خار مغیلان: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==') |
(←مقدمه) |
||
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
==مقدمه== | | موضوع مرتبط = عاشورا | ||
خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در [[بادیه]] میروید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچکتر میشود<ref>لغتنامه، دهخدا «ام غیلان».</ref>. در مرثیهها چنین گفته میشود که پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}} و حمله [[دشمن]] به خیمهها و به [[آتش]] کشیدن آنها، | | عنوان مدخل = | ||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در [[بادیه]] میروید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچکتر میشود<ref>لغتنامه، دهخدا «ام غیلان».</ref>. در مرثیهها چنین گفته میشود که پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و حمله [[دشمن]] به خیمهها و به [[آتش]] کشیدن آنها، کودکان آواره دشت و بیابان شدند و دو کودک در بیابان، دور از جمع [[اهل بیت]]، گم شدند و شب زیر خار مغیلان پناه گرفتند و [[جان]] باختند<ref>معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.</ref>. در منابع معتبر [[تاریخی]] چنین چیزی نیامده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۷۰.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
خط ۱۱: | خط ۱۷: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:عاشورا]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۶
مقدمه
خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در بادیه میروید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچکتر میشود[۱]. در مرثیهها چنین گفته میشود که پس از شهادت امام حسین (ع) و حمله دشمن به خیمهها و به آتش کشیدن آنها، کودکان آواره دشت و بیابان شدند و دو کودک در بیابان، دور از جمع اهل بیت، گم شدند و شب زیر خار مغیلان پناه گرفتند و جان باختند[۲]. در منابع معتبر تاریخی چنین چیزی نیامده است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ لغتنامه، دهخدا «ام غیلان».
- ↑ معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۷۰.