زیارت ناحیه مقدسه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۱۷

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

ناحیه، در لغت به معنای جانب و جمع آن "نواحی" است. و در غیبت صغرا از حضرت مهدی(ع)‏ به آن تعبیر شده است^[۱]. گاهی نیز از آن حضرت و نایب خاص او با تعبیر ناحیه یاد شده است. گویا این اصطلاح همانند برخی از القاب حضرت مهدی(ع)، برای کنایه از آن حضرت به کار رفته و بیشتر موارد به جهت تقیه مورد استفاده قرار گرفته است. این کلمه، بیشتر در کلام کسانی که به آن حضرت توقیع نوشته و پاسخ دریافت کرده‏‌اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی حضرت مهدی(ع) نیز این کلمه استعمال شده است^[۲].
ابو الحسن اربلی، آن را رمزی بین شیعیان و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او یاد کرده، می‌‏نویسد: "... و آن حضرت، ملقب است به حجّت و قائم و مهدی و خلف صالح و صاحب الزّمان و صاحب، و شیعه از آن حضرت در دوران غیبت صغرا به ناحیه مقدسه تعبیر می‌‏کرده و این رمزی بود که شیعیان، آن حضرت را با آن می‏‌شناختند"^[۳].
اما زیارت ناحیه مقدسه زیارت‌نامه‏ای است که به امام زمان (ع) نسبت داده شده است. مضامین بلند و نیز تأیید برخی از علمای شیعه، این نسبت را تقویت می‏‌کند^[۴]. اگرچه برخی نیز به انتساب آن به حضرت ولی عصر(ع) تردید کرده، آن را از نگارش‏‌های سید مرتضی دانسته‌‏اند^[۵]. ممکن است گفته شود اصل زیارت از حضرت مهدی(ع) نقل شده است؛ اما سید مرتضی بخش‌‏هایی را به تناسب به آن افزوده است^[۶].
متن زیارت، خطاب به سید الشهدا(ع) و شهدای کربلا است و نام یکایک آنان، بیشتر با ذکر اوصاف و خصوصیاتشان و نیز اسامی قاتلان آن شهدا در آن آمده است.
آغاز زیارت، این گونه است: " السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا أَوَّلَ‏ قَتِيلٍ‏ مِنْ‏ نَسْلِ‏ خَيْرِ سَلِيلٍ‏‏‏"
زیارت ناحیه، عملکرد ستمگرانه بنی امیه را به گونه‏‌ای بازگو کرده که تمام مردم دنیا متوجه می‏‌شوند که در کربلا چه جرم و جنایت بزرگی، به فرزندان پیامبر اکرم(ص) واقع شده است. هیچ زیارتی، عمق فاجعه کربلا را همانند زیارت ناحیه بیان نکرده است.
یکی از مواردی که این حادثه وحشتناک را تبیین می‌‏کنند، این جملات تأثرانگیز است: "اگر روزگار، تولّد مرا به تأخیر انداخت و مرا از یاری تو محروم گرداند و با محاربان تو به محاربه نپرداختم و با دشمنان تو به ستیز نایستادم، اکنون صبح و شام برای تو شیون می‏‌کنم و به جای اشک، خون می‏‌گریم".
زیارت ناحیه مقدسه، همانند زیارت عاشورا برای روز عاشورا وارد شده است و در غیر عاشورا نیز خوانده‏ می‌‏شود.
در این باره، شیخ مفید - نخستین ناقل زیارت ناحیه- و شیخ محمد بن مشهدی گفته‏‌اند: "زیارت ناحیه مقدسه، مخصوص روز عاشورا است"؛ ولی بزرگان دیگر نظیر سید مرتضی، سید بن طاووس و علامه مجلسی، این زیارت را مطلقه دانسته‌‏اند^[۷]؛ یعنی، هر زمان دیگر نیز می‏‌توان آن را قرائت کرد^[۸].

زیارت ناحیه مقدسه در موعودنامه

"السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا أَوَّلَ قَتِيلٍ مِنْ نَسْلِ خَيْرِ سَلِيلٍ..." زیارت ناحیه مقدسه، خونگریه و سوگنامه حضرت مهدی (ع) و مرثیه بلند آن بزرگوار بر مصائب و رنج‌های جدّش، ابا عبدالله الحسین (ع) در عاشورا است. این زیارت، ترسیم و توصیف لحظه‌های شهادت ابا عبدالله (ع)، غربت و مظلومیت اهل بیت (ع)، معتبرترین، مستندترین و بلندترین روضه‌ای است که از زبان معصوم منتقم و خونخواه سید شهیدان به ما رسیده است.
این مرثیه از زبان کسی است که صحنه‌ها و لحظه‌های عاشورا، هرروز مقابل نگاه اوست و او از پس پرده‌های اشک، حنجره‌ای عطش‌زده در آزمندی خنجر قساوت و خیمه‌هایی در آستانه آتش و شیون را نظاره می‌کند. زیارت ناحیه مقدسه، گزارش عاشورا است؛ گزارشی که در آن دقایق و صحنه‌های جزئی نیز توصیف شده است. این زیارت‌نامه شامل هشت بخش است:

