نزدیک شمردن ظهور امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پایان مدخل‌های وابسته}} +{{پایان مدخل وابسته}})) |
(←پانویس) |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*[[انسان]] [[منتظر]] در [[زمان غیبت]]، صبح و [[شام]] چشم به [[ظهور]] امامش دوخته است و هیچ گاه آن را دور نمی‌داند. داشتن همین حال قلبی در [[زمان غیبت]] [[امام]] {{ع}} مورد رضای [[پروردگار]] و [[نجات]] بخش [[انسان]] است. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرمایند: نزدیک‌ترین حالت [[بنده]] نسبت به [[خدای عزوجل]] و بیشترین [[خشنودی]] او از [[بنده]]، در وقتی است که ([[بندگان]]) [[حجت خدا]] را گم کنند و برایشان | * [[انسان]] [[منتظر]] در [[زمان غیبت]]، صبح و [[شام]] چشم به [[ظهور]] امامش دوخته است و هیچ گاه آن را دور نمی‌داند. داشتن همین حال قلبی در [[زمان غیبت]] [[امام]] {{ع}} مورد رضای [[پروردگار]] و [[نجات]] بخش [[انسان]] است. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرمایند: نزدیک‌ترین حالت [[بنده]] نسبت به [[خدای عزوجل]] و بیشترین [[خشنودی]] او از [[بنده]]، در وقتی است که ([[بندگان]]) [[حجت خدا]] را گم کنند و برایشان آشکار نشود و از آنان پوشیده بماند پس جای او را ندانند و در عین حال می‌دانند که [[حجت‌ها]] و نشانه‌های الهی از بین نمی‌رود. پس در چنین وقتی باید هر صبح و [[شام]] [[منتظر فرج]] باشند<ref>{{متن حدیث|"أَقْرَبُ مَا یکون الْعَبْدِ ال اللَّهِ عزوجل وَ ارضی مَا یکون عَنْهُ اذا افْتَقَدُوا حُجَّةَ اللَّهِ فَلَمْ یظهر لَهُمْ وَ حَجَّةً عَنْهُمْ فَلَمْ یعلموا بمکانه، وَ هُمْ فی ذلک یعلمون انْهَ لَا تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ لَا بیناته. فَعِنْدَهَا فلیتوقعوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءٍ"}}، کمال الدین، باب ۳۳، ح ۱۷.</ref>. | ||
نزدیک شمردن [[ظهور]] یک حالت قلبی است و حکایت از [[یقین]] و باور قطعی [[انسان]] نسبت به وعده [[ظهور امام عصر]] {{ع}} می‌کند که چون وقتی برای آن مشخص نکرده‌اند، هر صبح و [[شام]] امکان وقوع آن وجود دارد. نزدیک شمردن [[ظهور]] غیر از "استعجال" است که با [[تسلیم]] ناسازگار است. استعجال در [[حقیقت]] [[راضی]] نبودن به امر [[پروردگار]] نسبت به [[زمان ظهور]] [[امام]] {{ع}} است، اما نزدیک شمردن [[ظهور]] خود از مصادیق [[تسلیم]] می‌باشد، زیرا [[خداوند]] به آن [[راضی]] است و [[ائمه]] {{عم}} سفارش آن را کرده‌اند. از این بالاتر، نبودن این حال، یعنی [[یأس]] از [[ظهور]] – هر چند زمانی محدود – و بعید شمردن آن – ولو در یک برهه زمانی – خود از [[گناهان کبیره]] محسوب می‌شود. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرمایند: {{متن حدیث|"هَلَكَتِ اَلْمَحَاضِيرُ"}}: [[محاضیر]] هلاک شدند. [[راوی]] می‌پرسد: [[محاضیر]] چیست؟ [[حضرت]] پاسخ می‌دهند: {{متن حدیث|"المستعجلون"}}: شتاب کنندگان. سپس اضافه می‌فرمایند: {{متن حدیث|"نَجَا اَلْمُقَرَّبُونَ"}}<ref>«و نزدیک شمارندگان [[نجات]] می‌یابند» الغیبة، نعمانی، باب ۱۱، ح ۵.