علی بن اسباط مقری کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[علی بن اسباط مقری کوفی در تراجم و رجال]] - [[علی بن اسباط مقری کوفی در تاریخ اسلامی]] - [[علی بن اسباط مقری کوفی در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[علی بن اسباط مقری کوفی در تراجم و رجال]] - [[علی بن اسباط مقری کوفی در تاریخ اسلامی]] - [[علی بن اسباط مقری کوفی در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
از اهالی [[کوفه]] و مکنی به [[ابوالحسن]]، از [[یاران امام رضا]]{{ع}} و [[امام جواد]]{{ع}} بود. مقرّی از [[رجال]] ادیب و با فضیلتی بود که از خود آثاری چون کتاب دلائل را بر جا گذاشته است.
از اهالی [[کوفه]] و مکنی به [[ابوالحسن]]، از [[یاران امام رضا]] {{ع}} و [[امام جواد]] {{ع}} بود. مقرّی از [[رجال]] ادیب و با فضیلتی بود که از خود آثاری چون کتاب دلائل را بر جا گذاشته است.
توجه و [[تسلط]] او بر [[علم]] قرائت سبب گردید که او را مقرّی بنامند و به این نام مشهور گردد. او در ابتدا به [[فرقه]] [[فطحیه]] بود و چون بین او و [[علی بن مهزیار]] مکاتباتی در این باره پیش آمد، از [[فکر]] خود برگشت<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۲۶۰-۲۶۱.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۵۱۱.</ref>
توجه و [[تسلط]] او بر [[علم]] قرائت سبب گردید که او را مقرّی بنامند و به این نام مشهور گردد. او در ابتدا به [[فرقه]] [[فطحیه]] بود و چون بین او و [[علی بن مهزیار]] مکاتباتی در این باره پیش آمد، از [[فکر]] خود برگشت<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۲۶۰-۲۶۱.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۵۱۱.</ref>



نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۹

مقدمه

از اهالی کوفه و مکنی به ابوالحسن، از یاران امام رضا (ع) و امام جواد (ع) بود. مقرّی از رجال ادیب و با فضیلتی بود که از خود آثاری چون کتاب دلائل را بر جا گذاشته است. توجه و تسلط او بر علم قرائت سبب گردید که او را مقرّی بنامند و به این نام مشهور گردد. او در ابتدا به فرقه فطحیه بود و چون بین او و علی بن مهزیار مکاتباتی در این باره پیش آمد، از فکر خود برگشت[۱].[۲]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۲۶۰-۲۶۱.
  2. محمدی، حسین، رضانامه ص۵۱۱.