لطائف الاشارات (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'شان نزول' به 'شأن نزول') |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
== دربارهٔ کتاب == | == دربارهٔ کتاب == | ||
در معرفی این کتاب آمده است: «این اثر [[عرفانی]] [[قرآنی]] حاصل بهره‌مندی قشیری از [[فیض]] استادش [[ابوعلی دقاق]] و ورود او به جرگه [[اهل]] تحقیق و ارباب [[معرفت]] می‌باشد. وی تکیه اساسی خود را در [[تفسیر اشاری]]، بر روی عنصر [[تهذیب نفس]] به عنوان مهمترین عنصر در [[درک]] اشارات و لطائف قرآنی متمرکز می‌کند. وی در روش خود به [[عقل]] [[اعتماد]] کامل ندارد. وی اتکا به عقل را در مراحل اولیه تصحیح [[ایمان]] ضروری می‌داند ولی درک [[معارف]] بلند و لطایف و اشارات [[وحی]] را، به چیزی بالاتر از آن نیازمند می‌داند. قشیری خود را ملتزم به [[نص قرآنی]] دانسته و به آن به دیده اعتبار و [[تقدیس]] نگریسته است. در تبیین اشارات و لطایف قرآنی تکیه گاه این [[تفسیر]] [[تاویل]] عرفانی است. اگر هم در موردی، روایتی از [[پیامبر]]{{صل}} یا دیگران ذکر می‌شود بندرت نام [[راوی]] را می‌آورد. در نقل اقوال [[عارفان]] نیز به همین شیوه است. در مواردی به [[ | در معرفی این کتاب آمده است: «این اثر [[عرفانی]] [[قرآنی]] حاصل بهره‌مندی قشیری از [[فیض]] استادش [[ابوعلی دقاق]] و ورود او به جرگه [[اهل]] تحقیق و ارباب [[معرفت]] می‌باشد. وی تکیه اساسی خود را در [[تفسیر اشاری]]، بر روی عنصر [[تهذیب نفس]] به عنوان مهمترین عنصر در [[درک]] اشارات و لطائف قرآنی متمرکز می‌کند. وی در روش خود به [[عقل]] [[اعتماد]] کامل ندارد. وی اتکا به عقل را در مراحل اولیه تصحیح [[ایمان]] ضروری می‌داند ولی درک [[معارف]] بلند و لطایف و اشارات [[وحی]] را، به چیزی بالاتر از آن نیازمند می‌داند. قشیری خود را ملتزم به [[نص قرآنی]] دانسته و به آن به دیده اعتبار و [[تقدیس]] نگریسته است. در تبیین اشارات و لطایف قرآنی تکیه گاه این [[تفسیر]] [[تاویل]] عرفانی است. اگر هم در موردی، روایتی از [[پیامبر]]{{صل}} یا دیگران ذکر می‌شود بندرت نام [[راوی]] را می‌آورد. در نقل اقوال [[عارفان]] نیز به همین شیوه است. در مواردی به [[شأن نزول]] پرداخته که در نقل آنها چندین قول را بیان کرده است. خلاصه دامنه نقل‌گرایی در این اثر بسیار محدود است. وی در استخراج اشارات قرآنی از [[ادبیات]] فراوان بهره گرفته و این مسئله [[مبین]] آمیختگی [[عرفان]] و ادبیات در این تفسیر است. ذوق ادبی به کار گرفته شده در این تفسیر، بر مبنای اصول لغت، اشتقاق و [[اعراب]] و [[بلاغت]] [[استوار]] است. وی بر این [[باور]] است که [[قرآن]] قبل از هر چیز [[کتاب هدایت]] و [[معجزه]] پیامبر است و اعراب در برخورد با آن دچار [[حیرت]] و اعجاب می‌شوند. [[کوشش]] و اهتمام او بر آن است که در تفسیر خود گوشه‌ای از این جنبه‌های ادبی و اعجازی را با بهره‌گیری از اسلوب زیبای خود قرآن ارائه نماید. وی در تفسیر به اشعار [[عربی]] و امثال نیز استناد می‌کند»<ref name=p1></ref> | ||
== فهرست کتاب == | == فهرست کتاب == | ||
نسخهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۱۰
| لطائف الاشارات | |
|---|---|
 | |
| زبان | عربی |
| نویسنده | ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات دارالکتب العلمية|انتشارات انتشارات دارالکتب العلمية]][[رده:انتشارات انتشارات دارالکتب العلمية]] |
| محل نشر | بیروت، لبنان |
| سال نشر | ۱۴۲۰ ق، ۱۳۷۹ ش |
| تعداد جلد | ۳ |
| فهرست جلدها | جلد اول، جلد دوم، جلد سوم |
لطائف الاشارات کتابی است به زبان عربی که مشتمل بر تأویل و تفسیر قرآن کریم می‌باشد. این کتاب اثر ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری است و انتشارات دارالکتب العلمية انتشار آن را به عهده داشته است.[۱]
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «این اثر عرفانی قرآنی حاصل بهره‌مندی قشیری از فیض استادش ابوعلی دقاق و ورود او به جرگه اهل تحقیق و ارباب معرفت می‌باشد. وی تکیه اساسی خود را در تفسیر اشاری، بر روی عنصر تهذیب نفس به عنوان مهمترین عنصر در درک اشارات و لطائف قرآنی متمرکز می‌کند. وی در روش خود به عقل اعتماد کامل ندارد. وی اتکا به عقل را در مراحل اولیه تصحیح ایمان ضروری می‌داند ولی درک معارف بلند و لطایف و اشارات وحی را، به چیزی بالاتر از آن نیازمند می‌داند. قشیری خود را ملتزم به نص قرآنی دانسته و به آن به دیده اعتبار و تقدیس نگریسته است. در تبیین اشارات و لطایف قرآنی تکیه گاه این تفسیر تاویل عرفانی است. اگر هم در موردی، روایتی از پیامبر(ص) یا دیگران ذکر می‌شود بندرت نام راوی را می‌آورد. در نقل اقوال عارفان نیز به همین شیوه است. در مواردی به شأن نزول پرداخته که در نقل آنها چندین قول را بیان کرده است. خلاصه دامنه نقل‌گرایی در این اثر بسیار محدود است. وی در استخراج اشارات قرآنی از ادبیات فراوان بهره گرفته و این مسئله مبین آمیختگی عرفان و ادبیات در این تفسیر است. ذوق ادبی به کار گرفته شده در این تفسیر، بر مبنای اصول لغت، اشتقاق و اعراب و بلاغت استوار است. وی بر این باور است که قرآن قبل از هر چیز کتاب هدایت و معجزه پیامبر است و اعراب در برخورد با آن دچار حیرت و اعجاب می‌شوند. کوشش و اهتمام او بر آن است که در تفسیر خود گوشه‌ای از این جنبه‌های ادبی و اعجازی را با بهره‌گیری از اسلوب زیبای خود قرآن ارائه نماید. وی در تفسیر به اشعار عربی و امثال نیز استناد می‌کند»[۱]
فهرست کتاب
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.
دربارهٔ پدیدآورنده
دریافت متن
- دریافت متن دیجیتال کتاب از کتابخانه مدرسه فقاهت
- دریافت متن PDF کتاب از کتابخانه نور
- دریافت متن دیجیتال کتاب از مکتبة الشاملة
- دریافت متن دیجیتال کتاب از مکتبة الوقفیة