چرا نیابت خاصه ادامه نیافت؟ و سرنوشت شیعیان پس از پایان عصر نیابت خاص و آغاز عصر غیبت کبری به چه کسانی واگذار شده است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از آنجا که پدیده [[غیبت کبری]] حتمی بوده لذا [[امامان]] [[معصوم]] برای [[رهبری]] [[جامعه بشری]] در روزگاری که [[خورشید]] چهره در نقاب می‌کند تدبیری‌اندیشیده‌اند سال‌ها پیش از آغاز [[غیبت کبری]] [[امام صادق]] {{ع}} گوشه‌ای از کارهای هدایتی را به [[فقهاء]] عصر خویش واگذار کرد و [[مردم]] را به آنها ارجاع داد<ref>صدر، تاریخ الغیبة‌الصغری، ص ۲۱۸.</ref>، [[امام صادق]] {{ع}} در پاسخ شخصی که می‌گفت هرگاه دو نفر [[شیعه]] با هم [[نزاع]] کنند در محل [[منازعه]] به چه کسی مراجعه کنند فرمودند: به کسی که [[روایات]] ما را باز می‌گوید، به [[حلال]] و [[حرام]] ما توجه دارد، [[احکام]] و [[دستورات]] ما را می‌داند، باید به [[حکم]] او [[رضایت]] دهید که من چنین شخصی را بر شما [[حاکم]] قرار دادم، هرگاه بر اساس [[داوری]] ما [[داوری]] کرد و کسی آن را گردن ننهاد، [[حکم]] ما را سبک شمرده و دست رد بر ما زده و کسی که بر ما رد کند بر [[خدا]] رد کرده است و این در حد [[شرک]] به خداست<ref>عاملی، وسایل ال[[شیعه]]، ۱۸،۹۹ کتاب القضاء باب ۱۱ ح ۱ مسلسل ۳۳۴۰۰؛ طبرسی، الاحتجاج، ۲،۲۶۱ رقم ۲۳۲.</ref>.

[[امام عسکری]] {{ع}} برای همگانی و نهادینه کردن [[مرجعیت]] علمای [[صالح]] و روشن شدن [[سرنوشت]] [[شیعه]] در روزگار [[غیبت کبری]] [[اقدام عملی]] کردند: ایشان برای برجسته کردن شخصیت [[علی]] بن بابویه قمی که جامع شرایط [[مرجعیت]] بودند خطاب می‌کنند یا شیخی (ای بزرگ من) و بار دیگر [[جایگاه]] آمریت به او می‌دهند که (وأمر شیعتی بالصبر) یعنی [[شیعیان]] را [[دعوت]] به [[صبر]] کن<ref>صدر، تاریخ الغیبه الصغری، ص ۲۲۰.</ref>.