تلاوت قرآن در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

===[[آداب]] و [[احکام]] قرائت===

قاری قرآن در حالی که به [[نماز]] ایستاده است، برای هر حرفی که می‌خواند، صد [[حسنه]] و در حال نشسته پنجاه حسنه و با [[طهارت]] در غیر نماز، بیست و پنج حسنه و بدون طهارت ده حسنه دارد. بدانید که من نمی‌گویم المر یک حرف است، بلکه برای [[قاری]] الف ده، و لام ده، و میم ده، و راء ده حسنه است<ref>وسائل الشیعه، ج۶، ص۱۹۶، ح۷۷۱۸.</ref>.

در جای دیگری فرموده‌اند: هیچ امری جز جنابت، [[پیامبر خدا]]{{صل}} را از [[قرائت قرآن]] بازنمی‌داشت»<ref>بحار الانوار، ج۹۲، ص۲۱۶، ح۲۱.</ref>.

[[ادب]] دوم قرائت قرآن، خواندن از روی [[مصحف]] است که بسی [[برتر]] از خواندن از [[حفظ]] است. در این باره می‌فرماید {{متن حدیث|الْقِرَاءَةُ فِي الْمُصْحَفِ أَفْضَلُ مِنَ الْقِرَاءَةِ ظَاهِراً}}<ref>جامع الأخبار، ص۱۱۶، ح۲۰۹.</ref>؛ «[[خواندن قرآن]] از روی مصحف برتر از خواندن آن از حفظ است».

اهمیت [[تدبر در قرآن]] به گونه‌ای است که قرائت بدون تدبر بی‌ارزش شمرده شده است: «[[آگاه]] باشید که هیچ خیری در قرائتی که در آن تدبر نباشد، نیست. بدانید که [[عبادت]] بدون [[آگاهی]] ارزشی ندارد»<ref>صدوق، معانی الاخبار، ص۲۲۶.</ref>. قرائت قرآن، مرور الفاظ آیات قرآن است، و تدبر پلی است که [[انسان]] را از ظاهر به [[باطن]] و از الفاظ به [[معانی قرآن]] می‌رساند، و [[راز]] [[هدایت قرآنی]] در معانی آن نهفته است.

آن را کاملاً روشن اداکن، و مانند [[شعر]] آن را به [[شتاب]] مخوان، و مانند ریگ (بیابان) پراکنده مساز. دل‌های سخت خود را به وسیله قرآن به [[هراس]] افکنید و [[همت]] هیچ یک از شما این نباشد که [[سوره]] را به آخر رساند<ref>الکافی، ج۲، ص۶۱۴، ح۱. مشابه این حدیث در دعائم الإسلام (ج ۱، ص۱۶۱) از آن حضرت نقل شده است. </ref>.

از سه نفر، [[دین]] خود را نگه دارید: مردی که قرآن می‌خواند و [[شمشیر]] [[اتهام]] از نیام بر می‌کشد و [[همسایه]] خود را به [[شرک]] متهم می‌سازد. گفتم: ای امیرمؤمنان، کدام یک از آن دو سزاوارتر به شرک است؟ فرمود: آن‌که [[تهمت]] زند<ref>محدث نوری، حسین بن محمد تقی، مستدرک الوسائل، ج۴، ص۲۵۱، ج۴۶۲۵.</ref>.

هرگاه [[قرائت قرآن]] با [[شناخت]] و عمل به محتوای آن توأم باشد، سبب [[رستگاری]] [[انسان]] است، و قرائت بدون عمل استهزای [[آیات الهی]] است؛ چنان‌که [[سرور]] [[مؤمنان]] فرماید: {{متن حدیث|مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ مِمَّنْ يَتَّخِذُ آياتِ اللَّهِ هُزُواً}}<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۱۹.</ref>؛ «هر که قرآن خواند و مرد و به [[جهنم]] رفت، [[آیات خدا]] را [[استهزا]] می‌کرده است».

بالاترین درجه [[تلاوت]]، «[[حق]] تلاوت»<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ}} «کسانی که بدان‌ها کتاب (آسمانی) داده‌ایم، آن را چنان که سزاوار خواندن آن است می‌خوانند، آنان بدان ایمان دارند؛ و کسانی که به آن انکار ورزند زیانکارند» سوره بقره، آیه ۱۲۱.</ref> و «تلاوتسزاوار» نامیده می‌شود<ref>ر.ک: حکیمی، محمدرضا، کلام جاودانه، ص۷۵ - ۷۳.</ref>. در [[زیارت]] [[حضرت امیر]] در شب و [[روز]] [[مبعث]] می‌خوانیم {{متن حدیث|وَ تَلَوْتَ الْكِتَابَ حَقَّ تِلاوَتِهِ‌}}<ref>قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، ص۳۸۱.</ref>؛ «[[کتاب خدا]] را چنان که [[شایسته]] و بایسته است، تلاوت کردی». این بخش را با [[کلامی]] از [[امام علی]]{{ع}} که در آن به قرائت و [[عمل به قرآن]] تأکید فرموده‌اند، به پایان می‌بریم. [[امام]] خطاب به پسرش [[محمد حنفیه]] می‌فرماید: