محمد بن مهران رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'عمر رضا کحاله' به 'عمر رضا کحاله')
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[محمد بن مهران رازی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[محمد بن مهران رازی در تاریخ اسلامی]]</div>


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[ابوجعفر محمد بن مهران رازی]] مشهور به «[[جمال رازی]]» [[محدّث]] [[خراسان]]. مؤلف [[العوالی فی الحدیث (کتاب)|العوالی فی الحدیث]]. نام او در [[معجم المؤلفین (کتاب)|معجم المؤلفین]] به صورت جَمّالی آمده است. [[بخاری]] و مسلم و دیگر [[مشایخ حدیث]] از او [[روایت]] کرده‌اند<ref>شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۱۱، ص۱۴۳؛ عمر رضا کحاله، معجم المؤلّفین، ج۱۲، ص۶۱؛ اسماعیل باشا البغدادی، هدیة العارفین، ج۲، ص۱۳.</ref>.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱]] ص۸۲۳.</ref>.
[[ابوجعفر محمد بن مهران رازی جمال]] مشهور به «[[جمال رازی]]» از اهالی [[خراسان]]<ref>معجم المؤلفین ۱۲/۶۱.</ref> نام او در [[معجم المؤلفین (کتاب)|معجم المؤلفین]] به صورت «جَمّالی» آمده است.<ref>[[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ (کتاب)|فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱]] ص۸۲۳.</ref>.او محدثی [[حافظ]] و عالمی مشهور در عصر خویش بود، به طوری که [[ابوبکر اعین]] می‌‌گوید: [[علما]] و بزرگان خراسان سه تن بوده‌اند و محمد بن مهران دومین نفر آنها بوده است. وی نزد [[فضیل بن عیاض]]، [[سفیان بن عیینه]]، [[حاتم بن اسماعیل]]، [[عتاب بن بشیر]]، [[عطاء بن مسلم]]، [[یحیی بن قطان]] و دیگران [[حدیث]] فرا گرفت و جزء [[راویان]] [[موثق]] نزد [[علمای رجال]] [[اهل سنت]] به حساب می‌‌آید.<ref>سیر اعلام النبلاء ۱۱/۱۴۳.</ref> [[بخاری]]، [[مسلم]]، [[ابوداود]]، [[ابوزرعه]]، [[ابوحاتم]]، [[موسی بن هارون]]، [[ابن سراج]] و دیگران از او حدیث نقل کرده‌اند.<ref>تاریخ الاسلام ۱۷/۳۴۷، شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۱۱، ص۱۴۳؛ [[عمر رضا کحاله]]، معجم المؤلّفین، ج۱۲، ص۶۱؛ اسماعیل باشا البغدادی، هدیة العارفین، ج۲، ص۱۳.</ref> وی کتاب [[العوالی فی الحدیث (کتاب)|العوالی فی الحدیث]] را نوشته است و در سال ۲۳۹ه‍ از [[دنیا]] رفت<ref>هدیة العارفین ۲/۱۳.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۶۹۷.</ref>
 
== جستارهای وابسته ==


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:IM009869.jpg|22px]] [[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲''']]
# [[پرونده:IM009869.jpg|22px]] [[سید غلام رضا تهامی|تهامی، سید غلام رضا]]، [[فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۲''']]
# [[پرونده:IM009687.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۷: خط ۱۴:


[[رده:محمد بن مهران رازی]]
[[رده:محمد بن مهران رازی]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۰۳

مقدمه

ابوجعفر محمد بن مهران رازی جمال مشهور به «جمال رازی» از اهالی خراسان[۱] نام او در معجم المؤلفین به صورت «جَمّالی» آمده است.[۲].او محدثی حافظ و عالمی مشهور در عصر خویش بود، به طوری که ابوبکر اعین می‌‌گوید: علما و بزرگان خراسان سه تن بوده‌اند و محمد بن مهران دومین نفر آنها بوده است. وی نزد فضیل بن عیاض، سفیان بن عیینه، حاتم بن اسماعیل، عتاب بن بشیر، عطاء بن مسلم، یحیی بن قطان و دیگران حدیث فرا گرفت و جزء راویان موثق نزد علمای رجال اهل سنت به حساب می‌‌آید.[۳] بخاری، مسلم، ابوداود، ابوزرعه، ابوحاتم، موسی بن هارون، ابن سراج و دیگران از او حدیث نقل کرده‌اند.[۴] وی کتاب العوالی فی الحدیث را نوشته است و در سال ۲۳۹ه‍ از دنیا رفت[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. معجم المؤلفین ۱۲/۶۱.
  2. تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱ ص۸۲۳.
  3. سیر اعلام النبلاء ۱۱/۱۴۳.
  4. تاریخ الاسلام ۱۷/۳۴۷، شمس‌الدین محمد ذهبی، سِیَر أعلام النبلاء، ج۱۱، ص۱۴۳؛ عمر رضا کحاله، معجم المؤلّفین، ج۱۲، ص۶۱؛ اسماعیل باشا البغدادی، هدیة العارفین، ج۲، ص۱۳.
  5. هدیة العارفین ۲/۱۳.
  6. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۶۹۷.