ابومنصور فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '\{\{صحابه\}\}\n↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]↵\[\[رده\:اصحاب پیامبر\]\]' به 'رده:مدخل رده:اعلام رده:اصحاب پیامبر') |
جز (جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود') |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابومنصور فارسی در تراجم و رجال]] - [[ابومنصور فارسی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
از نام، [[نسب]] و احوالات شخصی وی اطلاعی در دست نیست، جز اینکه وی را از [[صحابه]] و ساکن مهر شمرده‌اند<ref>ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۰.</ref>. [[لقب]] [[فارسی]] را [[سمعانی]] با کسر راء ضبط کرده است و می‌گوید: مراد از فارسی، استان [[فارس]] با مرکزیت [[شیراز]] است و [[منسوبان]] به آن را فارسی گویند<ref>سمعانی، ج۴، ص۳۰۷.</ref>. امثال این لقب در میان صحابه و [[دانشمندان اسلامی]] بسیار است. | از نام، [[نسب]] و احوالات شخصی وی اطلاعی در دست نیست، جز اینکه وی را از [[صحابه]] و ساکن مهر شمرده‌اند<ref>ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۰.</ref>. [[لقب]] [[فارسی]] را [[سمعانی]] با کسر راء ضبط کرده است و می‌گوید: مراد از فارسی، استان [[فارس]] با مرکزیت [[شیراز]] است و [[منسوبان]] به آن را فارسی گویند<ref>سمعانی، ج۴، ص۳۰۷.</ref>. امثال این لقب در میان صحابه و [[دانشمندان اسلامی]] بسیار است. | ||
[[ابن حجر]] به نقل از [[دولابی]]، از ابومنصور نام می‌برد، در حالی که در نسخه چاپی الکنی و الاسماء نامی از وی یافت نشد. بر اساس گزارش‌های موجود، ابومنصور [[آدم]] تندخو و خشکی بود و اطرافیانش وی را به سبب این [[اخلاق]] [[سرزنش]] می‌کردند. او در پاسخ به آنان می‌گفت: این اخلاق را با چیزی عوض نمی‌کند و از [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[روایت]] می‌کرد: "[[تندخویی]] بر [[نیکان]] [[امت]] عارض می‌شود"<ref>{{متن حدیث|ان الحدة تعتری خیار أمتی}}؛ | [[ابن حجر]] به نقل از [[دولابی]]، از ابومنصور نام می‌برد، در حالی که در نسخه چاپی الکنی و الاسماء نامی از وی یافت نشد. بر اساس گزارش‌های موجود، ابومنصور [[آدم]] تندخو و خشکی بود و اطرافیانش وی را به سبب این [[اخلاق]] [[سرزنش]] می‌کردند. او در پاسخ به آنان می‌گفت: این اخلاق را با چیزی عوض نمی‌کند و از [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[روایت]] می‌کرد: "[[تندخویی]] بر [[نیکان]] [[امت]] عارض می‌شود"<ref>{{متن حدیث|ان الحدة تعتری خیار أمتی}}؛ ابوداوود، ج۲، ص۱۶۹-۱۷۰؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حزم، ص۴۶۲.</ref>. [[بخاری]] او را [[صحابی]] ندانسته و حدیثش را مرسل می‌داند<ref>بخاری، ص۷۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۱.</ref>. | ||
[[دوید بن نافع]] قرشی [[اموی]] شامی دمشقی<ref>مزی، ج۸، ص۴۹۹.</ref> از [[موالیان]] [[قریش]] <ref>ثقفی، ۵۵ / ۱؛ عجلونی، ۳۵۳ / ۱. ثقفی نام وی را دوید آورده است.</ref> [[راوی]] اوست <ref>بخاری، ۷۱.</ref>. روایت او را به فرزندش "یزید بن (ابی) منصور" نیز نسبت داده‌اند <ref>[[ابن اثیر]]، ۵۲۹ / ۶.</ref>، وی از [[ابوهریره]] روایت دارد <ref>[[ابن کثیر]]، ۱۲۹ / ۶.</ref> | [[دوید بن نافع]] قرشی [[اموی]] شامی دمشقی<ref>مزی، ج۸، ص۴۹۹.</ref> از [[موالیان]] [[قریش]] <ref>ثقفی، ۵۵ / ۱؛ عجلونی، ۳۵۳ / ۱. ثقفی نام وی را دوید آورده است.</ref> [[راوی]] اوست <ref>بخاری، ۷۱.</ref>. روایت او را به فرزندش "یزید بن (ابی) منصور" نیز نسبت داده‌اند <ref>[[ابن اثیر]]، ۵۲۹ / ۶.</ref>، وی از [[ابوهریره]] روایت دارد <ref>[[ابن کثیر]]، ۱۲۹ / ۶.</ref><ref>[[محمود حیدری آقایی|حیدری آقایی، محمود]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابومنصور فارسی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۵۳۰-۵۳۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۶: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۱
ابومنصور فارسی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابومنصور فارسی در تراجم و رجال - ابومنصور فارسی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
از نام، نسب و احوالات شخصی وی اطلاعی در دست نیست، جز اینکه وی را از صحابه و ساکن مهر شمرده‌اند[۱]. لقب فارسی را سمعانی با کسر راء ضبط کرده است و می‌گوید: مراد از فارسی، استان فارس با مرکزیت شیراز است و منسوبان به آن را فارسی گویند[۲]. امثال این لقب در میان صحابه و دانشمندان اسلامی بسیار است.
ابن حجر به نقل از دولابی، از ابومنصور نام می‌برد، در حالی که در نسخه چاپی الکنی و الاسماء نامی از وی یافت نشد. بر اساس گزارش‌های موجود، ابومنصور آدم تندخو و خشکی بود و اطرافیانش وی را به سبب این اخلاق سرزنش می‌کردند. او در پاسخ به آنان می‌گفت: این اخلاق را با چیزی عوض نمی‌کند و از پیامبر خدا (ص) روایت می‌کرد: "تندخویی بر نیکان امت عارض می‌شود"[۳]. بخاری او را صحابی ندانسته و حدیثش را مرسل می‌داند[۴].
دوید بن نافع قرشی اموی شامی دمشقی[۵] از موالیان قریش [۶] راوی اوست [۷]. روایت او را به فرزندش "یزید بن (ابی) منصور" نیز نسبت داده‌اند [۸]، وی از ابوهریره روایت دارد [۹][۱۰]
منابع
پانویس
- ↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۰.
- ↑ سمعانی، ج۴، ص۳۰۷.
- ↑ «ان الحدة تعتری خیار أمتی»؛ ابوداوود، ج۲، ص۱۶۹-۱۷۰؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حزم، ص۴۶۲.
- ↑ بخاری، ص۷۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۱.
- ↑ مزی، ج۸، ص۴۹۹.
- ↑ ثقفی، ۵۵ / ۱؛ عجلونی، ۳۵۳ / ۱. ثقفی نام وی را دوید آورده است.
- ↑ بخاری، ۷۱.
- ↑ ابن اثیر، ۵۲۹ / ۶.
- ↑ ابن کثیر، ۱۲۹ / ۶.
- ↑ حیدری آقایی، محمود، مقاله «ابومنصور فارسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۵۳۰-۵۳۱.