سلام بر انبیاء و اولیاء،
سلام بر امام شهید و صحابه فداکارش،
آرزوی زیارت امام حسین (ع)،
طرح اوصاف، ویژگی‌ها و سیرت امام حسین (ع) و تأثیر شهادت آن حضرت،
طرح نهضت و انقلاب مقدس ابا عبدالله (ع)،
توصیف صحنه کربلا، شهادت، رنج‌ها و مصائب بازماندگان و قافله اسیران،
تحلیل بازتاب حادثه کربلا و غربت اسلام پس از شهادت و سوگواری کائنات و موجودات در شهادت ابا عبدالله (ع)،
نیایش، دعا و طرح درخواست‌های امام زمان (ع) با پروردگار^[۹].

این زیارت در کتاب اقبال سید بن طاووس، ص ٥٧٣ و نیز در بحار الانوار، ج ٩٨، ص ٢٦٩ نقل شده است^[۱۰]^[۱۱].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر. ک: طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹
↑ اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹
↑ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸
↑ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸: "و الظّاهر انّه من تألیف السّید المرتضی"
↑ ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸
↑ ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸، ح ۹
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۵۲ - ۲۵۴.
↑ سلام موعود، دکتر سنگری، ص ۵.
↑ فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، ص ۲۲۷.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۹۰.

[1] ر. ک: طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰

[2] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹

[3] اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹

[4] محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸

[5] محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸: "و الظّاهر انّه من تألیف السّید المرتضی"

[6] ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸

[7] ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸، ح ۹

[8] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۵۲ - ۲۵۴.

[9] سلام موعود، دکتر سنگری، ص ۵.

[10] فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، ص ۲۲۷.

[11] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۹۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 ==مقدمه==
-*[[ناحیه]]، در لغت به معنای جانب و جمع آن "نواحی" است. و در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به آن تعبیر شده است<ref> ر. ک: طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر [[ناحیه]] یاد شده است. گویا این اصطلاح همانند برخی از [[القاب]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}، برای کنایه از آن حضرت به کار رفته و بیشتر موارد به جهت [[تقیه]] مورد استفاده قرار گرفته است. این کلمه، بیشتر در [[کلام]] کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کرده‏‌اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه استعمال شده است<ref> شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹</ref>.
+*[[ناحیه]]، در لغت به معنای جانب و جمع آن "نواحی" است. و در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به آن تعبیر شده است<ref> ر. ک: طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر [[ناحیه]] یاد شده است. گویا این اصطلاح همانند برخی از [[القاب]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}، برای کنایه از آن حضرت به کار رفته و بیشتر موارد به جهت [[تقیه]] مورد استفاده قرار گرفته است. این کلمه، بیشتر در [[کلام]] کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کرده‏‌اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه استعمال شده است<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹</ref>.
 *[[ابو الحسن اربلی]]، آن را رمزی بین [[شیعیان]] و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او یاد کرده، می‌‏نویسد: "... و آن حضرت، ملقب است به [[حجّت]] و [[قائم]] و [[مهدی]] و [[خلف صالح]] و [[صاحب]] الزّمان و [[صاحب]]، و [[شیعه]] از آن حضرت در [[دوران غیبت صغرا]] به [[ناحیه مقدسه]] تعبیر می‌‏کرده و این رمزی بود که [[شیعیان]]، آن حضرت را با آن می‏‌شناختند"<ref> اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹</ref>.
 *اما [[زیارت ناحیه مقدسه]] زیارت‌نامه‏ای است که به [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} نسبت داده شده است. مضامین بلند و نیز تأیید برخی از علمای [[شیعه]]، این نسبت را تقویت می‏‌کند<ref>  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۳۲۸</ref>. اگرچه برخی نیز به انتساب آن به حضرت [[امام مهدی|ولی عصر]]{{ع}} [[تردید]] کرده، آن را از نگارش‏‌های [[سید مرتضی]] دانسته‌‏اند<ref>  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸: "و الظّاهر انّه من تألیف السّید المرتضی"</ref>. ممکن است گفته شود اصل [[زیارت]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} [[نقل]] شده است؛ اما [[سید مرتضی]] بخش‌‏هایی را به تناسب به آن افزوده است<ref>  ر. ک: محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۳۱، ح ۳۸</ref>.