اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
:<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی در تاریخ اسلامی]] </div> | :<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی در تاریخ اسلامی]] </div> | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
وی پسر عموی [[زیدالخیل بن مهلهل بن یزید]] است. [[ابن کلبی]] گوید: اوس بن خالد در وفدی به [[خدمت]] [[رسول خدا]]{{صل}} آمد<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.</ref>. به همین دلیل [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.</ref> اوس بن خالد را [[صحابی]] دانسته است. | وی پسر عموی [[زیدالخیل بن مهلهل بن یزید]] است. [[ابن کلبی]] گوید: اوس بن خالد در وفدی به [[خدمت]] [[رسول خدا]] {{صل}} آمد<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.</ref>. به همین دلیل [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.</ref> اوس بن خالد را [[صحابی]] دانسته است. | ||
[[ابوالفرج اصفهانی]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، ج۱۷، ص۲۷۱.</ref> و [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.</ref> درباره چگونگی [[مرگ]] او گویند که عمر در [[زمان]] خلافتش یک قرشی به نام [[ابوسفیان]] را [[مأمور]] کرد تا [[صحرانشینان]] ([[اهل]] البوادی) را به [[قرآن]] خواندن بیازماید و هر که ندانست، او را [[تنبیه]] کند. وقتی به «محله بنی نبهان» وارد شد، از جمله کسانی را که آزمود، اوس بن خالد بود. وی نتوانست قرآن بخواند؛ از این رو، ابوسفیان او را چنان تازیانه زد که [[جان]] داد. چون این خبر به پسر عمویش [[حریث بن زید الخیل]] رسید، ابوسفیان و تعدادی از یارانش را کشت و به [[شام]] گریخت. وی در این زمینه خطاب به [[مادر]] [[اوس]] ابیاتی نیز سرود.<ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۶۴.</ref> | [[ابوالفرج اصفهانی]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، ج۱۷، ص۲۷۱.</ref> و [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.</ref> درباره چگونگی [[مرگ]] او گویند که عمر در [[زمان]] خلافتش یک قرشی به نام [[ابوسفیان]] را [[مأمور]] کرد تا [[صحرانشینان]] ([[اهل]] البوادی) را به [[قرآن]] خواندن بیازماید و هر که ندانست، او را [[تنبیه]] کند. وقتی به «محله بنی نبهان» وارد شد، از جمله کسانی را که آزمود، اوس بن خالد بود. وی نتوانست قرآن بخواند؛ از این رو، ابوسفیان او را چنان تازیانه زد که [[جان]] داد. چون این خبر به پسر عمویش [[حریث بن زید الخیل]] رسید، ابوسفیان و تعدادی از یارانش را کشت و به [[شام]] گریخت. وی در این زمینه خطاب به [[مادر]] [[اوس]] ابیاتی نیز سرود.<ref>[[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۶۴.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:IM009658.jpg|22px]] [[محمد رضا هدایت‌پناه|هدایت‌پناه، محمد رضا]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|'''مقاله «اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده: | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۳۷
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
وی پسر عموی زیدالخیل بن مهلهل بن یزید است. ابن کلبی گوید: اوس بن خالد در وفدی به خدمت رسول خدا (ص) آمد[۱]. به همین دلیل ابن حجر[۲] اوس بن خالد را صحابی دانسته است.
ابوالفرج اصفهانی[۳] و ابن حجر[۴] درباره چگونگی مرگ او گویند که عمر در زمان خلافتش یک قرشی به نام ابوسفیان را مأمور کرد تا صحرانشینان (اهل البوادی) را به قرآن خواندن بیازماید و هر که ندانست، او را تنبیه کند. وقتی به «محله بنی نبهان» وارد شد، از جمله کسانی را که آزمود، اوس بن خالد بود. وی نتوانست قرآن بخواند؛ از این رو، ابوسفیان او را چنان تازیانه زد که جان داد. چون این خبر به پسر عمویش حریث بن زید الخیل رسید، ابوسفیان و تعدادی از یارانش را کشت و به شام گریخت. وی در این زمینه خطاب به مادر اوس ابیاتی نیز سرود.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، ج۱۷، ص۲۷۱.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۲۹۸.
- ↑ هدایت‌پناه، محمد رضا، مقاله «اوس بن خالد بن یزید بن منهب طائی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۶۴.