خوارج در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[احتجاجات علی]] {{ع}} با [[خوارج]] ==

[[امام علی]] {{ع}} سعی داشت با صحبت و [[موعظه]]، خوارج را به [[راه راست]] باز گرداند؛ از این رو در موارد مختلف با آنان [[احتجاج]] کرد که در مورد آن را در این جا می‌آوریم:

۱. هنگامی که [[دوازده]] هزار تن از [[سپاهیان]] علی {{ع}} از آن [[حضرت]] جدا شدند و به [[حروراء]] رفتند، [[امام]] [[پسر عم]] خود [[ابن عباس]] را به سوی آنها فرستاد تا با آنها [[گفتگو]] کند. آنها به ابن عباس گفتند: خود علی پیش ما بیاید تا سخن او را بشنویم که در این صورت ممکن است شبهه‌هایی که داریم برطرف شود.

ابن کواء با ده نفر پیش آمد و امام ضمن صحبت درباره [[جنگ]] با [[معاویه]] و [[حیله]] [[قرآن به نیزه کردن]] او و داستان حکمین فرمود: آیا به شما نگفتم که [[اهل شام]] بدین وسیله شما را [[فریب]] می‌دهند، جنگ آنها را در هم کوبیده است، بگذارید کارشان را تمام کنیم ولی شما قبول نکردید؟ آیا این طور نبود که من می‌خواستم پسر عموی خود ابن عباس را [[حکم]] قرار دهم و گفتم که او فریب نمی‌خورد، ولی شما [[داوری]] جز [[ابوموسی]] را قبول نکردید و من به ناچار پیشنهاد شما را [[اجابت]] کردم؟ اگر در آن هنگام جز شما کسان دیگری را کمک و [[یاور]] می‌داشتم، هرگز در برابرتان [[تسلیم]] نمی‌شدم. در حضور شما با حکمین شرط کردم که مطابق [[قرآن]] از اول تا آخر آن و مطابق [[سنت رسول الله]] {{صل}} داوری کنند و اگر چنین نکردند [[داوری]] آنها را نخواهیم پذیرفت، آیا این طور نبود؟

۲. [[احتجاج]] دیگر آن [[حضرت]] این است که امام {{ع}} همراه با [[ابن عباس]] به سوی [[خوارج]] رفت و به ابن عباس فرمود: از آنها بپرس که چه چیزی باعث نارضایی شما از [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} شده است؟

ابن عباس پیش آنها رفت و گفت: چه چیزی باعث نارضایی شما از امیرالمؤمنین {{ع}} شده است؟

خوارج: نارضایی ما به سبب چیزهایی است که اگر علی {{ع}} در این جا حاضر بود او را [[تکفیر]] می‌کردیم.

علی {{ع}} که پشت سر ابن عباس بود، سخن آنها را شنید جلو آمد و فرمود: ای [[مردم]]، من [[علی بن ابی طالب]] هستم، اینک ایرادهایی که بر من دارید بگویید.

== دیدگاه [[خوارج]] در مورد مرتکبان [[گناهان کبیره]] ==

خوارج [[معتقد]] بودند که [[مرتکب گناه]] [[کبیره]]، [[کافر]] است. امام {{ع}} درباره این [[انحراف]] به آنان فرمود:

{{متن حدیث|فَإِنْ أَبَيْتُمْ إِلَّا أَنْ تَزْعُمُوا أَنِّي أَخْطَأْتُ وَ ضَلَلْتُ فَلِمَ تُضَلِّلُونَ عَامَّةَ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} بِضَلَالِي وَ تَأْخُذُونَهُمْ بِخَطَئِي وَ تُكَفِّرُونَهُمْ بِذُنُوبِي سُيُوفُكُمْ عَلَى عَوَاتِقِكُمْ تَضَعُونَهَا مَوَاضِعَ الْبُرْءِ وَ السُّقْمِ وَ تَخْلِطُونَ مَنْ أَذْنَبَ بِمَنْ لَمْ يُذْنِبْ وَ قَدْ عَلِمْتُمْ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} رَجَمَ الزَّانِيَ الْمُحْصَنَ ثُمَّ صَلَّى عَلَيْهِ ثُمَّ وَرَّثَهُ أَهْلَهُ وَ قَتَلَ الْقَاتِلَ وَ وَرَّثَ مِيرَاثَهُ أَهْلَهُ وَ قَطَعَ [يَدَ] السَّارِقَ وَ جَلَدَ الزَّانِيَ غَيْرَ الْمُحْصَنِ ثُمَّ قَسَمَ عَلَيْهِمَا مِنَ الْفَيْ‌ءِ وَ نَكَحَا الْمُسْلِمَاتِ فَأَخَذَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} بِذُنُوبِهِمْ وَ أَقَامَ حَقَّ اللَّهِ فِيهِمْ وَ لَمْ يَمْنَعْهُمْ سَهْمَهُمْ مِنَ الْإِسْلَامِ وَ لَمْ يُخْرِجْ أَسْمَاءَهُمْ مِنْ بَيْنِ أَهْلِهِ...}}.

اگر در این [[پندار]] خود [[اصرار]] دارید که من [[خطا]] کرده و [[گمراه]] شده‌ام پس چرا به [[گمراهی]] من، همه [[امت]] محمد {{صل}} را گمراه می‌دانید و به خطای من، آنها را مورد [[مؤاخذه]] قرار می‌دهید و به [[گناهان]] من آنها را [[تکفیر]] می‌کنید؟ شما شمشیرهای خود را به دوش گرفته‌اید و از آن در جای سالم و ناسالم استفاده می‌کنید و [[گناهکار]] و بی‌گناه را درهم می‌آمیزید، در حالی که می‌دانید [[پیامبر]] {{صل}} زناکار همسردار را سنگسار می‌کرد اما پس از آن بر جنازه وی [[نماز]] می‌خواند و [[ارث]] او را به خانواده‌اش می‌داد. دست دزد را می‌برید و زناکار بدون [[همسر]] را تازیانه می‌زد ولی سهم آنها را از [[غنائم]] می‌داد و آنها با [[زنان]] [[مسلمان]] [[ازدواج]] می‌کرند. بنابر این، پیامبر {{صل}} آنها را به سبب گناهانشان [[کیفر]] می‌داد و [[حق خدا]] را درباره آنها [[اجرا]] می‌کرد اما در عین حال، سهم آنها را از [[اسلام]] منع نمی‌نمود و نام‌های آنان را از دفتر [[مسلمانان]] خارج نمی‌ساخت»<ref>بحار الانوار، ج۲۳، ص۳۹۷؛ و نیز با اندکی تفاوت در احتجاج طبرسی، ص۱۸۷؛ ابن اعثم، الفتوح، ج۴، ص۱۲۲.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]] ص ۳۴۰.</ref>