←عصمت پس از بعثت از دیدگاه ابن تیمیه
| خط ۷: | خط ۷: | ||
به [[باور]] ابن تیمیه عصمت پیش از بعثت [[واجب]] نیست. وی [[معتقد]] است که [[مسلمانان]] بر این مسئله [[اتفاق نظر]] دارند که انبیا، تنها در آنچه از طرف [[خدا]] [[تبلیغ]] می‌کنند معصومند و به این ترتیب مقصود از [[بعثت]] حاصل می‌شود؛ اما [[وجوب]] اینکه نبی، پیش از [[مبعوث]] شدن به نبوت، خطایی نکند و یا گناهی ننماید، چنین چیزی در نبوت لازم نیست<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۲، ص۳۹۷-۳۹۶؛ ابن تیمیه، احمد، مجموعه الفتاوی، ج۱۰، ص۳۰۸.</ref>.<ref>حمید ملک‌مکان، علی الله‌بداشتی، علی اکبر علی‌زاده، [[بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار (مقاله)| بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار]]. </ref> | به [[باور]] ابن تیمیه عصمت پیش از بعثت [[واجب]] نیست. وی [[معتقد]] است که [[مسلمانان]] بر این مسئله [[اتفاق نظر]] دارند که انبیا، تنها در آنچه از طرف [[خدا]] [[تبلیغ]] می‌کنند معصومند و به این ترتیب مقصود از [[بعثت]] حاصل می‌شود؛ اما [[وجوب]] اینکه نبی، پیش از [[مبعوث]] شدن به نبوت، خطایی نکند و یا گناهی ننماید، چنین چیزی در نبوت لازم نیست<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۲، ص۳۹۷-۳۹۶؛ ابن تیمیه، احمد، مجموعه الفتاوی، ج۱۰، ص۳۰۸.</ref>.<ref>حمید ملک‌مکان، علی الله‌بداشتی، علی اکبر علی‌زاده، [[بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار (مقاله)| بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار]]. </ref> | ||
== | == عصمت پس از بعثت از دیدگاه [[ابن تیمیه]] == | ||
ابن تیمیه در کتاب مجموع الفتاوی<ref>ابن تیمیه، احمد، مجموعه الفتاوی، ج۱۰، ص۳۰۹.</ref> [[معتقد]] است که [[انبیا]] حتی بعد از [[بعثت]] نیز [[معصوم]] نیستند و با سایر [[مردم]] برابرند. او بر این [[باور]] است که انبیا تفاوتشان با بقیه در این است که [[توبه]] را به تأخیر نمی‌انداختند و در توبه کردن [[شتاب]] داشتند و پیشی میگرفتند؛ ضمن اینکه نه تنها، [[اصرار]] بر تکرار [[گناه]] نداشتند، بلکه معصوم از آن بودند؛ در واقع [[عصمت انبیا]] از نظر او به این است که تو به را به تأخیر نیندازند (نه اینکه گناه نکنند)؛ بنابراین ابن تیمیه [[عقیده]] دارد، [[پیامبران]] حتی پس از بعثت نیز [[مرتکب گناه]] می‌شدند؛ منتها تفاوتشان با بقیه در این است که بین دو گناه حتماً توبه می‌کردند و هرگز دو گناه را روی هم انباشته نمیکردند.از عموم عبارت ایشان استفاده می‌شود که این قاعده، شامل [[خاتم انبیا]]{{صل}} هم می‌شود؛ به ویژه اینکه برای استناد کلامش به [[آیه]] ۱و ۲ [[سوره فتح]] [[تمسک]] می‌کند؛ همچنین در کتاب [[منهاج]]<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۲، ص۴۳۲.</ref>، از قول برخی نقل می‌کند که داوود بعد از توبه، بهتر از داوود پیش از [[خطا]] و گناه است و از قول برخی دیگر نقل می‌کند که اگر توبه، بهترین کار نزد [[خدا]] نبود، چگونه [[اکرم]] الخلق{{صل}} را به گناه [[مبتلا]] کرد؟<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۶، ص۲۱۰.</ref> مرادش از اکرم الخلق نیز [[نبی اعظم]]{{صل}} و از گناه، [[گناه کبیره]] است و آن گناه کبیره نزد او همان است که در آیه یک سوره فتح آمده است<ref>سبحانی، جعفر ابن تیمیه فکراً و منهجاً، ص۱۸۰-۱۷۹.</ref>.<ref>[[حمید ملک‌مکان]]، [[علی الله‌بداشتی]]، [[علی اکبر علی‌زاده]]، [[بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار (مقاله)| بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار]]. </ref> | ابن تیمیه در کتاب مجموع الفتاوی<ref>ابن تیمیه، احمد، مجموعه الفتاوی، ج۱۰، ص۳۰۹.</ref> [[معتقد]] است که [[انبیا]] حتی بعد از [[بعثت]] نیز [[معصوم]] نیستند و با سایر [[مردم]] برابرند. او بر این [[باور]] است که انبیا تفاوتشان با بقیه در این است که [[توبه]] را به تأخیر نمی‌انداختند و در توبه کردن [[شتاب]] داشتند و پیشی میگرفتند؛ ضمن اینکه نه تنها، [[اصرار]] بر تکرار [[گناه]] نداشتند، بلکه معصوم از آن بودند؛ در واقع [[عصمت انبیا]] از نظر او به این است که تو به را به تأخیر نیندازند (نه اینکه گناه نکنند)؛ بنابراین ابن تیمیه [[عقیده]] دارد، [[پیامبران]] حتی پس از بعثت نیز [[مرتکب گناه]] می‌شدند؛ منتها تفاوتشان با بقیه در این است که بین دو گناه حتماً توبه می‌کردند و هرگز دو گناه را روی هم انباشته نمیکردند.از عموم عبارت ایشان استفاده می‌شود که این قاعده، شامل [[خاتم انبیا]]{{صل}} هم می‌شود؛ به ویژه اینکه برای استناد کلامش به [[آیه]] ۱و ۲ [[سوره فتح]] [[تمسک]] می‌کند؛ همچنین در کتاب [[منهاج]]<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۲، ص۴۳۲.</ref>، از قول برخی نقل می‌کند که داوود بعد از توبه، بهتر از داوود پیش از [[خطا]] و گناه است و از قول برخی دیگر نقل می‌کند که اگر توبه، بهترین کار نزد [[خدا]] نبود، چگونه [[اکرم]] الخلق{{صل}} را به گناه [[مبتلا]] کرد؟<ref>ابن تیمیه، احمد، منهاج السنة النبویه، ج۶، ص۲۱۰.</ref> مرادش از اکرم الخلق نیز [[نبی اعظم]]{{صل}} و از گناه، [[گناه کبیره]] است و آن گناه کبیره نزد او همان است که در آیه یک سوره فتح آمده است<ref>سبحانی، جعفر ابن تیمیه فکراً و منهجاً، ص۱۸۰-۱۷۹.</ref>.<ref>[[حمید ملک‌مکان]]، [[علی الله‌بداشتی]]، [[علی اکبر علی‌زاده]]، [[بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار (مقاله)| بررسی عصمت انبیا از منظر ابن‌تیمیه نتایج و آثار]]. </ref> | ||