هانی بن خطاب ارحبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:امام علی\]\]↵\[\[رده\:(.*)\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:اصحاب امام علی رده:اعلام')
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط =  [[هانی بن خطاب ارحبی در تاریخ اسلامی]] - [[هانی بن خطاب ارحبی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط =  [[هانی بن خطاب ارحبی در تاریخ اسلامی]] - [[هانی بن خطاب ارحبی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط  = }}


خط ۱۳: خط ۱۲:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
#[[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']]
# [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۹: خط ۱۸:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اصحاب امام علی]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]

نسخهٔ ‏۱ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۵۵

مقدمه

هانی بن خطاب از مردان شجاع و دلیر و از اصحاب و یاران امیرالمؤمنین(ع) بود و در جنگ صفین آن حضرت را یاری کرد. و به نقلی عبیدالله پسر عمر بن خطاب را که عضو سپاهیان معاویه بود، به قتل رسانید، و قولی بر آن است که قاتل عبیدالله در صفین مردی به نام محرز بوده است[۱].

هانی بن خطاب این جوانمرد با ایمان، در جنگ نهروان نیز در رکاب امیرالمؤمنین(ع) حضور داشت و با خوارج جنگید.

طبری از ابومخنف از ابوجناب نقل می‌کند که: هانی بن خطاب همراه زیاد بن خصفه، خدمت امیرمؤمنان(ع) آمدند و هرکدام مدعی کشتن عبدالله بن وهب راسبی از رؤسای خوارج شدند، حضرت سؤال کرد: "چگونه عمل کردید؟" گفتند: یا امیرالمؤمنین، هنگامی که هانی بن خطاب را دیدیم و شناختیم، هرکدام با نیزه به او حمله کردیم و در این حمله از همدیگر سبقت می‌گرفتیم.

امام(ع) فرمود: "با هم اختلاف نکنید، هر دوی شما او را به هلاکت رساندهاید"[۲]. بنابراین هر دوی آنها پاداش مجاهدین را دارند.[۳]

منابع

پانویس

  1. ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۶؛ وقعة صفین، ص۲۹۸.
  2. تاریخ طبری، ج۵، ص۸۷؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۹۰.
  3. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۴۱۴.