ذکر مصیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* در این برنامه، چه بصورت مقطع پایانی [[سخنرانی]] و [[موعظه]] و چه بصورت مستقل، حوادث [[کربلا]] و کیفیّت [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و [[یاران]] او و نیز [[امامان]] دیگر بصورتی سوزناک [[نقل]] می‌‌شود که سبب تحریک [[عواطف]] و [[گریستن]] بر [[سید الشهدا]] می‌‌گردد. [[نقل]] حوادث بر اساس مقتل‌ها انجام می‌‌گیرد و [[شایسته]] است که از منابع معتبر و شعرهای خوب استفاده می‌‌شود تا موجب وهن به [[مقام]] [[معصومین]] و [[خاندان عصمت]] نگردد.

* [[امام سجاد]] {{ع}} که بیست سال به یاد [[عاشورا]] می‌‌گریست، می‌فرمود یاد [[شهادت]] [[فرزندان فاطمه]] چشمانم را پر [[اشک]] می‌‌کند: {{متن حدیث|إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَةٌ}}<ref>بحار الأنوار، ج۴۵، ص۱۰۹.</ref>. با این حساب، یاد حادثه و [[یادآوری]] آن مظلومیّت‌ها خودش کافی است تا مستمعان را بگریاند و نیازی به آمیختن [[دروغ]] یا [[نقل]] حرف‌های بی اساس در ذکر [[مصیبت]] و مرثیه خوانی نیست.

* ذکر [[مصیبت]]، سبب تعمیق [[نهضت حسینی]] و [[پیوند عاطفی]] و [[قلبی]] [[شیعه]] با [[سیدالشهدا]] است و نقشۀ [[دشمنان اهل بیت]] را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب می‌‌کند و [[جامعه]] را [[هوادار اهل بیت]] و [[خصم]] [[ظالمان]] می‌‌پرورد<ref>ر. ک: «نقش انقلابی یاد و یادآوران»، شریعتی. بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۷۸، احادیث گریستن و عزاداری بر سید الشهداء را آورده است.</ref>.  

* البته باید ذاکران و مرثیه‌خوانان، هم [[شایستگی]] این [[منصب]] حسّاس را داشته باشند و هم در محتوای مرثیه‌خوانی خود دقّت داشته باشند و [[نصایح]] بزرگان را در [[آداب]] آن به کار بندند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۹۴.</ref>.