ابو سلیمان مرعشی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '\[\[رده\:مدخل\]\]↵\[\[رده\:یاران امام علی\]\]↵\[\[رده\:اعلام\]\]' به 'رده:مدخل رده:اصحاب امام علی رده:اعلام') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابو سلیمان مرعشی در تاریخ اسلامی]] - [[ابو سلیمان مرعشی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[ابو سلیمان مرعشی در تاریخ اسلامی]] - [[ابو سلیمان مرعشی در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | ||
خط ۱۷: | خط ۱۶: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اصحاب امام علی]] | [[رده:اصحاب امام علی]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۱
مقدمه
ابو سلیمان مرعشی[۱]، از تابعین اصحاب پیامبر(ص) و از یاران امیر مؤمنان(ع) بود که در جنگ نهروان در رکاب آن حضرت مجاهدت کرد.
خطیب بغدادی از ابو سلیمان نقل میکند که گفت:... قبل از آغاز جنگ نهروان، امیرالمؤمنین(ع) به اصحاب فرمود: "شما آغازگر جنگ نباشید"[۲]. تا آنکه خوارج شروع به تیراندازی کرده و نبرد را آغاز کردند. در این میان شخصی گفت: ای امیرمؤمنان! آنان تیراندازی کردند، اجازه دهید تا ما هم جنگ را شروع کنیم. به دنبال این سخن، حضرت فرمان جنگ را صادر کرد، لکن در ابتدای نبرد، خوارج حمله شدیدی را متوجه سپاه امام(ع) کردند و بار دوم حمله شدیدتر شد و در مرتبه سوم حمله به قدری سهمگین بود که همه فکر میکردند سپاه امام(ع) شکست خواهد خورد، در این میان ناگهان حضرت فریاد برآورد و سپاهیان را برای جنگ با نهروانیان تشویق کرد و فرمود: "سوگند به خدایی که حبه را از دل زمین شکافت و انسان را خلق کرد، از میان شما ده نفر کشته نمیشود و از آنان نیز بیش از ده نفر باقی نخواهد ماند"[۳].
این سخن حضرت چون به گوش سپاهیان امام(ع) رسید، گویا بشارت و قوت قلبی برای آنان بود، لذا آن چنان به خوارج حمله کردند که همه آنان را به جز ده نفر تمامی آنان را کشتند و سپاه خوارج را درهم شکستند[۴][۵]
منابع
پانویس
- ↑ احتمال دارد «ابو سلیمان»، کنیه «خلید بن عبدالله» باشد.
- ↑ «لاَ تَبْدَءُوا»
- ↑ «و الذی فلق الحبة، و برأ السمة، لا یقتلون منکم عشرة، و لا یبقی منهم عشرة»
- ↑ تاریخ بغداد، ج۱۴، ص۳۶۵ و اعیان الشیعه، ج۶، ص۲۷۴.
- ↑ ناظمزاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۱۱۵-۱۱۶.