آیه نبأ در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین [[شایسته]] است خبری که به آن نبأ گفته می‌شود از [[دروغ]]، خالی باشد، مانند [[خبر متواتر]] یا خیر [[خدای تعالی]] و خیر [[پیامبر]] {{صل}}. واژه {{متن قرآن|النَّبِيّ}} نیز، از همین ریشه گرفته شده است، زیرا پیامبر، از جانب [[خدای تعالی]] خبر می‌آورد. همچنین [[نبأ]] به معنی اعلام و [[آگاهی]] دادن است<ref>مفردات، ص۷۸۹-۷۹۰: الفروق اللغویه، بند ۲۱۳۴.</ref>.

از قول [[ابن‌عباس]] گزارش کرده‌اند که این [[آیه]] درباره [[ولید بن عقبة بن أبی معیط]] نازل شده که [[رسول خدا]] {{صل}} او را برای جمع‌آوری [[صدقات]] [[قبیله]] [[بنی‌المصطلق]] به سوی [[حارث بن ضرار]] که قبلاً [[مسلمان]] شده بود فرستاد. حارث به رسول خدا {{صل}} [[وعده]] داده بود که هرکس از مردمش مسلمان شد وی [[زکات]] ایشان را جمع‌آوری کرده و تحویل [[نماینده]] آن [[حضرت]] نماید. هنگامی که [[مردم]] قبیله با [[شادی]] به استقبال [[ولید]] آمدند به لحاظ آنکه در [[جاهلیت]] میان ایشان [[دشمنی]] وجود داشت، او [[گمان]] کرد که مردم برای کشتن وی [[هجوم]] آورده‌اند؛ از این‌رو به نزد رسول خدا {{صل}} بازگشت و گزارش کرد که حارث و قبیله‌اش از دادن زکات خودداری نمودند! در حالی که موضوع بر خلاف آن بود. در نتیجه، رسول خدا {{صل}} [[خشمگین]] شد و [[تصمیم]] گرفت با آنان وارد [[جنگ]] شود. لکن حارث پس از اطلاع از موضوع به حضور رسول خدا {{صل}} رسید، چون رسول خدا {{صل}} ماجرا را از او پرسید، او قسم یاد کرد که اصلاً فرستاده وی را ندیده بلکه او از نیمه [[راه]] بازگشته است. پس از آن، [[خداوند]] ایشان را معذور داشت و این آیه را فرو فرستاد<ref>تفسیر القرآن العظیم، ابن کثیر، ج۴، ص۳۰۹؛ مجمع البیان، ج۹، ص۱۳۳.</ref>.