حاشر: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵، مرحله دوم) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
در کتاب "تذکرة الائمة{{عم}}" می‌نویسد: در [[صحف]] [[ابراهیم]]{{ع}} [[نام حضرت مهدی]]{{ع}} [[حاشر]] است. [[حاشر]] به معنی برانگیزاننده و جمع‌کننده است و شاید این نام اشاره به زنده شدن بعضی افراد به [[دست حضرت]]، در [[زمان رجعت]] باشد<ref>ر.ک: انتقام، رجعت.</ref> و یا اینکه [[دنیا]] در زمان [[حضرت]] بر [[ایمان]] متحد شده و همه سخن‌ها بر [[اعتقاد]] [[اسلامی]] جمع می‌شد و همه [[مردم]] بر یک [[مذهب]] حقه خواهند بود<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۸۴؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۶۴.</ref>. | در کتاب "تذکرة الائمة {{عم}}" می‌نویسد: در [[صحف]] [[ابراهیم]] {{ع}} [[نام حضرت مهدی]] {{ع}} [[حاشر]] است. [[حاشر]] به معنی برانگیزاننده و جمع‌کننده است و شاید این نام اشاره به زنده شدن بعضی افراد به [[دست حضرت]]، در [[زمان رجعت]] باشد<ref>ر. ک: انتقام، رجعت.</ref> و یا اینکه [[دنیا]] در زمان [[حضرت]] بر [[ایمان]] متحد شده و همه سخن‌ها بر [[اعتقاد]] [[اسلامی]] جمع می‌شد و همه [[مردم]] بر یک [[مذهب]] حقه خواهند بود<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۸۴؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۶۴.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۳۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
در کتاب "تذکرة الائمة (ع)" می‌نویسد: در صحف ابراهیم (ع) نام حضرت مهدی (ع) حاشر است. حاشر به معنی برانگیزاننده و جمع‌کننده است و شاید این نام اشاره به زنده شدن بعضی افراد به دست حضرت، در زمان رجعت باشد[۱] و یا اینکه دنیا در زمان حضرت بر ایمان متحد شده و همه سخن‌ها بر اعتقاد اسلامی جمع می‌شد و همه مردم بر یک مذهب حقه خواهند بود[۲].
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ر. ک: انتقام، رجعت.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۸۴؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۶۴.