←عصمت قبل از تصدی منصب امامت (از ابتدای تولد)
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
این دو نظریه، ممکن است در آغاز [[متعارض]] بنمایند؛ همان‌گونه که بر همین اساس، عده‌ای از محققان با توجه به نظریه دوم، شیخ مفید را کسی دانسته‌اند که درباره عصمت امام پیش از تصدی منصب امامت، [[اعتقاد]] راسخی ندارد<ref>مهدی فرمانیان، مقاله عصمت امام، ص۱۹.</ref>؛ ولی به نظر می‌رسد که از میان برداشتن [[تعارض]] ظاهری این دو نظریه، چندان مشکل نباشد؛ زیرا با توجه به نظریه دوم می‌توان شیخ مفید را بر این [[باور]] دانست که بر اساس [[حکم عقل]]، [[امام]] {{ع}} ضرورتاً پس از [[تصدی منصب امامت]] از [[ارتکاب گناهان]] [[معصوم]] است. بر اساس نظریه اول نیز [[شیخ مفید]] می‌پذیرد که روایاتی هست که بر اساس آنها [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} به طور کلی از همه [[گناهان]]، پیش و پس از تصدی منصب امامت معصوم‌اند. با وجود این، چنین اخباری یقین‌آور نیست، و با توجه به آنکه [[عقل]] نیز درباره [[عصمت پیامبر اکرم]] {{صل}} و امامان پاک {{عم}} از گناهان پیش از [[تصدی منصب]] [[نبوت]] و [[امامت]] حکمی ندارد، باید در این باره توقف کرد. | این دو نظریه، ممکن است در آغاز [[متعارض]] بنمایند؛ همان‌گونه که بر همین اساس، عده‌ای از محققان با توجه به نظریه دوم، شیخ مفید را کسی دانسته‌اند که درباره عصمت امام پیش از تصدی منصب امامت، [[اعتقاد]] راسخی ندارد<ref>مهدی فرمانیان، مقاله عصمت امام، ص۱۹.</ref>؛ ولی به نظر می‌رسد که از میان برداشتن [[تعارض]] ظاهری این دو نظریه، چندان مشکل نباشد؛ زیرا با توجه به نظریه دوم می‌توان شیخ مفید را بر این [[باور]] دانست که بر اساس [[حکم عقل]]، [[امام]] {{ع}} ضرورتاً پس از [[تصدی منصب امامت]] از [[ارتکاب گناهان]] [[معصوم]] است. بر اساس نظریه اول نیز [[شیخ مفید]] می‌پذیرد که روایاتی هست که بر اساس آنها [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} به طور کلی از همه [[گناهان]]، پیش و پس از تصدی منصب امامت معصوم‌اند. با وجود این، چنین اخباری یقین‌آور نیست، و با توجه به آنکه [[عقل]] نیز درباره [[عصمت پیامبر اکرم]] {{صل}} و امامان پاک {{عم}} از گناهان پیش از [[تصدی منصب]] [[نبوت]] و [[امامت]] حکمی ندارد، باید در این باره توقف کرد. | ||
با وجود این، شیخ مفید در برخی دیگر از آثار خود به گونه‌ای دیگر سخن گفته است. ایشان در کتاب اوائل المقالات بر این نکته تصریح می‌کند که ارتکاب برخی از گناهان [[صغیره]]، پیش از تصدی منصب امامت برای امام جایز است | با وجود این، شیخ مفید در برخی دیگر از آثار خود به گونه‌ای دیگر سخن گفته است. ایشان در کتاب اوائل المقالات بر این نکته تصریح می‌کند که ارتکاب برخی از گناهان [[صغیره]]، پیش از تصدی منصب امامت برای امام جایز است<ref>{{عربی|الأئمة القائمين مقام الانبياء... معصومون كعصمة الانبياء و انهم لا يجوز منهم صغيرة الا ما قدمت ذكر جوازه على الانبياء...}}محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، اوائل المقالات، ص۶۵.</ref>. | ||