</ref>. | نزدیک شمردن [[ظهور]] یک حالت قلبی است و حکایت از [[یقین]] و باور قطعی [[انسان]] نسبت به وعده [[ظهور امام عصر]] {{ع}} می‌کند که چون وقتی برای آن مشخص نکرده‌اند، هر صبح و [[شام]] امکان وقوع آن وجود دارد. نزدیک شمردن [[ظهور]] غیر از "استعجال" است که با [[تسلیم]] ناسازگار است. استعجال در [[حقیقت]] [[راضی]] نبودن به امر [[پروردگار]] نسبت به [[زمان ظهور]] [[امام]] {{ع}} است، اما نزدیک شمردن [[ظهور]] خود از مصادیق [[تسلیم]] می‌باشد، زیرا [[خداوند]] به آن [[راضی]] است و [[ائمه]] {{عم}} سفارش آن را کرده‌اند. از این بالاتر، نبودن این حال، یعنی [[یأس]] از [[ظهور]] – هر چند زمانی محدود – و بعید شمردن آن – ولو در یک برهه زمانی – خود از [[گناهان کبیره]] محسوب می‌شود. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرمایند: {{متن حدیث|"هَلَكَتِ اَلْمَحَاضِيرُ"}}: [[محاضیر]] هلاک شدند. [[راوی]] می‌پرسد: [[محاضیر]] چیست؟ [[حضرت]] پاسخ می‌دهند: {{متن حدیث|"المستعجلون"}}: شتاب کنندگان. سپس اضافه می‌فرمایند: {{متن حدیث|"نَجَا اَلْمُقَرَّبُونَ"}}<ref>«و نزدیک شمارندگان [[نجات]] می‌یابند» الغیبة، نعمانی، باب ۱۱، ح ۵.</ref>. | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
[[وظیفه]] [[منتظر]]، [[تسلیم]] شدن نسبت به تقدیرات الهی در مورد وقت ظهو است. در عین این که هیچ صبح و [[شام]] نباید از [[ظهور امام]] [[غایب]] {{ع}} [[ناامید]] باشد، اما باید مراقب باشد که به [[شتابزدگی]] نیفتد و خود یا دیگران را به هوای نزدیک بودن [[ظهور]]، به اشتباه و [[انحراف]] نکشاند، بنابراین به طور کلی نباید نزدیک شمردن [[ظهور امام]] {{ع}} را با [[پیشگویی]] درباره [[وقت ظهور]] اشتباه کرد. اولی ممدوح است و دوم مدموم و حسابشان از یکدیگر جداست<ref>[[سید محمد بنی‌هاشمی|بنی‌هاشمی، سید محمد]]، [[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۰ (کتاب)|انتظار فرج]]، ص ۲۱۷-۲۲۰.</ref>. | [[وظیفه]] [[منتظر]]، [[تسلیم]] شدن نسبت به تقدیرات الهی در مورد وقت ظهو است. در عین این که هیچ صبح و [[شام]] نباید از [[ظهور امام]] [[غایب]] {{ع}} [[ناامید]] باشد، اما باید مراقب باشد که به [[شتابزدگی]] نیفتد و خود یا دیگران را به هوای نزدیک بودن [[ظهور]]، به اشتباه و [[انحراف]] نکشاند، بنابراین به طور کلی نباید نزدیک شمردن [[ظهور امام]] {{ع}} را با [[پیشگویی]] درباره [[وقت ظهور]] اشتباه کرد. اولی ممدوح است و دوم مدموم و حسابشان از یکدیگر جداست<ref>[[سید محمد بنی‌هاشمی|بنی‌هاشمی، سید محمد]]، [[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۰ (کتاب)|انتظار فرج]]، ص ۲۱۷-۲۲۰.</ref>. | ||
==پرسش مستقیم== | == پرسش مستقیم == | ||
* [[نزدیک شمردن ظهور به چه معناست؟ (پرسش)]] | * [[نزدیک شمردن ظهور به چه معناست؟ (پرسش)]] | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام مهدی]] | [[رده:امام مهدی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۱
مقدمه
- انسان منتظر در زمان غیبت، صبح و شام چشم به ظهور امامش دوخته است و هیچ گاه آن را دور نمی‌داند. داشتن همین حال قلبی در زمان غیبت امام (ع) مورد رضای پروردگار و نجات بخش انسان است. امام صادق (ع) می‌فرمایند: نزدیک‌ترین حالت بنده نسبت به خدای عزوجل و بیشترین خشنودی او از بنده، در وقتی است که (بندگان) حجت خدا را گم کنند و برایشان آشکار نشود و از آنان پوشیده بماند پس جای او را ندانند و در عین حال می‌دانند که حجت‌ها و نشانه‌های الهی از بین نمی‌رود. پس در چنین وقتی باید هر صبح و شام منتظر فرج باشند[۱].
