر.ک: حکمیت. تاریخ طبری، ج۵، ص۷۸-۳۹؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۰۵-۱۶۱.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۴۶.</ref>.
==منابع==
* [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]


==پانویس==
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']]
{{پایان منابع}}


== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


 
[[رده:قاسطین]]
[[رده:قاسطین در فقه سیاسی]]
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۷

مقدمه

قاسطین در لغت، به معنای ستم‌کاران و بازگرداندگان از حق است[۱] و در اصطلاح، لقب آن دسته از اهل صفین بود که در صف لشکر معاویه بوده‌اند.

قاسطین در برابر ناکثین و مارقین بکار رفته و این القاب را پیامبر(ص) در روایتی خطاب به علی(ع) نام برد و فرمود: "تو -علی- پس از من با قاسطین، ناکثین و مارقین جنگ خواهی کرد"[۲]. با پیروزی علی(ع) بر ناکثین و تعیین حاکمان ایالات، معاویه که موقعیت خود را در خطر دید، به بهانۀ خونخواهی عثمان، به سوی عراق لشکرکشی کرد و لشکر عراق در صحرای صفین، مقابل لشکر شام قرار گرفت که سرانجام با حیلۀ عمرو بن عاص، علی(ع) وادار به پذیرش حکمیت شد[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه دهخدا، ج۱۱، ص۱۷۳۱۵.
  2. بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۵؛ شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۹۸-۹۷.
  3. ر.ک: حکمیت، تاریخ طبری، ج۵، ص۷۸-۳۹؛ الکامل فی التاریخ، ج۳، ص۲۰۵-۱۶۱.
  4. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص۱۴۶.