مقصود شیخ مفید از گناهان صغیره‌ای که صدور آن از [[پیامبران]] ممکن است، گناهانی است که اولاً، فاعل آن [[خوار]] نمی‌شود؛ ثانیاً، ارتکاب آنها از روی عمد نیست | مقصود شیخ مفید از گناهان صغیره‌ای که صدور آن از [[پیامبران]] ممکن است، گناهانی است که اولاً، فاعل آن [[خوار]] نمی‌شود؛ ثانیاً، ارتکاب آنها از روی عمد نیست<ref>وی در این باره می‌گوید: {{عربی|اقول: ان جميع انبياء الله صلوات الله عليهم معصومون من الكبائر قبل النبوة و بعدها و ما يستخف فاعله من الصغائر كلها و اما ما كان من صغير لا يستخف فاعله فجائز وقوعه منهم قبل النبوة وعلى غير تعمد و ممتنع منهم بعدها على كل حال و هذا مذهب جمهور الامامية}}. محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید)، اوائل المقالات، ص۶۲.</ref>. از عبارات شیخ مفید به دست می‌آید که وی [[عقیده]] خود و [[جمهور]] [[امامیه]] را بر این می‌داند که صدور گناهان صغیره‌ای که فاعل آن خوار نمی‌شود، اگر از روی عمد انجام نشود، از [[انبیا]] و به تبع آن از امامان، پیش از نبوت و امامت، عقلاً ممکن و جایز است.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۷۹.</ref> | ||
[[سید مرتضی]] نه تنها خود، که [[شیعه امامیه]] را بر این نظر می‌داند که [[امامان]]، پیش و پس از [[تصدی منصب امامت]] از [[گناهان]] معصوم‌اند<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۵؛ همو، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سیداحمد حسینی، ص۳۳۷؛ همو، الرسائل، ج۱، ص۴۱۳.</ref>. | [[سید مرتضی]] نه تنها خود، که [[شیعه امامیه]] را بر این نظر می‌داند که [[امامان]]، پیش و پس از [[تصدی منصب امامت]] از [[گناهان]] معصوم‌اند<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۵؛ همو، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سیداحمد حسینی، ص۳۳۷؛ همو، الرسائل، ج۱، ص۴۱۳.</ref>. | ||
| خط ۶۶: | خط ۶۵: | ||
البته کراجکی در این عبارت روشن نکرده است که در دیدگاه وی، عصمت امام {{ع}} از گناه، دربردارنده [[زمان]] پیش از [[امامت]] نیز می‌شود یا تنها به زمان پس از [[تصدی]] این [[منصب]] توجه کرده است. اما با توجه به اشکال گرفتن وی به [[اهل سنت]] درباره معصوم ندانستن امام از سویی و اعتراف به [[عصمت پیامبر اکرم]] {{صل}} پیش و پس از زمان [[نبوت]] از سوی دیگر، می‌توان دریافت که وی امام را [[جانشین پیامبر]] می‌داند و به [[مقام عصمت]] او نیز [[معتقد]] است. از این‌رو، می‌توان عصمت امام از گناه را نیز در زمان پیش از [[تصدی منصب امامت]] به وی نسبت داد<ref>{{عربی|و هم مع ذلک معترفون بأن النبی {{صل}} معصوم فی التأدیه و التبلیغ و معصوم عما سوی ذلک من جمیع کبائر الذنوب فی حال نبونه و قبلها و انها عصمة اختیار و یستحق علیها الجزاء و لا یساویه احد من امته فیها و من عجیب امرهم انکارهم عصمة الأئمة و قولهم انها لا تقتضی الاختیار}}؛ (ابوالفتح کراجکی، التعجب، ص۱۶).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۵۶.</ref> | البته کراجکی در این عبارت روشن نکرده است که در دیدگاه وی، عصمت امام {{ع}} از گناه، دربردارنده [[زمان]] پیش از [[امامت]] نیز می‌شود یا تنها به زمان پس از [[تصدی]] این [[منصب]] توجه کرده است. اما با توجه به اشکال گرفتن وی به [[اهل سنت]] درباره معصوم ندانستن امام از سویی و اعتراف به [[عصمت پیامبر اکرم]] {{صل}} پیش و پس از زمان [[نبوت]] از سوی دیگر، می‌توان دریافت که وی امام را [[جانشین پیامبر]] می‌داند و به [[مقام عصمت]] او نیز [[معتقد]] است. از این‌رو، می‌توان عصمت امام از گناه را نیز در زمان پیش از [[تصدی منصب امامت]] به وی نسبت داد<ref>{{عربی|و هم مع ذلک معترفون بأن النبی {{صل}} معصوم فی التأدیه و التبلیغ و معصوم عما سوی ذلک من جمیع کبائر الذنوب فی حال نبونه و قبلها و انها عصمة اختیار و یستحق علیها الجزاء و لا یساویه احد من امته فیها و من عجیب امرهم انکارهم عصمة الأئمة و قولهم انها لا تقتضی الاختیار}}؛ (ابوالفتح کراجکی، التعجب، ص۱۶).</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۵۶.</ref> | ||
