طائف در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۶: خط ۶:
| پرسش مرتبط  = طائف (پرسش)
| پرسش مرتبط  = طائف (پرسش)
}}
}}
==مقدمه==
== مقدمه ==
*{{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}}<ref>«و گفتند: چرا این قرآن بر مردی سترگ از این دو شهر (مکّه و طائف) فرو فرستاده نشد؟» سوره زخرف، آیه ۳۱.</ref>.
*{{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}}<ref>«و گفتند: چرا این قرآن بر مردی سترگ از این دو شهر (مکّه و طائف) فرو فرستاده نشد؟» سوره زخرف، آیه ۳۱.</ref>.
==نکات==
== نکات ==
[[طائف]] یکی از دو [[شهر]] بزرگ [[مشرکان]] در [[عصر پیامبر]] و یکی از مراکز خطاب [[پیامبر]] بوده و توقع [[مشرکان]] این بوده که باید [[پیامبری]] از اشراف این دو [[شهر]] [[برگزیده]] شود و نه فردی [[یتیم]] از [[خانواده]] [[بنی‌هاشم]]. در نتیجه ابراز شگفتی آنان از [[نزول قرآن]] بر فردی غیر اشراف [[مکه]] و [[طائف]]: {{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}}<ref>«و گفتند: چرا این قرآن بر مردی سترگ از این دو شهر (مکّه و طائف) فرو فرستاده نشد؟» سوره زخرف، آیه ۳۱.</ref><ref>{{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}} منظور از “قریتین” مکه و طائف است. و مقصودشان از “عظمت” - به طوری که از سیاق برمی‌آید - عظمت از حیث مال و جاه است، چون در نظر افراد مادی و دنیاپرست ملاک عظمت و شرافت و علو مقام همین چیزها است. و مراد از {{متن قرآن|رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}} مردی از یکی از دو قریه است، که کلمه “احد” به منظور اختصار از آن حذف شده: (ترجمه المیزان، ج۱۸، ص۱۴۵).</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۹۵.</ref>.
[[طائف]] یکی از دو [[شهر]] بزرگ [[مشرکان]] در [[عصر پیامبر]] و یکی از مراکز خطاب [[پیامبر]] بوده و توقع [[مشرکان]] این بوده که باید [[پیامبری]] از اشراف این دو [[شهر]] [[برگزیده]] شود و نه فردی [[یتیم]] از [[خانواده]] [[بنی‌هاشم]]. در نتیجه ابراز شگفتی آنان از [[نزول قرآن]] بر فردی غیر اشراف [[مکه]] و [[طائف]]: {{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}}<ref>«و گفتند: چرا این قرآن بر مردی سترگ از این دو شهر (مکّه و طائف) فرو فرستاده نشد؟» سوره زخرف، آیه ۳۱.</ref><ref>{{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}} منظور از “قریتین” مکه و طائف است. و مقصودشان از “عظمت” - به طوری که از سیاق برمی‌آید - عظمت از حیث مال و جاه است، چون در نظر افراد مادی و دنیاپرست ملاک عظمت و شرافت و علو مقام همین چیزها است. و مراد از {{متن قرآن|رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ}} مردی از یکی از دو قریه است، که کلمه “احد” به منظور اختصار از آن حذف شده: (ترجمه المیزان، ج۱۸، ص۱۴۵).</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۹۵.</ref>.



نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۰

مقدمه

  • ﴿وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ[۱].

نکات

طائف یکی از دو شهر بزرگ مشرکان در عصر پیامبر و یکی از مراکز خطاب پیامبر بوده و توقع مشرکان این بوده که باید پیامبری از اشراف این دو شهر برگزیده شود و نه فردی یتیم از خانواده بنی‌هاشم. در نتیجه ابراز شگفتی آنان از نزول قرآن بر فردی غیر اشراف مکه و طائف: ﴿وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ[۲][۳][۴].

منابع

پانویس

  1. «و گفتند: چرا این قرآن بر مردی سترگ از این دو شهر (مکّه و طائف) فرو فرستاده نشد؟» سوره زخرف، آیه ۳۱.
  2. «و گفتند: چرا این قرآن بر مردی سترگ از این دو شهر (مکّه و طائف) فرو فرستاده نشد؟» سوره زخرف، آیه ۳۱.
  3. ﴿وَقَالُوا لَوْلَا نُزِّلَ هَذَا الْقُرْآنُ عَلَى رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ منظور از “قریتین” مکه و طائف است. و مقصودشان از “عظمت” - به طوری که از سیاق برمی‌آید - عظمت از حیث مال و جاه است، چون در نظر افراد مادی و دنیاپرست ملاک عظمت و شرافت و علو مقام همین چیزها است. و مراد از ﴿رَجُلٍ مِنَ الْقَرْيَتَيْنِ عَظِيمٍ مردی از یکی از دو قریه است، که کلمه “احد” به منظور اختصار از آن حذف شده: (ترجمه المیزان، ج۱۸، ص۱۴۵).
  4. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۲، ص ۹۵.