نیایش پانزدهم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{مدخل‌های وابسته}} +{{مدخل وابسته}})) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = صحیفه سجادیه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
این [[نیایش]] | این [[نیایش]] [[حضرت سجاد]] {{ع}} است به هنگامی که [[بیمار]] می‌شد یا [[اندوه]] و ملالی به او می‌رسید. [[سلامت]] و [[امنیت]] دو [[نعمت]] بزرگ [[الهی]] هستند که [[قدر]] آنها ناشناخته است<ref>کافی، ج۲، ص۳۵۴.</ref>. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: «ای [[ابوذر]] قبل از اینکه مریض شوی قدر سلامتی‌ات را بدان»<ref>وسائل الشیعه، ج۱، ص۱۱۴.</ref>. [[اسلام]] [[عزیز]] درباره [[حفظ]] [[سلامتی]] صدها رهنمود دارد که داشتن سبک زندگی اسلامی در خوردن و آشامیدن و ورزش کردن و رعایت [[بهداشت]] بخشی از آنهاست. | ||
[[سلامت]] و [[امنیت]] دو [[نعمت]] بزرگ [[الهی]] هستند که [[قدر]] آنها ناشناخته است<ref>کافی، ج۲، ص۳۵۴.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: «ای [[ابوذر]] قبل از اینکه مریض شوی قدر سلامتی‌ات را بدان»<ref>وسائل الشیعه، ج۱، ص۱۱۴.</ref>. [[اسلام]] [[عزیز]] درباره [[حفظ]] [[سلامتی]] صدها رهنمود دارد که داشتن سبک | |||
ما در [[زندگی]] خود از امراض و آفات در [[امان]] نیستیم و گه‌گاه مریض می‌شویم. مهم این است که در حال [[بیماری]] [[روحیه]] خود را حفظ کنیم و [[سختی]] آن را با [[رضایت]] سپری کنیم. [[قرآن کریم]] از قول [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ}}<ref>«و چون بیمار شوم اوست که بهبودی‌ام می‌بخشد» سوره شعراء، آیه ۸۰.</ref>. بیمار اگر تحلیل [[درستی]] از زندگی و سلامتی داشته باشد، با بیماری‌اش کنار می‌آید و [[صبوری]] به [[خرج]] می‌دهد | ما در [[زندگی]] خود از امراض و آفات در [[امان]] نیستیم و گه‌گاه مریض می‌شویم. مهم این است که در حال [[بیماری]] [[روحیه]] خود را حفظ کنیم و [[سختی]] آن را با [[رضایت]] سپری کنیم. [[قرآن کریم]] از قول [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ}}<ref>«و چون بیمار شوم اوست که بهبودی‌ام می‌بخشد» سوره شعراء، آیه ۸۰.</ref>. بیمار اگر تحلیل [[درستی]] از زندگی و سلامتی داشته باشد، با بیماری‌اش کنار می‌آید و [[صبوری]] به [[خرج]] می‌دهد. | ||
[[امام]] [[عارفان]] [[حضرت زین العابدین]] {{ع}} این [[دعا]] را چنین آغاز می‌کند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي}}؛ «ای [[خداوند]]، [[حمد]] باد تو را به‌سبب آن مایه از تندرستی که همچنان از آن برخوردارم؛ و نیز، حمد باد تو را به سبب این بیماری که در تن من پدید آورده‌ای». | |||
به راستی، اگر [[بیماران]] ما این‌گونه با خدای خود [[راز و نیاز]] کنند چقدر سبک می‌شوند و چقدر آرام و [[امیدوار]] می‌شوند: «ای خداوند، نمی‌دانم کدام‌یک از این دو حالت سزاوارتر به [[سپاسگزاری]] تو و کدام یک از این دو [[زمان]] به [[شکر]] تو نزدیک‌تر است؛ آن روزگاران تندرستی که مرا از نعمت‌های [[پاکیزه]] و گوارای خود روزی می‌ساختی و به [[طلب]] [[خشنودی]] و [[فضل]] خویش به تلاش وا می‌داشتی و برای [[فرمانبرداری]] خود [[توفیق]] می‌دادی و نیرو می‌بخشیدی، یا اکنون که بیمارم و مرا به این [[بیماری]] آزموده‌ای و این دردها را چونان نعمتی بر من ارمغان داشته‌ای، تا بار گناهانم را که بر پشتم سنگینی می‌کند سبک گردانی و از گناهانی که در آن [[غرقه]] گشته‌ام پاکیزه‌سازی و مرا به [[توبه]] هشدار دهی؟» | |||
