عبدالله بن مسکان: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == ابومحمد عبدالله بن مُسکان. از موالی قبیله عنزه<ref>رجال الطوسی، ص 264؛ رجال النجاشی، ج2، ص 9.</ref> و از اصحاب امام صادق(علیه السلام)بود.<ref>رجال الطوسی، ص 264؛ رجال...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}
== آشنایی اجمالی ==
== آشنایی اجمالی ==
ابومحمد عبدالله بن مُسکان.
[[ابومحمد عبدالله بن مسکان]] [[موالی]] [[قبیله عنزه]]<ref>رجال الطوسی، ص۲۶۴؛ رجال النجاشی، ج۲، ص۹.</ref> و از [[اصحاب]] [[امام صادق]]{{ع}}بود.<ref>رجال الطوسی، ص۲۶۴؛ رجال البرقی، ص۱۹.</ref> از آن حضرت<ref>الرسالة العددیه، ص۳۳؛ الاکمال، ج۷، ص۱۹۸.</ref> و [[امام کاظم]]{{ع}}<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۹؛ خلاصة الاقوال، ص۱۰۶.</ref> نیز [[روایت]] نقل کرده است.  
از موالی قبیله عنزه<ref>رجال الطوسی، ص 264؛ رجال النجاشی، ج2، ص 9.</ref> و از اصحاب امام صادق(علیه السلام)بود.<ref>رجال الطوسی، ص 264؛ رجال البرقی، ص 19.</ref> از آن حضرت<ref>الرسالة العددیه، ص 33؛ الاکمال، ج7، ص 198.</ref> و امام کاظم(علیهما السلام)<ref>رجال النجاشی، ج2، ص 9؛ خلاصة الاقوال، ص 106.</ref> نیز روایت نقل کرده است. شیخ مفید در رساله عددیّة، ابن مُسکان را از فقهای اصحاب امام باقر و امام صادق(علیهما السلام)دانسته و یادآور شده که وی از محدثان بزرگی است که حلال و حرام شریعت از آنها اخذ شده و تألیفات ایشان بلا شک، از امّهات تألیف های امامیه و معتبر است.<ref>الرسالة العددیه، ص 25 و 33.</ref> به علاوه، از محدثانی چون محمد بن علی حلبی،<ref>رجال النجاشی، ج2، ص 10.</ref> حسن بن علی سرّی و سلیمان بن خالد<ref>تهذیب الاحکام، ج5، ص 233 و 273.</ref> روایاتی نقل کرده است. کسانی مانند حسین بن هاشم و محمد بن سنان نیز از او روایت کرده اند.<ref>رجال النجاشی، ج2، ص 10؛ جامع الرواة، ج1، ص 507.</ref> برخی ابن مسکان را از اصحاب اجماع دانسته و گفته اند که علمای امامیه اتفاق دارند هر چه را که ایشان تصدیق و تأیید کرده و بر آن صحّه گذارده اند، صحیح و قابل پذیرش است.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص 375؛ الفهرست (طوسی)، ص 196.</ref> وی دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده که از دو مورد آن با عنوان کتاب فی الامامة و کتاب فی الحلال و الحرام یاد می کنند.<ref>رجال النجاشی، ج2، ص 10؛ رجال ابن داود، ص 510.</ref> نجاشی گوید که وی در زمان ابوالحسن(علیه السلام)و پیش از حادثه درگذشت،<ref>رجال النجاشی، ج2، ص 10.</ref> گرچه مراد از ابوالحسن را امام هشتم نیز احتمال داده اند،<ref>تنقیح المقال، ج2، ص 216.</ref> لیکن همان امام کاظم(علیه السلام)درست تر به نظر می رسد، چون سخنی از همراهی او با امام رضا(علیه السلام)نیست. بنابراین، می توان وفات ابن مُسکان را در نیمه دوم قرن دوم دانست.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص 454.</ref>
 
[[شیخ مفید]] در رساله عددیّة، ابن مُسکان را از فقهای [[اصحاب]] [[امام باقر]] و امام صادق{{ع}} دانسته و یادآور شده که وی از [[محدثان]] بزرگی است که [[حلال و حرام]] [[شریعت]] از آنها اخذ شده و تألیفات ایشان [[بلا]] [[شک]]، از امّهات تألیف‌های [[امامیه]] و معتبر است.<ref>الرسالة العددیه، ص۲۵ و ۳۳.</ref> به علاوه، از محدثانی چون [[محمد بن علی حلبی]]،<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰.</ref>[[حسن بن علی سرّی]] و [[سلیمان بن خالد]]<ref>تهذیب الاحکام، ج۵، ص۲۳۳ و ۲۷۳.</ref> روایاتی نقل کرده است. کسانی مانند [[حسین بن هاشم]] و [[محمد بن سنان]] نیز از او روایت کرده‌اند.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰؛ جامع الرواة، ج۱، ص۵۰۷.</ref>
 
