عبداللّه بن جعفر حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عبداللّه بن جعفر حمیری در تراجم و رجال]] - [[عبداللّه بن جعفر حمیری در کلام اسلامی]] - [[عبداللّه بن جعفر حمیری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عبداللّه بن جعفر حمیری در تراجم و رجال]] - [[عبداللّه بن جعفر حمیری در کلام اسلامی]] - [[عبداللّه بن جعفر حمیری در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
وی از بزرگان [[قم]] و از [[راویان]] [[موثق]]. [[شیعی]] بود که [[افتخار]] داشت در رکاب چهار [[امام]] بزرگوار، [[امام رضا]]{{ع}} و [[امام جواد]]{{ع}}، [[امام هادی]]{{ع}} و [[امام عسکری]]{{ع}} [[خدمت]] کند و از ایشان [[نقل روایت]] کند. [[حمیری]] در حدود [[سال ۲۹۰ هجری]] قمری، به [[کوفه]] رفت و [[مردم]] از وی [[حدیث]] شنیدند. وی دارای تألیفاتی چون کتاب [[الامامة (کتاب)|الامامة]]، [[الدلائل (کتاب)|الدلائل]]، [[العظمة (کتاب)|العظمة]] و [[التوحید (کتاب)|التوحید]] می‌باشد<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۳۷.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۴۹۸.</ref>
وی از بزرگان [[قم]] و از [[راویان]] [[موثق]]. [[شیعی]] بود که [[افتخار]] داشت در رکاب چهار [[امام]] بزرگوار، [[امام رضا]] {{ع}} و [[امام جواد]] {{ع}}، [[امام هادی]] {{ع}} و [[امام عسکری]] {{ع}} [[خدمت]] کند و از ایشان [[نقل روایت]] کند. [[حمیری]] در حدود [[سال ۲۹۰ هجری]] قمری، به [[کوفه]] رفت و [[مردم]] از وی [[حدیث]] شنیدند. وی دارای تألیفاتی چون کتاب [[الامامة (کتاب)|الامامة]]، [[الدلائل (کتاب)|الدلائل]]، [[العظمة (کتاب)|العظمة]] و [[التوحید (کتاب)|التوحید]] می‌باشد<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۳۷.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۴۹۸.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۴

مقدمه

وی از بزرگان قم و از راویان موثق. شیعی بود که افتخار داشت در رکاب چهار امام بزرگوار، امام رضا (ع) و امام جواد (ع)، امام هادی (ع) و امام عسکری (ع) خدمت کند و از ایشان نقل روایت کند. حمیری در حدود سال ۲۹۰ هجری قمری، به کوفه رفت و مردم از وی حدیث شنیدند. وی دارای تألیفاتی چون کتاب الامامة، الدلائل، العظمة و التوحید می‌باشد[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۳۷.
  2. محمدی، حسین، رضانامه ص۴۹۸.