و در پایان با ذکر صلواتی، قبل از اینکه [[سلامتی]] خود را از [[خدا]] بخواهد، در آرزوی جلب [[رضایت]] خداست: «بارخدایا، بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست و در [[دل]] من بیارای آنچه را که تو خود برای من خواسته‌ای و بر من آسان ساز آنچه را که تو خود بر سر من فرستاده‌ای. مرا از لوث [[گناهان]] پیشین [[پاک]] گردان و بدی‌هایی را که زین پیش مرتکب شده‌ام از من بزدای و حلاوت [[عافیت]] را در من پدید آور و خنکی [[سلامت]] را به من بچشان». | و در پایان با ذکر صلواتی، قبل از اینکه [[سلامتی]] خود را از [[خدا]] بخواهد، در آرزوی جلب [[رضایت]] خداست: «بارخدایا، بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست و در [[دل]] من بیارای آنچه را که تو خود برای من خواسته‌ای و بر من آسان ساز آنچه را که تو خود بر سر من فرستاده‌ای. مرا از لوث [[گناهان]] پیشین [[پاک]] گردان و بدی‌هایی را که زین پیش مرتکب شده‌ام از من بزدای و حلاوت [[عافیت]] را در من پدید آور و خنکی [[سلامت]] را به من بچشان». | ||
[[خواندن]] این [[دعا]] برای همه، به‌ویژه برای [[بیماران]]، تسکین‌بخش، امیدآفرین و آرام‌بخش است و [[امید]] است مایه [[طهارت]] [[روح]] و سلامت تن باشد. | [[خواندن]] این [[دعا]] برای همه، به‌ویژه برای [[بیماران]]، تسکین‌بخش، امیدآفرین و آرام‌بخش است و [[امید]] است مایه [[طهارت]] [[روح]] و سلامت تن باشد. از جمله نکاتی که [[امام]] در اثنای این دعا به ما می‌آموزد این است که با [[شکیبایی]] به هنگام بیماری دو [[فرشته]] نویسنده [[اعمال]]، به [[فضل]] و [[احسان خدا]] آن‌قدر اعمال [[پاکیزه]] برای ما [[ثبت]] می‌کنند که هیچ دلی در آن نیندیشیده و هیچ زبانی سخن از آن نگفته و هیچ اندامی برای آن تحمل [[رنج]] نکرده است<ref>صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[سید جواد بهشتی|بهشتی، سید جواد]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «نیایش پانزدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۵۷.</ref> | ||
از جمله نکاتی که [[امام]] در اثنای این دعا به ما می‌آموزد این است که با [[شکیبایی]] به هنگام بیماری دو [[فرشته]] نویسنده [[اعمال]]، به [[فضل]] و [[احسان خدا]] آن‌قدر اعمال [[پاکیزه]] برای ما [[ثبت]] می‌کنند که هیچ دلی در آن نیندیشیده و هیچ زبانی سخن از آن نگفته و هیچ اندامی برای آن | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
* [[بیماری]] | * [[بیماری]] | ||
* [[سلامت]] | * [[سلامت]] | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۴: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:صحیفه سجادیه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۲۹
مقدمه
این نیایش حضرت سجاد (ع) است به هنگامی که بیمار می‌شد یا اندوه و ملالی به او می‌رسید. سلامت و امنیت دو نعمت بزرگ الهی هستند که قدر آنها ناشناخته است[۱]. رسول خدا (ص) فرمود: «ای ابوذر قبل از اینکه مریض شوی قدر سلامتی‌ات را بدان»[۲]. اسلام عزیز درباره حفظ سلامتی صدها رهنمود دارد که داشتن سبک زندگی اسلامی در خوردن و آشامیدن و ورزش کردن و رعایت بهداشت بخشی از آنهاست.
