حسن بن سعید اهوازی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'صحابی امام رضا' به 'صحابی امام رضا')
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی')
خط ۱۴: خط ۱۴:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}



نسخهٔ ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۰۱

مقدمه

ابو محمد حسن بن سعید بن حماد کوفی اهوازی از راویان و مؤلفان مشهور شیعه و برادر حسین بن سعید اهوازی است. خاندان وی از موالی امام سجاد (ع) به شمار می‌‌روند. او صحابی امام رضا و امام جواد (ع) بود[۱] و از امام کاظم تا امام جواد (ع) را درک، و از ایشان روایت کرده است. همچنین از زرعة بن محمد حضرمی، فضالة بن ایوب و حسین بن علوان روایت کرده و کسانی چون برادرش حسین بن سعید اهوازی، احمد بن محمد بن عیسی و علی بن مهزیار از او روایت دارند.[۲]

علامه می‌‌نویسد: حسن بن سعید کسی بود که علی بن مهزیار و اسحاق بن ابراهیم حصینی و پس از آن اسحاق بن علی بن ایان و عبدالله بن محمد حصینی را خدمت امام رضا (ع) برده و واسطه آشنایی آنها با امام شد تا در خدمت امام باشند.[۳] حسن بن سعید فقیهی موثق بود[۴] و به همراه برادرش حسین سی کتاب تألیف کرد که عبارت‌اند از: الدعاء الملاحم المروه الرد علی الغلات المناقب المثالب الزهد التقیه حقوق المؤمنین و فضلهم تفسیر القرآن و کتاب‌های فقهی همچون الوضوء الصلاة الزکاة الصوم الحج النکاح الطلاق العتق و التدبیر و المکاتبة الایمان و النذور التجارات و الاجارات الخمس الشهادات الصید و الذبائح المکاسب الاشربه الزیارات الوصایا الفرائض و الحدود و الدیات. این تألیفات به طرق مختلف روایت شده‌اند.[۵] آثار حسن را تا پنجاه عدد هم نوشته‌اند.[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال الطوسی ۳۷۱ و ۳۹۹.
  2. معجم رجال الحدیث ۴/۳۴۳.
  3. خلاصة الاقوال ۹۹.
  4. الفهرست (الندیم) ۲۷۷ اختیار معرفة الرجال ۵۰۸.
  5. رجال النجاشی ۱/۱۷۲ ـ ۱۷۵.
  6. رجال ابن داود ۱۰۸.
  7. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۲۴۹.