سلیمان بن مهران اسدی کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه ') |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[شهید ثانی]] می‌‌نویسد: رجال‌نویسان [[شیعی]] از ذکر نام او خودداری کرده‌اند، در حالی که به جهت [[استقامت]] و فضل، سزاوار ذکر است. از [[روایات]] او بر می‌‌آید که [[شیعه]] بوده و با [[اهل بیت]] {{ع}} [[همنشینی]] داشت و بدانان [[اخلاص]] میورزید. وی [[فاضل]] و نیکواندیش بود.<ref>روضات الجنات، ج ۴، ص ۷۷.</ref> | [[شهید ثانی]] می‌‌نویسد: رجال‌نویسان [[شیعی]] از ذکر نام او خودداری کرده‌اند، در حالی که به جهت [[استقامت]] و فضل، سزاوار ذکر است. از [[روایات]] او بر می‌‌آید که [[شیعه]] بوده و با [[اهل بیت]] {{ع}} [[همنشینی]] داشت و بدانان [[اخلاص]] میورزید. وی [[فاضل]] و نیکواندیش بود.<ref>روضات الجنات، ج ۴، ص ۷۷.</ref> | ||
[[علامه مجلسی]] او را امامی [[ممدوح]] دانسته است.<ref>الوجیزه، ص ۵۲.</ref> کتابی در ذکر [[مناقب]] [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} برجای گذاشت.<ref>الذریعه، ج ۲۲، ص ۳۲۱.</ref> اعمش در سال | [[علامه مجلسی]] او را امامی [[ممدوح]] دانسته است.<ref>الوجیزه، ص ۵۲.</ref> کتابی در ذکر [[مناقب]] [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} برجای گذاشت.<ref>الذریعه، ج ۲۲، ص ۳۲۱.</ref> اعمش در سال ۱۴۸ه در کوفه درگذشت.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج ۶، ص ۲۳۵.</ref> برای سال [[وفات]] او غیر از این هم ذکر شده است<ref>الثقات، ج ۴، ص ۳۰۳.</ref>.<ref> جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۳۷۶.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۰۷
سلیمان بن مهران اسدی کوفی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سلیمان بن مهران اسدی کوفی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابومحمد سلیمان بن مهران اعمش دماوندی اسدی کوفی کاهلی از موالی قبیله بنی‌کاهل،[۱] تیره‌ای از قوم اسد[۲] بود. به دلیل ضعف بینایی و ریزش آب چشمش، به او اعمش گفته‌اند.[۳] پدرش از دماوند ایران بود و خود در کوفه به دنیا آمد.[۴] او در روز عاشورای سال ۶۱ [۵] و به قولی، دو سال پیش از شهادت امام حسین (ع) به دنیا آمده است[۶].
اعمش از اصحاب امام صادق (ع) به شمار می‌‌آید.[۷] وی از افرادی چون انس بن مالک و کمیل بن زیاد روایت نقل کرده و قرائتش را بر زید بن وهب و ابراهیم نخعی عرضه داشت.[۸] اشخاصی چون طلحه بن مصرف قرائت را از او آموخته[۹] و ایوب سختیانی، شعبه [۱۰] و ابن ابی‌عمیر[۱۱] از او روایت نقل کرده‌اند. او بر فنّ قرائت تسلط داشت و عالم به حدیث و فرایض،[۱۲] و از فقیهان و زاهدان عصر خویش به شمار می‌‌رفت[۱۳] و محدث اهل کوفه شمرده و در نقل روایت به او اعتماد می‌‌شد.[۱۴]۴
شهید ثانی می‌‌نویسد: رجال‌نویسان شیعی از ذکر نام او خودداری کرده‌اند، در حالی که به جهت استقامت و فضل، سزاوار ذکر است. از روایات او بر می‌‌آید که شیعه بوده و با اهل بیت (ع) همنشینی داشت و بدانان اخلاص میورزید. وی فاضل و نیکواندیش بود.[۱۵]
علامه مجلسی او را امامی ممدوح دانسته است.[۱۶] کتابی در ذکر مناقب امیرمؤمنان علی (ع) برجای گذاشت.[۱۷] اعمش در سال ۱۴۸ه در کوفه درگذشت.[۱۸] برای سال وفات او غیر از این هم ذکر شده است[۱۹].[۲۰]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ الطبقات الکبری، ج ۶، ص ۳۴۲.
- ↑ الانساب، ج ۵ ، ص ۲۳ و ۲۴.
- ↑ روضات الجنات، ج ۴، ص ۷۵.
- ↑ وفیات الاعیان، ج ۲، ص ۴۰۰.
- ↑ الطبقات الکبری، ج ۶، ص ۳۴۲.
- ↑ الانساب، ج ۵، ص ۲۳ و ۲۴.
- ↑ رجال الطوسی، ص ۲۰۶.
- ↑ سیر اعلام النبلاء، ج ۶، ص ۲۳۵.
- ↑ الطبقات الکبری، ج ۶، ص ۳۴۲.
- ↑ سیر اعلام النبلاء، ج ۶، ص ۲۳۵.
- ↑ روضات الجنات، ج ۴، ص ۷۷.
- ↑ تاریخ بغداد، ج ۹، ص ۶ ـ ۹.
- ↑ روضات الجنات، ج ۴، ص ۷۷.
- ↑ تاریخ بغداد، ج ۹، ص ۶ ـ ۹.
- ↑ روضات الجنات، ج ۴، ص ۷۷.
- ↑ الوجیزه، ص ۵۲.
- ↑ الذریعه، ج ۲۲، ص ۳۲۱.
- ↑ سیر اعلام النبلاء، ج ۶، ص ۲۳۵.
- ↑ الثقات، ج ۴، ص ۳۰۳.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص ۳۷۶.