نامۀ ۱۶ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{خرد}} {{امامت}} ==مقدمه== *گرچه امام {{ع}} هرگز در پی جنگ و خون‌ریزی نبود،...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - '''']]؛' به '''']]') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']] | * [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']] | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۲۱:۴۱
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
مقدمه
- گرچه امام (ع) هرگز در پی جنگ و خون‌ریزی نبود، اما آن‌گاه که دشمن را خیره‌سر و نابکار و در پی به‌دست آوردن موقعیت برای سلطه می‌دید، باکی از میدان جنگ نداشت. از این‌رو زمانی که معاویه با آن حضرت در صفین روبه‌رو شد و امام به این نتیجه رسید که آن‌ها گوش شنوایی برای پذیرش سخن حق ندارند، آماده نبرد با آن‌ها شد. لشکر خود را آراست و شیوه نظامی برای آن برگزید و خود را آماده نبردی سهمگین ساخت. در این حال یاران خود را فرمان می‌دهد و راه نبرد را به آنان یادآوری و دشمن نابکار را به آنان معرفی می‌کند تا خللی در مبارزه و نبردشان ایجاد نشود[۱].
فرازی از نامه
- فراری که مقدمه حمله باشد و مانوری که زمینه عملیات شود، بر شما گران و ناگوار نیاید. شمشیرها را از خون دشمنان سیراب کنید که به حقشان رسانده‌اید و تهیگاهشان بردرید و بر خاکشان افکنید. خود را به نهایت آماده سازید تا نیزه کاری و ضربه سخت را فرود آرید و صدای تبلیغات دشمن را خفه کنید تا ترس و ضعف در نیروهای خودی ریشه‌کن شود. سوگند به او که دانه را شکافت و انسان را آفرید، معاویه و یارانش هرگز اسلام نیاوردند، بلکه اظهار اسلام کردند و کفر در دل نهان داشتند، پس چون یاورانی یافتند کفر باطن ظاهر ساختند[۲].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 764.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 764.