←جستارهای وابسته
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== اگر اختلاف، زمینه‌ساز خشونت و جنگ و ناامنی است، باید پذیرفت که تفاهم می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در ایجاد جوّ صلح و امنیت داشته باشد. درست است که...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
[[پیامبر اسلام]]{{صل}} با تکیه بر این اصل و تلاش در جهت بهره‌گیری از اصول و شیوه‌های متقن تفاهم و تحکیم، و توسعه راه‌های تفاهم، توانست در اندک مدتی قبائل و گروه‌های ساکن در [[جزیرة‌العرب]] را با آن‌همه [[دشمنی]] و [[کینه‌توزی]] و نفرتی که نسبت به یکدیگر داشتند و از خشن‌ترین ملل جهان بودند، تا آنجا که حتی [[قدرت‌های بزرگ]] آن عصر نیز [[هوس]] [[فرمانروائی]] بر آنها را در سر نمی‌پروراندند<ref>تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۱۹۹ و ۲۰۰.</ref>، [[متحد]] کند و از آن مجموعه غیر متجانس و [[ناهنجار]]، امّتی متشکل و یک‌دست و یک‌دل و یک‌جان به وجود آورد که در [[تاریخ]] بی‌نظیر بوده است. | [[پیامبر اسلام]]{{صل}} با تکیه بر این اصل و تلاش در جهت بهره‌گیری از اصول و شیوه‌های متقن تفاهم و تحکیم، و توسعه راه‌های تفاهم، توانست در اندک مدتی قبائل و گروه‌های ساکن در [[جزیرة‌العرب]] را با آن‌همه [[دشمنی]] و [[کینه‌توزی]] و نفرتی که نسبت به یکدیگر داشتند و از خشن‌ترین ملل جهان بودند، تا آنجا که حتی [[قدرت‌های بزرگ]] آن عصر نیز [[هوس]] [[فرمانروائی]] بر آنها را در سر نمی‌پروراندند<ref>تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۱۹۹ و ۲۰۰.</ref>، [[متحد]] کند و از آن مجموعه غیر متجانس و [[ناهنجار]]، امّتی متشکل و یک‌دست و یک‌دل و یک‌جان به وجود آورد که در [[تاریخ]] بی‌نظیر بوده است. | ||
این [[تجربه]] بزرگ نشان می‌دهد نظریه [[اسلام]] در زمینه ایجاد [[امّت]] واحد جهانی بر پایه تفاهم و توسعه راه‌های منتهی به آن، امکان‌پذیر است<ref>فقه سیاسی، ج۳، ص۴۲۶ – ۴۳۲.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۵۳۳.</ref> | این [[تجربه]] بزرگ نشان می‌دهد نظریه [[اسلام]] در زمینه ایجاد [[امّت]] واحد جهانی بر پایه تفاهم و توسعه راه‌های منتهی به آن، امکان‌پذیر است<ref>فقه سیاسی، ج۳، ص۴۲۶ – ۴۳۲.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۵۳۳.</ref> | ||
==[[سیاست کجدار مریز]]== | |||
روشی در عرصۀ بین‌المللی که بر اتخاذ دو رویکرد [[مبارزه]] و [[سازش]] نسبی تأکید می‌کند. طرفداران این روش ([[سیاست]] کجدار و مریز) که سیاست [[مسالمت]] و سازش را به طور نسبی، منطقی می‌انگارند، بر این باورند که می‌توان از هر دو [[شیوه جنگ]] و [[گریز]] و سیاست کجدار و مریز به تناسب شرایط [[زمان]] و [[قدرت]] [[دشمن]] استفاده نمود و گهی [[ستیز]] و گاه سازش را برگزید! | |||
این روش در [[حقیقت]] همان سیاست [[انعطاف‌پذیری]] و [[تقیه]] در [[اسلام]] است که در عرصه [[تنازع]] بقا برای [[حفظ]] [[حیات]]، [[جنگ]] و گریز را اجتناب‌ناپذیر می‌کند. صرف نظر از ارزیابی مبنا و [[منطق]] [[دینی]] و [[تجربی]] آن اصولاً، نتیجه مطلوب حامیان سیاست سازش را به دست نمی‌دهد و اجتناب‌ناپذیری [[غرب‌ستیزی]] و استکبار‌زدایی را [[نفی]] نمی‌کند<ref>فقه سیاسی، ج۱۰، ص۲۵۱.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۲ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی ج۲]]، ص ۱۴۹.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||