در [[اندیشه]] ایشان، [[امام]] از همه گناهان کبیره و صغیره [[معصوم]] است، دقت در عبارت‌های ایشان در این خصوص روشن می‌کند که او نه تنها [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} را از همه گناهان معصوم می‌داند، که عصمت از [[گناه]] را برای متصدی [[منصب امامت]] امری ضروری به شمار می‌آورد. وی در این باره می‌گوید: {{عربی|و الائمة المنتجبین الذین لا یجوز علیهم الخطا و لا فعل القبیح لا صغیرا و لا کبیرا...}} | در [[اندیشه]] ایشان، [[امام]] از همه گناهان کبیره و صغیره [[معصوم]] است، دقت در عبارت‌های ایشان در این خصوص روشن می‌کند که او نه تنها [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} را از همه گناهان معصوم می‌داند، که عصمت از [[گناه]] را برای متصدی [[منصب امامت]] امری ضروری به شمار می‌آورد. <ref>وی در این باره می‌گوید: {{عربی|و الائمة المنتجبین الذین لا یجوز علیهم الخطا و لا فعل القبیح لا صغیرا و لا کبیرا...}} محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۸، ص۴۲۹-۴۳۰. نیز ر. ک: همو، المبسوط، تحقیق محمدتقی کشفی، ج۳، ص۲۷۰.</ref>. شیخ طوسی در این باره میان پیش از [[امامت]] و پس از آن، تفاوتی نگذاشته و در هر دو [[زمان]]، امام را از همه گناهان معصوم دانسته است. این نظریه را می‌توان از عبارت زیر به دست آورد؛ آنجا که وی پس از بیان [[برهان]] بر [[عصمت امام]] از گناه پس از [[تصدی منصب امامت]]، می‌نویسد: «اما عصمت امام... پیش از حال امامت از دلیل دیگری دانسته می‌شود»<ref>محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۶۱.</ref>. همچنین از نظریه وی درباره [[عصمت پیامبران]] نیز می‌توان به همین اندیشه درباره امام دست یافت<ref>{{عربی|و یجب أن یکون النبی معصوما من القبائح صغیرها و کبیرها قبل النبوة و بعدها...}}؛ (محمد بن حسن طوسی، الاقتصاد، تحقیق حسن سعید، ص۱۶۱. نیز ر. ک: همو، تمهید الاصول، تصحیح عبدالحسین مشکوة الدینی، ص۳۲۱؛ همو، التبیان، ج۱، ص۱۷۰؛ ج۴، ص۳۷۳؛ ج۶، ص۱۲۲؛ ج۷، ص۲۱۷؛ ج۸، ص۱۳۷).</ref>. | ||
نظریه‌ای که بر اساس منابع موجود، برای نخستین بار [[شیخ طوسی]] در [[کلام شیعه]] مطرح کرده، این است که وی [[امام]] را نه تنها پیش از [[تصدی منصب امامت]]، که از آغاز [[عمر]] تا پایان [[معصوم]] می‌داند<ref>{{عربی|الامام {{ع}} معصوم من اول عمره إلی آخره فی اقواله و افعاله و تروکه...}}؛ (محمد بن حسن طوسی، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۹۸). </ref> | نظریه‌ای که بر اساس منابع موجود، برای نخستین بار [[شیخ طوسی]] در [[کلام شیعه]] مطرح کرده، این است که وی [[امام]] را نه تنها پیش از [[تصدی منصب امامت]]، که از آغاز [[عمر]] تا پایان [[معصوم]] می‌داند<ref>{{عربی|الامام {{ع}} معصوم من اول عمره إلی آخره فی اقواله و افعاله و تروکه...}}؛ (محمد بن حسن طوسی، الرسائل العشر، تحقیق واعظ زاده خراسانی، ص۹۸). </ref> | ||