نزدیک شمردن ظهور یک حالت قلبی است و حکایت از یقین و باور قطعی انسان نسبت به وعده ظهور امام عصر (ع) می‌کند که چون وقتی برای آن مشخص نکرده‌اند، هر صبح و شام امکان وقوع آن وجود دارد. نزدیک شمردن ظهور غیر از "استعجال" است که با تسلیم ناسازگار است. استعجال در حقیقت راضی نبودن به امر پروردگار نسبت به زمان ظهور امام (ع) است، اما نزدیک شمردن ظهور خود از مصادیق تسلیم می‌باشد، زیرا خداوند به آن راضی است و ائمه (ع) سفارش آن را کرده‌اند. از این بالاتر، نبودن این حال، یعنی یأس از ظهور – هر چند زمانی محدود – و بعید شمردن آن – ولو در یک برهه زمانی – خود از گناهان کبیره محسوب می‌شود. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «"هَلَكَتِ اَلْمَحَاضِيرُ"»: محاضیر هلاک شدند. راوی می‌پرسد: محاضیر چیست؟ حضرت پاسخ می‌دهند: «"المستعجلون"»: شتاب کنندگان. سپس اضافه می‌فرمایند: «"نَجَا اَلْمُقَرَّبُونَ"»[۲].
محاضیر جمع محضار و به معنای کسی است که زیاد می‌دود[۳] و مراد کسانی هستند که شتاب می‌ورزند. این شتاب ورزیدن انسان را به انحراف و بی‌اعتقادی می‌کشاند در مقابل، کسانی که ظهور را نزدیک می‌شمارند، اهل نجات هستند. در دعای عهد چنین می‌خوانیم: «"إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً وَ نَراهُ قَرِيباً "»[۴]. البته نزدیک شمردن زمان ظهور به معنای تعیین وقت برای آن نیست. پیشگویی درباره زمان ظهور، همان اندازه از رضای خدا و سنت ائمه طاهرین (ع) دور است که شتاب کردن در ظهور حضرت. امامان ما با کسانی که می‌خواسته‌اند وقتی برای ظهور تعیین کند، به شدت برخورد کرده و آنها را دروغگو خوانده‌اند.
یک بار شخصی از امام صادق (ع) درباره وقت ظهور پرسید و گفت: "جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخْبِرْنِي عَنْ هَذَا الْأَمْرِ الَّذِي نَنْتَظِرُ مَتَى هُوَ؟": فدایت گردم، به من خبر دهید از این امر (ظهور فرج) که منتظر آن هستیم، چه وقت واقع می‌شود؟ حضرت چنین پاسخ دادند: «"کذب الْوَقَّاتُونَ وَ هلک الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ نَجَا الْمُسَلِّمُونَ"»[۵]. پس آنها که وعده نزدیک بودن ظهور را به مردم می‌دهند تا به خیال خود آنها را به امام زمان (ع) نزدیکتر کرده، زمینه ظهور آن حضرت را فراهم کنند، هم خود گمراهند و هم دیگرا را به گمراهی می‌کشانند.
وظیفه منتظر، تسلیم شدن نسبت به تقدیرات الهی در مورد وقت ظهو است. در عین این که هیچ صبح و شام نباید از ظهور امام غایب (ع) ناامید باشد، اما باید مراقب باشد که به شتابزدگی نیفتد و خود یا دیگران را به هوای نزدیک بودن ظهور، به اشتباه و انحراف نکشاند، بنابراین به طور کلی نباید نزدیک شمردن ظهور امام (ع) را با پیشگویی درباره وقت ظهور اشتباه کرد. اولی ممدوح است و دوم مدموم و حسابشان از یکدیگر جداست[۶].
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ «"أَقْرَبُ مَا یکون الْعَبْدِ ال اللَّهِ عزوجل وَ ارضی مَا یکون عَنْهُ اذا افْتَقَدُوا حُجَّةَ اللَّهِ فَلَمْ یظهر لَهُمْ وَ حَجَّةً عَنْهُمْ فَلَمْ یعلموا بمکانه، وَ هُمْ فی ذلک یعلمون انْهَ لَا تَبْطُلَ حُجَجُ اللَّهِ وَ لَا بیناته. فَعِنْدَهَا فلیتوقعوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءٍ"»، کمال الدین، باب ۳۳، ح ۱۷.
- ↑ «و نزدیک شمارندگان نجات می‌یابند» الغیبة، نعمانی، باب ۱۱، ح ۵.
- ↑ المحضار: الشدید العدو. المعجم الوسیط، ص ۱۸۱.
- ↑ «آنها (مخالفان) فرج امام زمان (ع) را دور می‌پندارند و ما آن را نزدیک می‌شماریم» بحار الانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۱۲، به نقل از امام صادق (ع) از مصباح الزائر.
- ↑ «تعیین کنندگان وقت دروغ می‌گویند و شتاب کنندگان هلاک می‌شوند. و اهل تسلیم نجات می‌یابند.» الغیبة، باب ۱۶، ح ۱۱.
- ↑ بنی‌هاشمی، سید محمد، انتظار فرج، ص ۲۱۷-۲۲۰.