عدالت قضایی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از نظر [[قرآن]]، برای آنکه هستی در [[صراط مستقیم]] [[تکوینی]] خویش بماند، انسان در ساحات [[تشریع]] و تکوین می‌‌بایست به عنوان خلیفه الله بر اساس عدل عمل کند تا احقاق حق انجام شود و هر چیزی در جایگاه حق خود باقی بماند.<ref>[[خلیل منصوری|منصوری، خلیل]]، [[فلسفه قضاوت احقاق حق و فصل خصومت (مقاله)|فلسفه قضاوت احقاق حق و فصل خصومت]].</ref>.

از نظر [[آموزه‌های وحیانی قرآن]]، آن چه که می‌‌بایست به عنوان [[فلسفه وجودی]] و [[هدف غایی]] در [[عدالت قضایی]] مطرح باشد، همانان [[احقاق حق]] است؛ زیرا [[اقامه عدل]] برای آن است که هر چیزی در جایگاه مناسب حقی قرار گیرد که [[مشیت]] [[حکیمانه]] [[الهی]] برای آن مقدر کرده است؛ پس اگر چنین اتفاقی در عدالت قضایی تحقق نیابد، عدالتی رخ نداده است؛ زیرا بدون احقاق حق و وضع هر چیزی در جایگاه مناسبی حقی آن نمی‌توان ادعا عدالت قضایی داشت.

بنابراین، فلسفه وجودی وهدف غایی عدالت قضایی همان احقاق حق خواهد بود تا هر چیزی در جایگاه [[حق]] خویش قرار گیرد که [[خدا]] مناسب برای آن چیز دانسته و برایش مقدر ساخته است؛ زیرا از نظر [[قرآن]]، برای هر چیزی مقدر به معنای اندازه مشخصی است که درون و برون آن را می‌‌سازد و به آن [[تشخص]] حقانی می‌‌دهد. خدا می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَخَلَقَ كُلَّ شَيْءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدِيرًا}}<ref>«همان که فرمانفرمایی آسمان‌ها و زمین او راست و فرزندی نگزیده است و در فرمانفرمایی او را انبازی نیست و هر چیز را آفرید آنگاه آن را به شایستگی اندازه نهاد» سوره فرقان، آیه ۲.</ref>