ما در زندگی خود از امراض و آفات در امان نیستیم و گه‌گاه مریض می‌شویم. مهم این است که در حال بیماری روحیه خود را حفظ کنیم و سختی آن را با رضایت سپری کنیم. قرآن کریم از قول حضرت ابراهیم (ع) می‌فرماید: ﴿وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ﴾[۳]. بیمار اگر تحلیل درستی از زندگی و سلامتی داشته باشد، با بیماری‌اش کنار می‌آید و صبوری به خرج می‌دهد.
امام عارفان حضرت زین العابدین (ع) این دعا را چنین آغاز می‌کند: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي»؛ «ای خداوند، حمد باد تو را به‌سبب آن مایه از تندرستی که همچنان از آن برخوردارم؛ و نیز، حمد باد تو را به سبب این بیماری که در تن من پدید آورده‌ای».
به راستی، اگر بیماران ما این‌گونه با خدای خود راز و نیاز کنند چقدر سبک می‌شوند و چقدر آرام و امیدوار می‌شوند: «ای خداوند، نمی‌دانم کدام‌یک از این دو حالت سزاوارتر به سپاسگزاری تو و کدام یک از این دو زمان به شکر تو نزدیک‌تر است؛ آن روزگاران تندرستی که مرا از نعمت‌های پاکیزه و گوارای خود روزی می‌ساختی و به طلب خشنودی و فضل خویش به تلاش وا می‌داشتی و برای فرمانبرداری خود توفیق می‌دادی و نیرو می‌بخشیدی، یا اکنون که بیمارم و مرا به این بیماری آزموده‌ای و این دردها را چونان نعمتی بر من ارمغان داشته‌ای، تا بار گناهانم را که بر پشتم سنگینی می‌کند سبک گردانی و از گناهانی که در آن غرقه گشته‌ام پاکیزه‌سازی و مرا به توبه هشدار دهی؟»
و در پایان با ذکر صلواتی، قبل از اینکه سلامتی خود را از خدا بخواهد، در آرزوی جلب رضایت خداست: «بارخدایا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و در دل من بیارای آنچه را که تو خود برای من خواسته‌ای و بر من آسان ساز آنچه را که تو خود بر سر من فرستاده‌ای. مرا از لوث گناهان پیشین پاک گردان و بدی‌هایی را که زین پیش مرتکب شده‌ام از من بزدای و حلاوت عافیت را در من پدید آور و خنکی سلامت را به من بچشان».
خواندن این دعا برای همه، به‌ویژه برای بیماران، تسکین‌بخش، امیدآفرین و آرام‌بخش است و امید است مایه طهارت روح و سلامت تن باشد. از جمله نکاتی که امام در اثنای این دعا به ما می‌آموزد این است که با شکیبایی به هنگام بیماری دو فرشته نویسنده اعمال، به فضل و احسان خدا آن‌قدر اعمال پاکیزه برای ما ثبت می‌کنند که هیچ دلی در آن نیندیشیده و هیچ زبانی سخن از آن نگفته و هیچ اندامی برای آن تحمل رنج نکرده است[۴].[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ کافی، ج۲، ص۳۵۴.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱، ص۱۱۴.
- ↑ «و چون بیمار شوم اوست که بهبودی‌ام می‌بخشد» سوره شعراء، آیه ۸۰.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
- ↑ بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش پانزدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۴۵۷.