←نظریه نصب الهی امام در قرن دوازدهم هجری
| خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
قرن دوازدهم را می‌توان دوران پر بار کلام شیعی درباره امامت الهی دانست. ظهور بزرگانی چون علامه مجلسی و میرزا حسن لاهیجی، حیاتی مجدد به مباحث [[عقلی]] و [[نقلی]] درباره [[امامت]] بخشید. این دو بزرگوار، برای آموزه [[نصب الهی امام]]، تبیین‌های عقلی جدیدی داشته‌اند. البته از نکات برجسته این دوران، تمسک به [[روایات]] صریح در این باب است که با توجه به وجود محدثان بزرگی چون علامه مجلسی، [[شیخ حر عاملی]] و [[سید هاشم بحرانی]]، امری قابل [[انتظار]] می‌باشد. | قرن دوازدهم را می‌توان دوران پر بار کلام شیعی درباره امامت الهی دانست. ظهور بزرگانی چون علامه مجلسی و میرزا حسن لاهیجی، حیاتی مجدد به مباحث [[عقلی]] و [[نقلی]] درباره [[امامت]] بخشید. این دو بزرگوار، برای آموزه [[نصب الهی امام]]، تبیین‌های عقلی جدیدی داشته‌اند. البته از نکات برجسته این دوران، تمسک به [[روایات]] صریح در این باب است که با توجه به وجود محدثان بزرگی چون علامه مجلسی، [[شیخ حر عاملی]] و [[سید هاشم بحرانی]]، امری قابل [[انتظار]] می‌باشد. | ||
گفتنی است که در این [[قرن]] می‌توان مرحوم میرزا حسن لاهیجی را شخصیتی دانست که بیشترین نوآوری را در تبیین‌های عقلی و نقلی [[نصب الهی]] [[مقام امامت]] داشته است<ref>سید احمد حسینی|حسینی، سید | گفتنی است که در این [[قرن]] می‌توان مرحوم میرزا حسن لاهیجی را شخصیتی دانست که بیشترین نوآوری را در تبیین‌های عقلی و نقلی [[نصب الهی]] [[مقام امامت]] داشته است<ref>[[سید احمد حسینی|حسینی، سید احمد]]، [[نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه (کتاب)|نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه]]، ص۵۰۳ ـ ۵۲۴.</ref>. | ||
== نظریه نصب الهی امام در قرن سیزدهم هجری == | == نظریه نصب الهی امام در قرن سیزدهم هجری == | ||