ورقان: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
«ورقان» کوهی است سیاه بین [[العرج]] و الرویثه.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref> این [[کوه]] از کوه‌های [[تهامه]] است.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷.</ref> با آغاز پیمایش مسیر از [[مدینه]]، اولین کوهی که فرد در سمت چپ خود به آن برخورد می‌‌کند، ورقان است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref> این کوه، که برخی در ترسیم دقیق‌تر موقعیتش، [[سیاله]] و [[روحاء]] و الرویثه را در سمت راست آن و العرج را در جانب چپش عنوان کرده‌اند،<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص۱۴۴-۱۴۵.</ref> بزرگترین کوه سیاله تا المتعشّی است که بین العرج و الرویثه قرار دارد.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref> در این کوه، انواع درختان مثمر و غیر مثمر و نیز چشمه‌هایی با آب گوارا وجود داشته، ساکنانی از [[قوم]] [[بنی اوس بن مزینه]] دارد.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref>برخی از اقلیم شناسان معاصر هم، ورقان را کوهی خاکستری، نه سیاه - چنانکه در کتب پیشینیان آمده، - با برجستگی‌های سیخ دار معرفی کرده،که بالا رفتن از آن سخت و دشوار و از حیث موقعیت مکانی، در سمت راست کسانی که [[عزم]] [[سفر]] به روحاء کرده‌اند، واقع است. این کوه، امروز در ۷۰ کیلومتری جنوب مدینه قرار دارد و ساکنانی از [[قبیله | «ورقان» کوهی است سیاه بین [[العرج]] و الرویثه.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref> این [[کوه]] از کوه‌های [[تهامه]] است.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷.</ref> با آغاز پیمایش مسیر از [[مدینه]]، اولین کوهی که فرد در سمت چپ خود به آن برخورد می‌‌کند، ورقان است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref> این کوه، که برخی در ترسیم دقیق‌تر موقعیتش، [[سیاله]] و [[روحاء]] و الرویثه را در سمت راست آن و العرج را در جانب چپش عنوان کرده‌اند،<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص۱۴۴-۱۴۵.</ref> بزرگترین کوه سیاله تا المتعشّی است که بین العرج و الرویثه قرار دارد.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref> در این کوه، انواع درختان مثمر و غیر مثمر و نیز چشمه‌هایی با آب گوارا وجود داشته، ساکنانی از [[قوم]] [[بنی اوس بن مزینه]] دارد.<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.</ref>برخی از اقلیم شناسان معاصر هم، ورقان را کوهی خاکستری، نه سیاه - چنانکه در کتب پیشینیان آمده، - با برجستگی‌های سیخ دار معرفی کرده،که بالا رفتن از آن سخت و دشوار و از حیث موقعیت مکانی، در سمت راست کسانی که [[عزم]] [[سفر]] به روحاء کرده‌اند، واقع است. این کوه، امروز در ۷۰ کیلومتری جنوب مدینه قرار دارد و ساکنانی از [[قبیله عوف بن حرب]] دارد.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص۳۳۳.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۹ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۰۷
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
«ورقان» کوهی است سیاه بین العرج و الرویثه.[۱] این کوه از کوه‌های تهامه است.[۲] با آغاز پیمایش مسیر از مدینه، اولین کوهی که فرد در سمت چپ خود به آن برخورد می‌‌کند، ورقان است.[۳] این کوه، که برخی در ترسیم دقیق‌تر موقعیتش، سیاله و روحاء و الرویثه را در سمت راست آن و العرج را در جانب چپش عنوان کرده‌اند،[۴] بزرگترین کوه سیاله تا المتعشّی است که بین العرج و الرویثه قرار دارد.[۵] در این کوه، انواع درختان مثمر و غیر مثمر و نیز چشمه‌هایی با آب گوارا وجود داشته، ساکنانی از قوم بنی اوس بن مزینه دارد.[۶]برخی از اقلیم شناسان معاصر هم، ورقان را کوهی خاکستری، نه سیاه - چنانکه در کتب پیشینیان آمده، - با برجستگی‌های سیخ دار معرفی کرده،که بالا رفتن از آن سخت و دشوار و از حیث موقعیت مکانی، در سمت راست کسانی که عزم سفر به روحاء کرده‌اند، واقع است. این کوه، امروز در ۷۰ کیلومتری جنوب مدینه قرار دارد و ساکنانی از قبیله عوف بن حرب دارد.[۷]
منابع
پانویس
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ج۱، ص۱۴۴-۱۴۵.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۷۷؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۷۲.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۳۳۳.