مقتدر عباسی در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}}') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = مقتدر عباسی | |||
| عنوان مدخل = [[مقتدر عباسی]] | |||
| مداخل مرتبط = [[مقتدر عباسی در معارف مهدویت]] - [[مقتدر عباسی در تاریخ اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
*"مقتدر بالله" مقتدر بالله" از خلفای دوران [[غیبت صغری]] بود. وی برادر مکتفی و اسم او جعفر بن احمد است. در سال ۲۹۵ هجری قمری و در سیزده سالگی به خلافت رسید و در سال ۳۲۰ هجری قمری در سن سی و هشت سالگی در بغداد کشته شد. چون "مقتدر" در کودکی به [[خلافت]] رسید، لذا نتوانست از اقتدار و قدرت مستقلی برخوردار باشد و زنان و غلامان و اطرافیان بر او تسلط کامل داشتند. در زمان خلافت او، وزرای بسیاری بر سر کار آمدند و عوض شدند. سخت‌گیری و فشار در این دوره نسبت به شیعیان، وابسته و منوط به انتخاب وزراء بود. اگر وزیری نسبت به شیعیان متمایل بود، فشار و خفقان کمتری به چشم می‌خورد. مثلا در دوران وزارت [[محمد بن علی بن فرات]] که متمایل به شیعیان بود، اوضاع سیاسی نسبت به دوستداران [[اهل بیت]] مساعد می‌شد، ولی وقتی [[حامد بن عباس]] به وزارت رسید، حسین بن روح -نائب سوم [[امام زمان]] {{ع}}- نتوانست به فعالیت خویش ادامه دهد و به صورت مخفیانه زندگی می‌کرد. در سال ۳۱۲ هجری قمری پس از کشته شدن محمد بن علی بن فرات و پسرش، [[حسین بن روح]] تا سال ۳۱۷ هجری قمری توسط مقتدر زندانی شد. کشته شدن "حلاج" در سال ۳۰۹ هجری قمری به دستور "مقتدر" بود<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۸۸.</ref>. | *"مقتدر بالله" مقتدر بالله" از خلفای دوران [[غیبت صغری]] بود. وی برادر مکتفی و اسم او جعفر بن احمد است. در سال ۲۹۵ هجری قمری و در سیزده سالگی به خلافت رسید و در سال ۳۲۰ هجری قمری در سن سی و هشت سالگی در بغداد کشته شد. چون "مقتدر" در کودکی به [[خلافت]] رسید، لذا نتوانست از اقتدار و قدرت مستقلی برخوردار باشد و زنان و غلامان و اطرافیان بر او تسلط کامل داشتند. در زمان خلافت او، وزرای بسیاری بر سر کار آمدند و عوض شدند. سخت‌گیری و فشار در این دوره نسبت به شیعیان، وابسته و منوط به انتخاب وزراء بود. اگر وزیری نسبت به شیعیان متمایل بود، فشار و خفقان کمتری به چشم می‌خورد. مثلا در دوران وزارت [[محمد بن علی بن فرات]] که متمایل به شیعیان بود، اوضاع سیاسی نسبت به دوستداران [[اهل بیت]] مساعد می‌شد، ولی وقتی [[حامد بن عباس]] به وزارت رسید، حسین بن روح -نائب سوم [[امام زمان]] {{ع}}- نتوانست به فعالیت خویش ادامه دهد و به صورت مخفیانه زندگی می‌کرد. در سال ۳۱۲ هجری قمری پس از کشته شدن محمد بن علی بن فرات و پسرش، [[حسین بن روح]] تا سال ۳۱۷ هجری قمری توسط مقتدر زندانی شد. کشته شدن "حلاج" در سال ۳۰۹ هجری قمری به دستور "مقتدر" بود<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۸۸.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۲۰: | خط ۱۹: | ||
[[رده:امام مهدی]] | [[رده:امام مهدی]] | ||
[[رده:مقتدر عباسی]] | [[رده:مقتدر عباسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث مقتدر عباسی است. مقتدر عباسی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: مقتدر عباسی در معارف مهدویت - مقتدر عباسی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
- "مقتدر بالله" مقتدر بالله" از خلفای دوران غیبت صغری بود. وی برادر مکتفی و اسم او جعفر بن احمد است. در سال ۲۹۵ هجری قمری و در سیزده سالگی به خلافت رسید و در سال ۳۲۰ هجری قمری در سن سی و هشت سالگی در بغداد کشته شد. چون "مقتدر" در کودکی به خلافت رسید، لذا نتوانست از اقتدار و قدرت مستقلی برخوردار باشد و زنان و غلامان و اطرافیان بر او تسلط کامل داشتند. در زمان خلافت او، وزرای بسیاری بر سر کار آمدند و عوض شدند. سخت‌گیری و فشار در این دوره نسبت به شیعیان، وابسته و منوط به انتخاب وزراء بود. اگر وزیری نسبت به شیعیان متمایل بود، فشار و خفقان کمتری به چشم می‌خورد. مثلا در دوران وزارت محمد بن علی بن فرات که متمایل به شیعیان بود، اوضاع سیاسی نسبت به دوستداران اهل بیت مساعد می‌شد، ولی وقتی حامد بن عباس به وزارت رسید، حسین بن روح -نائب سوم امام زمان (ع)- نتوانست به فعالیت خویش ادامه دهد و به صورت مخفیانه زندگی می‌کرد. در سال ۳۱۲ هجری قمری پس از کشته شدن محمد بن علی بن فرات و پسرش، حسین بن روح تا سال ۳۱۷ هجری قمری توسط مقتدر زندانی شد. کشته شدن "حلاج" در سال ۳۰۹ هجری قمری به دستور "مقتدر" بود[۱].
منابع
پانویس
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۸۸.