ابن ابی‌الحدید: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عبدالحمید ابو حامد ابن ابی الحدید]]، از [[عالمان]] و محقّقان [[معتزلی]] [[مذهب]] [[اهل سنت]] است که [[شهرت]] او به خاطر شرحی است که بر [[نهج البلاغه]] در ۲۰ جلد نگاشته است. وی در [[مداین]] به [[دنیا]] آمد، سپس به [[بغداد]] رفت. ادیب بود و به مطالعۀ کتاب‌های [[تاریخی]] و ادبی علاقۀ بسیار داشت، قصایدی هم در [[ستایش]] [[خاندان پیامبر]] دارد. سال‌ها اندوخته و آموخته‌هایش را به درخواست [[ابن العلقمی]] ([[وزیر]] [[شیعی]] [[مذهب]] «[[المستعصم]]») نگاشت تا این شرح [[عظیم]] پدید آمد. بعد [[تاریخی]] این کتاب قابل توجّه است و این قسمت‌ها به [[فارسی]] هم ترجمه شده است.<ref>دربارۀ او ر. ک: «یادنامه علامۀ امینی»، مقاله یازدهم، «دائرة المعارف تشیّع»، مدخل «ابن ابی الحدید» ج ۱ ص ۲۹۳</ref> ابن ابی الحدید گرچه [[شیعه]] نیست، امّا در [[تفکر]] [[کلامی]] از [[معتزله]] است و ارادتی شگرف به [[امام علی|علی]] {{ع}} دارد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۴.</ref>.

[[ابن ابی‌الحدید]] کتاب‌های زیادی دارد که روشنگر [[وسعت علمی]] او در زمینه‌های مختلف است، چه در [[فلسفه]] و [[کلام]] و [[منطق]] و [[فقه]] و اصول و چه در لغت و [[ادب]] و نقد و [[بلاغت]]. او سرآمد و نمونه روزگار خویش است. تألیفات زیر از اوست: الفلک الدائر [[علی]] المثل السائر، به [[نظم]] درآمده [[کتاب]]"الفصیح" ثعلب، القائد السبع العلویات، المستنصریات، شرح الآیات البینات فخرالدین رازی، به [[نثر]] درآمده السیفیات متنبّی، العبقری الحسان، الاعتبار علی کتاب الذریعة فی اصول الشریعة، شرح المحصل [[فخر الدین رازی]] که شرحی در نقض کتاب وی است، نقض المحصول فی علم الاصول [[امام]] [[فخر الدین رازی]]، شرح مشکلات الغرر ابوالحسن بصری در اصول [[علم کلام]]، شرح یاقوت ابن نوبخت در [[علم کلام]]، الوشاح الذهبی فی العلم الأبی، انتقاد المستصفی للغزالی فی أصول الفقه، حواشی بر کتاب المفصل فی النحو، شرح منظومه فی الطبّ ابن سینا، شرح [[نهج البلاغة]] که [[شریف رضی]] آن را از سخنان [[امام علی بن ابی طالب]] {{ع}} گرد آورده است. شرح این کتاب پنج سال (۶۴۴ – ۶۴۹ﻫ) به طول انجامید که آن را به [[وزیر]] [[ابن العلقمی]] تقدیم کرد. در [[حقیقت]] این شرح جلوه‌گاهی برای شماری از [[علوم]] و فنونی بود که ابن‌ابی‌الحدید در آنها مهارت داشت. ابن‌ابی‌الحدید در ابتدای شرح خود بر این [[عقیده]] است که: "کتابی کامل در نوع خود نگاشته و در بین کتب مشابه خود یگانه است و از محاسنشان بهره برده است. فواید آن بزرگ و اهداف آن [[شریف]] است، [[شأن]] آن [[عظیم]] و [[منزلت]] و [[جایگاه]] آن رفیع است. پس جای شگفتی نیست که بهترینِ کتاب‌ها را به بهترینِ [[فرمانروایان]] و جامع [[فضائل]] را به جامع [[مناقب]] و یگانه عصر را به یگانه روزگار نزدیک ساخته است"<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 74- 75.</ref>.