مسروق بن وائل حضرمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[مسروق بن وائل حضرمی در تاریخ اسلامی]] - [[مسروق بن وائل حضرمی در معارف و سیره حسینی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[مسروق بن وائل حضرمی در تاریخ اسلامی]] - [[مسروق بن وائل حضرمی در معارف و سیره حسینی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
'''مسروق بن وائل حضرمی''' از نیرو‌های خبیث [[سپاه عمر سعد]] که در [[کربلا]] حضور داشت. در پیشاپیش نیرو‌های [[کوفه]] بود، به این [[امید]] که [[سر امام حسین]]{{ع}} را به [[دست]] آورد و نزد [[ابن زیاد]]، [[مقام]] یابد.
'''مسروق بن وائل حضرمی''' از نیرو‌های خبیث [[سپاه عمر سعد]] که در [[کربلا]] حضور داشت. در پیشاپیش نیرو‌های [[کوفه]] بود، به این [[امید]] که [[سر امام حسین]] {{ع}} را به [[دست]] آورد و نزد [[ابن زیاد]]، [[مقام]] یابد.


[[عبدالله بن حوزه]] در گفتگویی با [[امام]]، به آن [[حضرت]] [[جسارت]] کرد و [[سید الشهدا]]{{ع}} او را [[نفرین]] کرد و فرمود: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ حُزْهُ إِلَى النَّارِ}}.
[[عبدالله بن حوزه]] در گفتگویی با [[امام]]، به آن [[حضرت]] [[جسارت]] کرد و [[سید الشهدا]] {{ع}} او را [[نفرین]] کرد و فرمود: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ حُزْهُ إِلَى النَّارِ}}.


او [[خشمگین]] شد و خواست که به سوی [[امام]] اسب بتازد. هنگام پرش از نهر، پایش در رکاب ماند و بدنش از اسب آویخته شد. در برخی نقل‌ها آمده است که اسبش او را آن [[قدر]] به سنگ‌ها و درخت‌ها کشید و کوبید تا مُرد <ref>عبرات المصطفین، ج۲، ص۲۶.</ref>
او [[خشمگین]] شد و خواست که به سوی [[امام]] اسب بتازد. هنگام پرش از نهر، پایش در رکاب ماند و بدنش از اسب آویخته شد. در برخی نقل‌ها آمده است که اسبش او را آن [[قدر]] به سنگ‌ها و درخت‌ها کشید و کوبید تا مُرد <ref>عبرات المصطفین، ج۲، ص۲۶.</ref>
خط ۱۲: خط ۱۱:


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
{{مدخل‌ وابسته}}
{{مدخل وابسته}}
* [[عبدالله بن حوزه]]
* [[عبدالله بن حوزه]]
{{پایان مدخل‌ وابسته}}
{{پایان مدخل‌ وابسته}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۵

مقدمه

مسروق بن وائل حضرمی از نیرو‌های خبیث سپاه عمر سعد که در کربلا حضور داشت. در پیشاپیش نیرو‌های کوفه بود، به این امید که سر امام حسین (ع) را به دست آورد و نزد ابن زیاد، مقام یابد.

عبدالله بن حوزه در گفتگویی با امام، به آن حضرت جسارت کرد و سید الشهدا (ع) او را نفرین کرد و فرمود: «اللَّهُمَّ حُزْهُ إِلَى النَّارِ».

او خشمگین شد و خواست که به سوی امام اسب بتازد. هنگام پرش از نهر، پایش در رکاب ماند و بدنش از اسب آویخته شد. در برخی نقل‌ها آمده است که اسبش او را آن قدر به سنگ‌ها و درخت‌ها کشید و کوبید تا مُرد [۱]

مسروق بن وائل حضرمی از این صحنه مرعوب شد و خود را از میدان نبرد کنار کشید. علّت را که پرسیدند، به این معجزه اشاره کرد و گفت: "رَأَيْتُ مِنْ أَهْلِ هَذَا الْبَيْتِ شَيْئاً لاَ أُقَاتِلُهُمْ أَبَداً". از این دودمان چیزی دیدم که هرگز با آنان نخواهم جنگید.[۲]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. عبرات المصطفین، ج۲، ص۲۶.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۵۱.