فطرس: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
«فطرس» فرشتۀ بال شکسته و افتاده به جزیره‌ای، که هنگام تولّد [[امام حسین]] {{ع}} همراه [[جبرئیل]] نزد [[پیامبر]] {{صل}} آمد و خود را بر گهوارۀ [[حسین]] مالید و دوباره [[خداوند]] به او بال داد و به [[آسمان]] رفت<ref>بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴.</ref>. | |||
او که شفایافتۀ [[حسین]] {{ع}} بود، [[عهد]] کرد که [[سلام]] [[زائران]] را به [[حسین]] {{ع}} برساند: {{متن حدیث|....وَ لَهُ عَلَيَّ مُكَافَاةٌ أَلاَّ يَزُورَهُ زَائِرٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ عَنْهُ وَ لاَ يُسَلِّمَ عَلَيْهِ مُسَلِّمٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ سَلاَمَهُ وَ لاَ يُصَلِّي عَلَيْهِ مُصَلٍّ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ صَلاَتَهُ...}}<ref>اثبات الهداه، ج۵، ص۱۹۱.</ref>. بر عهدۀ من است که [[شفا]] دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را [[زیارت]] کند، مگر آنکه سلامش را به آن [[حضرت]] می‌رسانم و هیچ کس بر او [[درود]] نمی‌فرستد، مگر آنکه درودش را به او [[ابلاغ]] کنم. به گفتۀ [[ابن عباس]]، این [[فرشته]] در [[بهشت]]، به نام [[غلام]] [[حسین بن علی]] شناخته می‌شود<ref>مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۷۴.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۷۵.</ref>. | او که شفایافتۀ [[حسین]] {{ع}} بود، [[عهد]] کرد که [[سلام]] [[زائران]] را به [[حسین]] {{ع}} برساند: {{متن حدیث|....وَ لَهُ عَلَيَّ مُكَافَاةٌ أَلاَّ يَزُورَهُ زَائِرٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ عَنْهُ وَ لاَ يُسَلِّمَ عَلَيْهِ مُسَلِّمٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ سَلاَمَهُ وَ لاَ يُصَلِّي عَلَيْهِ مُصَلٍّ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ صَلاَتَهُ...}}<ref>اثبات الهداه، ج۵، ص۱۹۱.</ref>. بر عهدۀ من است که [[شفا]] دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را [[زیارت]] کند، مگر آنکه سلامش را به آن [[حضرت]] می‌رسانم و هیچ کس بر او [[درود]] نمی‌فرستد، مگر آنکه درودش را به او [[ابلاغ]] کنم. به گفتۀ [[ابن عباس]]، این [[فرشته]] در [[بهشت]]، به نام [[غلام]] [[حسین بن علی]] شناخته می‌شود<ref>مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۷۴.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۳۷۵.</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۱
مقدمه
«فطرس» فرشتۀ بال شکسته و افتاده به جزیره‌ای، که هنگام تولّد امام حسین (ع) همراه جبرئیل نزد پیامبر (ص) آمد و خود را بر گهوارۀ حسین مالید و دوباره خداوند به او بال داد و به آسمان رفت[۱].
او که شفایافتۀ حسین (ع) بود، عهد کرد که سلام زائران را به حسین (ع) برساند: «....وَ لَهُ عَلَيَّ مُكَافَاةٌ أَلاَّ يَزُورَهُ زَائِرٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ عَنْهُ وَ لاَ يُسَلِّمَ عَلَيْهِ مُسَلِّمٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ سَلاَمَهُ وَ لاَ يُصَلِّي عَلَيْهِ مُصَلٍّ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ صَلاَتَهُ...»[۲]. بر عهدۀ من است که شفا دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را زیارت کند، مگر آنکه سلامش را به آن حضرت می‌رسانم و هیچ کس بر او درود نمی‌فرستد، مگر آنکه درودش را به او ابلاغ کنم. به گفتۀ ابن عباس، این فرشته در بهشت، به نام غلام حسین بن علی شناخته می‌شود[۳][۴].
منابع
پانویس
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴.
- ↑ اثبات الهداه، ج۵، ص۱۹۱.
- ↑ مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۷۴.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۷۵.