برخی ابن مسکان را از [[اصحاب اجماع]] دانسته و گفته‌اند که [[علمای امامیه]] اتفاق دارند هر چه را که ایشان [[تصدیق]] و [[تأیید]] کرده و بر آن صحّه گذارده‌اند، صحیح و قابل پذیرش است.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۳۷۵؛ الفهرست (طوسی)، ص۱۹۶.</ref> وی دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده که از دو مورد آن با عنوان «کتاب فی الامامة» و «کتاب فی الحلال و الحرام» یاد می‌‌کنند.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰؛ رجال ابن داود، ص۵۱۰.</ref> [[نجاشی]] گوید که وی در [[زمان]] [[ابوالحسن]]{{ع}} و پیش از حادثه درگذشت،<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰.</ref> گرچه مراد از ابوالحسن را [[امام هشتم]] نیز احتمال داده‌اند،<ref>تنقیح المقال، ج۲، ص۲۱۶.</ref> لیکن همان امام کاظم{{ع}} درست‌تر به نظر می‌‌رسد، چون سخنی از [[همراهی]] او با [[امام رضا]]{{ع}} نیست. بنابراین، می‌‌توان [[وفات]] ابن مُسکان را در نیمه دوم [[قرن دوم]] دانست.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۴۵۴.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱۴ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۱

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

ابومحمد عبدالله بن مسکان موالی قبیله عنزه[۱] و از اصحاب امام صادق(ع)بود.[۲] از آن حضرت[۳] و امام کاظم(ع)[۴] نیز روایت نقل کرده است.

شیخ مفید در رساله عددیّة، ابن مُسکان را از فقهای اصحاب امام باقر و امام صادق(ع) دانسته و یادآور شده که وی از محدثان بزرگی است که حلال و حرام شریعت از آنها اخذ شده و تألیفات ایشان بلا شک، از امّهات تألیف‌های امامیه و معتبر است.[۵] به علاوه، از محدثانی چون محمد بن علی حلبی،[۶]حسن بن علی سرّی و سلیمان بن خالد[۷] روایاتی نقل کرده است. کسانی مانند حسین بن هاشم و محمد بن سنان نیز از او روایت کرده‌اند.[۸]

برخی ابن مسکان را از اصحاب اجماع دانسته و گفته‌اند که علمای امامیه اتفاق دارند هر چه را که ایشان تصدیق و تأیید کرده و بر آن صحّه گذارده‌اند، صحیح و قابل پذیرش است.[۹] وی دارای آثار و تألیفاتی نیز بوده که از دو مورد آن با عنوان «کتاب فی الامامة» و «کتاب فی الحلال و الحرام» یاد می‌‌کنند.[۱۰] نجاشی گوید که وی در زمان ابوالحسن(ع) و پیش از حادثه درگذشت،[۱۱] گرچه مراد از ابوالحسن را امام هشتم نیز احتمال داده‌اند،[۱۲] لیکن همان امام کاظم(ع) درست‌تر به نظر می‌‌رسد، چون سخنی از همراهی او با امام رضا(ع) نیست. بنابراین، می‌‌توان وفات ابن مُسکان را در نیمه دوم قرن دوم دانست.[۱۳]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال الطوسی، ص۲۶۴؛ رجال النجاشی، ج۲، ص۹.
  2. رجال الطوسی، ص۲۶۴؛ رجال البرقی، ص۱۹.
  3. الرسالة العددیه، ص۳۳؛ الاکمال، ج۷، ص۱۹۸.
  4. رجال النجاشی، ج۲، ص۹؛ خلاصة الاقوال، ص۱۰۶.
  5. الرسالة العددیه، ص۲۵ و ۳۳.
  6. رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰.
  7. تهذیب الاحکام، ج۵، ص۲۳۳ و ۲۷۳.
  8. رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰؛ جامع الرواة، ج۱، ص۵۰۷.
  9. اختیار معرفة الرجال، ص۳۷۵؛ الفهرست (طوسی)، ص۱۹۶.
  10. رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰؛ رجال ابن داود، ص۵۱۰.
  11. رجال النجاشی، ج۲، ص۱۰.
  12. تنقیح المقال، ج۲، ص۲۱۶.
  13. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۴۵۴.